“هوالشافی”
مويه نکن، اشک مریز
بر سینه مکوب، چنگ نزن
مصیبت تازه از امشب شروع خواهد شد…
“هوالمحبوب”
جوان پیر می شود
پیر میمیرد
وقتی مصائب تو به گوش می رسد
“هوالمحبوب”
دلی که آماده باشد و صاف، با شنیدن هر روضه ای شروع به لرزیدن می کند
وگرنه مراسمات و مداح ها همه بهانه اند.
اصل همان دل است که باید حضور پیدا کند!
“هوالمحبوب”
تو مطب منتظر بودیم که يه پسر جوانِ قد بلند با حال نزار و پوستی سرخ
واردشد. دو تا خانم و یک آقای ديگه هم همراه داشت.
کمی نگذشته بود که شناختمش، خب دیگه اسلام دستم را بسته وگرنه می رفتم
جلو ميزدم رو شونه اش و می گفتم: رفیق از اينورا اینجا نبینمت!(نیش باز)
مادرش با مادر حرف میزد می گفت این ماریاست؟! ماشاءالله چقدر بزرگ
شدی ديگه نميشه شناختتون!
نمی دانم علی رضا منو يادشه یا نه! راستش پسر خیلی ساکتی بود یعنی
زیاد شیطنت نداشت شايدم داشت و من یادم نمياد اما خب در کل اذیتی
برام نداشت البته سعید که بود هوام رو خیلی داشت.
مسعود که يادمه تا دوره دبيرستان وقتی هم مسیر می شدیم شیطنت
می کرد يه چی تو مایع های اسم صدا کردن و اینا، نه بیشتر.
ولی علی رضا هیچ ری اکشنی نداشت! طفلک تب شدید داشت برای همین
پوستش سرخ بود…
خدا به هم بازی بچگی هام سلامتی بده….
“هوالمحبوب”
آمدم بنویسم، کلمات فرار کردند. لاجرم محکوم به سکوت شدم…
“هوالحبیب”
ساعت به وقتِ ده صبح :
- اینجا هنوز هوا تاریک است ، نمی خواهی بیدار شوی خورشیدِ من ؟!
“هوالمحبوب”
آینه ی سرویس شده است آینه ی دق ام!
وقتی داشتم موهایم را پشتِ گوش می انداختم دو موی سفیدی را دیدم که لا به لای
موهای دیگر پنهان شده بودند. با تعجب، لمسشان کردم خم شدم و از نزدیک زل زدم
دیدم که بله درست می بینم!
همیشه می گفتم اگر روزی موهایم را سفید ببینم ناراحت نمی شوم ولی نه اینکه در
بیست و چهارمین سالِ حضورم در این دنیا سفید ببینم!
بله ناراحت شدم، بخاطر سفید شدنش نه بیشتر بخاطر دلیلِ این سفید شدن…
گُمان نکنم ارثی باشد. نمی خواهم بگویم در مصیبت عظما بوده ام سفید شده ! و یا
چه می دانم کمبودِ فلان ویتامین را داشته ام.
بیشتر دلم سوخت از اینکه این درون ریزی هایم آخر از کار می اندازتم.
پ.ن: خیلی دوست داشتم در این کشفِ ناراحت کننده تمامِ آنهایی که من را بی دردُ
یک آدم خوشحال و بی غم خطابم می کنند ردیف کنم همانجا و بگویم : ببین ! نگاه
کن! خیالت راحت من هم درد دارم این هم ثمره اش…
