“هوالمحجوب”
( حذف شد )
“هوالمحبوب”
چشمانی که تا صبح بیداری کشیده اند ، تابِ برق زدن ندارند .
گوشی همراه صبح زود به صدا در می آید و آن ذره خوابی هم که نیاز بدنت بود
با دیدنِ خورشید در آسمان می پرد .
چون میت دراز به دراز سعی بر خواب کردن خودت داری ولی تلاشت بی ثمر
است .
دوباره گوشی به صدا در می اید .
با همین وضعِ نابه سامان دعوت می شوی به یک جشن .
برای غارنشینی که در لاکِ خود زندگی می کند این حجم از مهمانی قابل هضم نیست
تلاش می کند بهانه ای بتراشد و نرود ولی دست رو شده اجازه نمی دهد .
“هوالمحبوب”
” من از این خویشتنِ خویش ، شکایت دارم . . .
هذیان های ماریا
“هوالمحبوب”
فقط پنج روز به اتمام ازادی باقی مانده است ، بعد از این پنج روز زنجیرهای
درس دور بازوانم حلقه خواهند زد ، تمام سرخوشی ها از وحشت رخت خواهند
بست . و من ! و من در حیرتِ حجمه های دروسی که در میانه ی دوست داشتن و
نفرت قرار گرفته اند ، در حسرتِ نفسی تازه مغموم خواهم ماند .
“هوالمحجوب”
من سخت محتاج توام ، آن زمان که در افکار شنیع خود غوطه ورم .
آن زمان که تو را در محکمه ی خود محکوم می کنم .
آن زمان که در شادی هایم بودنِ تو را خط می زنم .
آن زمان که فراموش می کنم پیمان های گذشته ها . . .
بزرگی و کوچکی ام فرقی ندارد ، فرقی ندارد که بر جایگاه مهتریت تکیه زده باشم و یا
چون بی کسان و بی جامِگان در جهان سرگردان باشم .
من اما سخت محتاج توام در هر لحظه . در تمامِ دم و بازدمهایم . . .
این من را به حالِ خود رها مکن !
“هوالمحبوب”
نمیدونم حکمت خدا چیه که در این مدت چند کار مناسب مقابل روم قرار بگیره !
یکی اینکه به یک طراح و گرافیست در یک شرکت تبلیغاتی که برای اقوام فوق العاده
نزدیک است نیاز است و ازمن دعوت به کار شد .
از طرفی هم همین دیشب برای تدریس در یک موسسه غیرانتفاعی دعوت به کار
شدم .
موسسه ی دخترعمو هم همچنان اصرار بر همکاری من دارد .
اولی حقوق بالایی دارد ، دومی علاقه شدید من به تدریس را ارضا می کنه !
سومی هم سر و کله زدن با آن فرشته های کوچک سرزنده ام می کند .
و من واقعا مانده ام که چه کار کنم . . .
این سال را می خوانم و از سال بعد باید برای اینده تصمیم درست بگیرم . . .
“هوالمحجوب”
دردِ پا همچنان باقی است ، اینکه کارم اشتباه بود قابل انکار نیست ولی چه می شه کرد ؟!
خودکرده را تدبیر نیست .
دیروز برای یک مهمانی با هزار درد کفشی که از نظر خودم خیلی راحت است را پا کردم
فقط چند قدم با درد رفتم و سوار ماشین شدم .
بعد از مهمانی امدن ، وقتی جوراب از پا در آوردم خون شُره کرد ، میان زمین و هما فقط
فرار کردم به حمام تا فرش و قالی ها نجس نشود .
در بین همان دویدن هم فقط داشتم به سرخی آن خون نگاه میکردم .
شاید یک بیماری باشد ولی من شدیدا شیفته همان سرخی هستم که در خون است .
حتی این شیفتگی را زمانی نشان می دهم که آزمایش چکاب داشته باشم .
همیشه خانم خون گیرنده می گوید نگاه نکن و در عوض من با ذوق به آن خون سورنگ
زُل میزنم و میگویم چقدر ناز است ! چقدر خوشرنگ است .
پ.ن: نمی دانید چقدر پوشیدن صندل برایم زجرآور است ، احساس میکنم تن لخت
بیرون می روم . خیلی وقت بود که صندل نمی پوشیدم اصلا دوستش ندارم اصلا !
با اینکه راحت است و جوراب برای پوشش پا دارم ولی با این حال سوهان روحم شده
اولین روز که بخاطر پشت پای زخم شده پوشیده بودم کلِ مسیر را غر زدم و ابراز
ناراحتی کردم .
