“هوالخالق”
” از نظر من ، زردآلو یک میوه بهشتیِ . . .
سخنی با زرد آلو : چرا تو انقـــــــــــدر خوشمزه ای آخــــه :)))
“هوالمحبوب”
بله! وارد روزهایی میشوم که باید قبل از هر خوردن استخاره بگیرم که
روزه ام يا نیستم، بخورم یا نخورم.
بعضا حتی دیده شده با خوردن چیزی شوک وارد بدنم شده است و ترس از
باطل شدن روزه ی نگرفته جانم افتاده!!!!
“هوالمحجوب”
اینجانب در کلِ دوره مدرسه ام ، هیچ جایزه خاصی نگرفتم !
البته چرا ! یکبار یک نشریه ای بهارانه با چند همکلاسی دیگر تهیه کردیم که برایمان لوح
تقدیری چیزی تقدیم کردند که با وجود اینهمه نظم در یادگاری نگه داشتنِ من کاملا
مفقود شد و دیگر ندیدمش! اصلا همان اول که بدستم دادند نگاه کردم ببینم نکند مرا
اشتباه گرفته اند ! بعد که همکلاسی های دیگر هم روی سکو خوانده شدند نیشم به
یقین باز شد !
بعد از آن دیگر در هیچ مراسم و جشنی اعم از این 22بهمن و روز معلم چیزی عایدمان
نشد ، همین که مسابقه ای میشد دست همه بلند میشد و کلمه ” من من” انقدر در
فضا پر میشد که اصلا ” من من” ِ من در بین آنهمه “من من” دیده نمیشد !
بعد از اینکه چندین بار این دست و “من من” شکست خورد و پایین آمد دیگر هیچوقت
نه “من من"ای از من شنیده شد و نه دستی به سمتِ بالا برده شد این ریشه در ابتدایی
داشت ! کلا اینجانب از همان اول بدو طفولیتم غرور در درونم موج میزد و هر از
چندگاهی هم سونامی به راه می انداخت بیا و ببین .
خلاصه اینکه بعد از اینهمه ناکامی و فراموش کردن اینکه دیگر هیچ جایزه ای نصیبم
نخواهد شد فقط تماشاگر بودیم و بس.
تا اینکه در یکی از روزها آخرین سالی که دیگر قرار نبود روی ماهِ مدرسه را ببینم
در یک جشنِ 22 بهمن گونه کنار دوستانمان وِلو بودیم - بله ولو بودیم ! - داشتیم
طبق معمول شیطنت می کردیم که معلم زبانمان رگِ شیرینی اش اوت کرده بود و با
چند چیستان انگلیسی میخواست استعدادِ دانش آموزانِ زبان دوست را شکوفا کند .
ما هم در همان ولویی که دراز به دراز خیره آن همهمه و جوابهای عجیب و غریب بودیم
کاملا ریلکس بلند جواب را گفتیم ، در کمال ناباوری معلم زبان به سمتمان برگشت و
انگشت اشاره اش را با ذوق به سمتم گرفت و گفت دوباره بگو .
اصلا آن یک تیکه هیچوقت از ذهنم نمی رود ، یکهو تمام ثانیه ها ایستاد و من معلم
میخکوب مقابلم را با نیش باز که نشان از ذوق داشت دیدم .
بعد دوباره همه چیز شروع به گردش کرد و با شنیدن جواب دوباره من معلم بدونِ
تعلل گفت بیا بالا !
ما هم رفتیم بالا اما نه با پا بلکه با بال و پرواز . . .
در کمال نا باوری دوستان آن جا روی سکو ایستادیم و با افتخار جایزه را گرفتیم و از
ذوق قلبمان به سینه کوبیده شد .
تا آمدم پیش همان دوستان دیگر جایزه را ندیدم نه ! اشتباه نکنید دو دَر نکردند
بلکه کاغذ کادوی رویش را جر و واجر کردند .
اصلا یکی از کور شدن ذوق هایم که در جایزه گرفتن در من ایجاد شد همین بود !
یکبار نشد من با آرامش خودم با دستان خودم جایزه ام را باز کنم !
اینهایی که جلوتر از صاحب جایزه یکهو مثل چی جهش میکنند و کادو را از دستت
میقاپند و باز میکنند هدفشان چیست نمی دانم ! فقط می دانم اِی تو رو . . . اتان!
بعد از آن واقعه که معجزه ای بیش نبود فهمیدم نه ! اندک شانسی هم در وجود ما
هست .
این را زمانی فهمیدم که در یکی از همین شبهای قدر برگه ای به دستم رسید تا آمدم
بخوانم چیست دخترخاله مکرمه فرمودند چه کار میکنی ؟! می خواهی بخوانی ؟!
ول کن به شماره . . . . الف ج د را بفرست . من هم که حرف گوش کن همین کار را
کردم .
همان شب عذاب وجدان اینکه بدون خواندن در مسابقه ای شرکت کرده ام مرا گرفت
و نشستم همان برگ را واو به واو خواندم .
در کمال تعجب روز عید فطر نامم را صدا کردند . با تفاوت اینکه به جای خانم گفتند
اقا !!!!
آمدم با ذوق چادر چاقچور کنم و بدوم سمتِ مردانه و جایزه ام را بگیرم که دیدم اقای
جوانی جلوتر از من تشریف بردند و کاملا خنثی هدیه را گرفتند .
اگر آن شخص را نمی شناختم قطعا فریاد میزدم آهااااای آن مال من است !!!!!!
بعد که ریز شدم دیدم یعنی خداراشکر که شناختم برادرم بود :/
بعد از آن فهمیدم بد نیست در بعضی مسابقات شرکت کنم با این تفاوت که دیگر
جایزه برایم هیچ اهمیتی ندارد و دیگر لذتِ آن روزها را برایم ندارد .
“هوالحبیب”
” عیــــــــــــــــــــــــــــد مبارکمان باشد . . .
“هوالمحبوب”
دل به دریا زدم ، با همان بی حالیِ روزه داری پا در مرکز شهر گذاشتم از این مغازه به آن
مغازه تنها گز کردم و نگاه کردم اما چیزی چشمانم را نگرفت .
آن تکه پس اندازِ تهِ حسابم زیادی سنگینی میکرد !
دلم میخواست بروم همه چیز بخرم ، یک جفت کفش دیدم از همان دوست داشتنی هایم
اما تا یادِ کفش های دیگرم افتادم سر به پایین انداختم و راهم را گرفتمُ رفتم .
مادرم به من میگوید هزارپا ! یادم هست هربار که جاکفشی درِ اصلی را مرتب میکرد
غر غر کنان میگفت دختر مگر تو چندپا داری چه خبر است .
همیشه در طی همان غر زدن ها چند جفت کفش هایم را به دستم میداد و میگفت
ببر طبقه بالا .
هرچند دوباره بعد از چند روز برمیگشتند تازه چندتایی هم از طبقات بالاتر نزول میکرد
پایین !
خب خصلت بدی است ولی در عوضش یادم نمی آید یکی از کفش هایم پاره شده باشد
شاید عجیب باشد ولی من همین چندسالِ پیش کفش های اول ابتدایی تا چهارم را
بخشیدم ! صد البته به سختی !!!
خلاصه اینکه حسرت آن کفش ها را گذاشتم کنجی از کوله ام تا بعدها در خلوتی با
یادآوری اش آهسته آهسته بخورم !
بعد هم چند لباس فروشی و مانتو فروشی رفتم که خوشم نیامد و تصمیم گرفتم که
به همان مزون همیشگی سر بزنم .
یادِ موهایم افتادم که چتری جلویش بلند شده و چشمانم را اذیت میکند سری به
مغازه ای زدم و گلِ سری خواستم .
هرچه گلِ سر با مدل جدید بود را کنار گذاشتم و خیره شدم به گلِ سرهایی که شبیه
کودکی هایم بود .
سه جفت خریدم و چند جفت هم به یادِ دردانه جانم کنار گذاشتم و با ذوق رفتم خانه اشان
و به دستش دادم . کلی ذوق کرد و تشکر کرد . . .
شیفته این ذوق دخترانه اش هستم :) آنهم از نوع چهارسالگی :)))
خلاصه اینکه این ته مانده حساب جانِ سالم به در برد و همچنان در آن کنجِ عزلتش
به آرامش سر میکند . . . امیدوارم هیچوقت دچار پاتَک نشود :/
“هوالمحبوب”
یک سِیر را مقابلت بگذار ، نگاه کن به اشیاءی که یک عمر تو را بندِ خود کرده اند .
به شمعِ بیست سالگی شکسته ات خیره شو ، به یادِ تمام آرزوهایی که در بیست مُرد
آه بکش . . .
به ساعتی که درِ نوجوانی را به رویت باز می کند .
و به یک دسته اسکناس پنج تومانی که به امانت بعد از این همه سال همچنان در گوشه
کمدی بست نشسته و به صاحبش نرسیده .
به گلبرگ های خشک شده ای که هرکدامشان در قوطی اشان یادآور یک مراسم هستند .
وسایلی که هر کدام پشتش تاریخ خورده یکی ده سالِ قبل ، دیگری . . .
دلم تنگِ آن لحظات با تمامِ احساسات ناراحت کننده و خوش حال کننده اش است. . .
“هوالمحبوب”
تمام شد!
ولی تو برایم هیچگاه تمام نمی شوی. . .
