“هوالمحبوب”
وقتی در شب روی تاب ، حسِ پرواز داشتم چیزی جایش در آن لحظاتم خالی بود . . .
سرم را رو به اسمان میگرفتم و ستاره ای نبود ، اصلا اسمانِ در شب بدونِ ستاره مانند
زنی میماند بدونِ موی بلند !
جوجه ای در حالِ تلاش :
“هوالمحبوب”
یادم هست که در آخرین پست 95 گفتم که تنبلی را در 95 رها میکنم و صدای
گریه هایش را نادیده میگیرم .
الحمدلله ، الحمدلله تا به اکنون توانسته ام تا آنجایی که جان در تن بوده رعایت
کنم و یا حتی گاهی بیشتر از پتانسیل بدنی ام پیش رفته ام . . .
شکرِ خدا ، ما که کاره ای نیستیم مهم این است که آن بالایی هم بخواهد.
وقتی دیروز از من تقاضای کمک و فعالیت جدی شد ، داشتم با همان شخص صحبت
میکردم یک چیز بزرگی را فهمیدم . اینکه همچنان در مواضع خودم پیاده ام .
مادرم وقتی از من در کارِ خانه کمک میخواست همیشه همه چیز را میسنجیدم .
یعنی طوری پیش میرفتم که اگر چینش و آماده کردن ظرف و ظروف غذا با من بود
همه را یک طوری میچیدم که دیگر نیازی به بلند شدن دوباره و برای آوردن وسیله ای
فراموش شده ترک محیط نکنم .
در واقع در آن لحظات تمامِ سلایق تک تک اعضا را میسنجیدم که مثلا فلانی کنار این
غذا فلان چیز را هم دوست دارد همه را میچیدم تا مجبور نشوم دوباره شروع به حرکت کنم !
یعنی حتی برای پتانسیل سوزاندن هم مثل یک خسیس ذره ذره حساب میکردم .
روز قبل در بین صحبتها دیدم دوباره دارم نا خواسته همه چیز را میسنجم ! ریز ریز سوال
میکردم و دلایل خودم را می آوردم .
یکی از سوالهایم این بود که نیاز است من به مرکز رجوع کنم !؟ این سوال یعنی من حال
ندارم مدام بیام و برم !
پرسیدم برای نشست ها کارشناس نمیشانسم این را کسی کمکم میکند ؟!
یعنی قشنگ میگفتم من حال ندارم بیافتم دنبال کارشناس بگردم خودشان یک کاری بکنند .
در آخر بعد از این بازجویی های تمام و خیال راحتی که سراغم آمد گفتم :
- خب پس درواقع من باید مدیراجرایی باشم و خیلی نیازی به بدو بدو من نیست !!!!!!!!!
در این لحظه یادِ جمله مادرم که همیشه بعد از چینش غذا میگفت :
- ” تنبل همیشه با فکر میشه ! “
افتادم .
“هوالمحبوب”
دوباره آمد آن شبی که ، اشک
میان من و تو وساطت کند. . .
پ.ن1: همدیگر را دعا کنیم.
پ.ن2: امام عصرمان فراموش نشود. . .
“هوالمحبوب”
یکچیزی در ذهنم بود که قرار بود اینجا به نوشته تبدیل بشود که نشد.
وقتی داشتم مسیر همیشگی را طی میکردم دختر دبیرستانی را دیدم که کنار
جدول فضای سبز نشسته بود سیگار نیمه خاموشی را در دست داشت دختری
هم کنارش بود و البته پسری هم سن و سال خودش یعنی دبیرستانی با فاصله
چند قدم از دختر فاصله داشت و باهم در حال صحبت بودند.
یعنی واضح بود که پسرک از دختر ترس خاصی دارد چون اگر بنا بر به اصطلاح
مُخ زنی باشد پسرهایی که نترس و سرتق هستند کاری به فاصله ندارند.
راحت میروند کنار دختر مینشینند شروع میکنند به مصاحبت.
از این نظر میگویم که آن پسر ایستادن و نوع صحبتش از نوع ترس قبول نشدن
از طرف دختر و عکس العمل او یا اول کار بودن پسر را نشان می داد.
این روزها عادت کرده ام بشنوم یا ببینم دختران همسن و سال من سیگاری
هستند. اصلا جدیدا تز روشن فکری همین سیگار است!
مثلا وقتی فهمیدم گيسو سیگار میکشد کاملا خنثی با آن کنار آمدم.
هرچند گيسو دقیقا همسن من است.
اما اینکه یک دختر دبیرستانی در این سن سیگار بکشد غمگينم کرد.
همان روز دو دختر را دیدم که بستنی بدست در حال خوردن بستنی بودند.
خب راستش چشمانم گرد شد! نه اینکه خوردن بستنی جرم باشد نه!
خوردن بستنی در ملع عام آنهم دو دختر دبیرستانی برایم عجیب شد!
چشمانم را گرد کردم و با تعجب خنده گفتم دخترا روزه نیستید!
جمله ام انقدر آرام بود که نشنیدند ولی خب با دیدن چهره متعجبم خندیدند!
راستش هنوز برایم روزه خواری در ملع عام عادی نشده، یادم هست یکبار
در خیابان با دوست مثل هميشه در حال گفت و گو بودیم که آقای جوانی
موزی در دست داشت و بلعيد! من انقدر از دیدن آن صحنه متعجب شدم که
به زبان آمدم و به آقا با تعجب گفتم روزه خواری تو ملع عام!
آنموقع قطعا خبر نداشتم که در این سالها با چشم هزاران روزه خوار را خواهم دید
که هر کدامشان انواع درد و مرضِ معافی از روزه گرفتن را میزان با شروع ماه مبارک
خواهند گرفت!
راستش آن دو دختر دبیرستانی را حالت خوشبينانگی اش را گذاشتم پای اینکه
شاید در زمان ممنوعیت قرار داشتند.
ولی خب خوردن بستنی آنهم در وسط خیابان صحنه ی جالبی نیست.
آن زمان که من هم همسن اینها بودم وقتی مجبور له روزه نگرفتن میشدم
تکرار میکنم حکم خدا بود نه حکم بیماری! حتی در خانه هم چیزی نمیخوردم
چه برسد به بیرون!
اصلا آن زمان اگر در صبح و ظهر به سوپری محل ميرفتم و چیزی میخریدم
آب میشدم!
نمیدانم چرا ولی یک خجالت عجیبی درونم ایجاد ميشد که کسی حتی فکر کند
من روزه دار نیستم! حتی فکر!
من این اتفاقات را میگذارم پای احترام نگذاشتن به روزه داران.
درست است که تو روزه نمیگیری اما قرار نیست که مقابل من روزه دار هر کاری
را انجام بدهی.
بخدا قسم یادم نمی آید مادرم مرا مجبور به گرفتن روزه بکند. همان سن تکلیف
که رسیدم در کمال تعجب اطرافیان با همان جثه کوچک روزه هایم را تمام و کمال گرفتم.
خدا را هم شاکرم که قضای روزه ای به گردنم نیست.
احساس میکنم این شُل بودن بعضی افراد یک ریشه در تربیت جدید خانواده ها
دارد که مخلوط با ماهواره و عقاید غربی شده، دو تاثیر اطرافیان و دوستان
و سه تفکری که بدست بعضی اشخاص خاص شکل گرفته!
همه ی اینها اولین ضربه ای که میزند به خود آدم و زندگی شخصی او خواهد
بود و لاغير. . .
یعنی قبل از اینکه به خیال خودشان در جامعه تزلزلی به وجود بیاید اول همان تزلزل
دامنگیر خودشان میشود.
“هوالمحبوب”
خیلی بد است کسی از دور، یعنی خارج از زندگی تو بنشیند پا روی پا بگذارد با
خیال راحت بگوید چرا اینکار را نمیکنی چرا انکار را نمیکنی.
با خودم میگویم فلانی! یعنی خود تو از من بیشتر وارد جزئیات زندگیم هستی که اینطور نسخه میپیچانی.
بله!
منم اگر خارج از دور بنشینم و با خيال راحت دست روی سینه ام بگذارم و همچون
عاقلان شروع کنم به نقد زندگی یک شخص قطعا خودم را دانا خواهم دانست.
اما!
اما یاد بگیریم کسی که در زندگی خود غرق است توانایی تکان خوردن هم ندارد
یعنی همه راه ها را رفته مگر چند راه که به عقل خود نرسیده باشد که آن هم
بعید است.
آدمی در موقيت های نیاز و حساس خیلی وقتها هوشش چندبرابر میشود تا
خودش را از منجلاب بیرون بکشد حالا اینکه برخی مسیر را اشتباه میروند و یا
کم میاورند قضیه دیگری است.
یاد بگیریم در مورد زندگی دیگران انقدر راحت نظر ندهيم.
انقدر سطحی برخورد نکنیم.بدون اینکه خود شخص درخواست کمک کند سریع
خودمان را وسط گود نیاندازیم.
آنکه گفته تو مو میبینی من پیچش مو، مصداق همین است.
“هوالمحبوب”
خدایا ؛
من از این سردرگمی بيزارم. از این بلاتکلیفی. از اینکه لذت هایم بخاطر چند
احتمال پوچ شوند بيزارم.
خدایا کاری کن، نیاز دارم نیاز دارم نیاز دارم. . .
پ.ن: کاش ميشد روضه خوانی داشتم تا که برای دلم روضه ای بخواند و من خون گریه کنم.
“هوالمحبوب”
اعصاب ندارم، خسته ام، می توانم همین الان یک تنه یک عده را با زبانم قورت
بدهم.
ترجیح میدهم در لاک خودم باشم. اگر بگذارند!
