“هوالمحجوب”
خدایا!
اون لحظه ای که یه نفر در مورد یک فرد دیگه داره با سوز و گداز باهات درد و دل می کنه و
در آن واحد اون فردِ دیگه هم داره باهات حرف می زنه ولی توی حرف هاش حتی ذره ای اثر از
اون یه نفر نیست، خنده ت نمیگیره؟!
“هوالمحبوب”
هیچوقت فکر نمی کردم یک روز خودم با اشتیاق تنم رو بدم دستِ تتوکار و یه طرح انتخاب
کنم و بگم این طرح روی بدنم تتو کن! احساس عجیبی داشت توام با هیجان :) حس یه
نوجوون ناخلفی را داشتم که داشت یه گناه شیرین را مرتکب می شد. استرس اینکه کار درستی
می کنم یا نه تپش های قلبم را تند کرده بود. در هرحال بی حسی را روی پوست زد و خودم
سپردم دستِ همون تصمیم لحظه ای. درد داشت؟! اولش آره … احساس می کردی یه
تیغ را دارن روی بدنت فرو می کنن و توی گوشت تنت می کشن. البته که دخترمون -خودم-
طاقتش خوبه و تحمل کرد. دردش انقدری نیست که نشه تحمل کرد. البته بستگی به آستانه
تحمل داره. مجموعا باب های جدیدی از زندگی داره روم باز میشه که از اعماق وجود دارم از
تجربه کردن و لمس کردنش لذت می برم.
+ مسئلهٌ: آیا تتو حرام نیست؟!
جواب: خیــــر! اگر برای بدن مضر و طرح مستهجن باشه در این صورت حرام. در غیر این
حلال و نوش جانتون :))) ضمن اینکه برای وضو و غسل مانع نیست.
++ با رفیق بیست ساله سِت زدیم ؛) لعنتی حتی غلط های اضافی که می کنیم هم باهمه.
یعنی خدا بخواد مارو ببره جهنم یا بهشت توی اونم یکسانیم!
+++ حالا اگر احیانا خواستید بزنید متعادل بزنید. از خودتون در نیاید! :/
“هوالمحبوب”
داشت با غصه می گفت: چرا داریم جوری زندگی می کنیم که انگار مرگی نخواهیم داشت!؟!
+ واقعا چرا؟؟؟
“هوالمحجوب”
غروب های زمستان خیلی زیباست… انقدر که هنوز دستم برای نصب کردن پشت پرده نمیره.
می شینم رو به روی پنجره و به هاله های آبی و گلبهی, در آخر نارنجی و سرخ خیره میشم…
چای می نوشم و شاخه های لخت درختی که پس زمینه ش مزین شده به غروب را تماشا
می کنم… شانس بیاورم به این قاب پرواز پرنده ها هم اضافه می شود.
چای می نوشم
چشم های سنگینِ تازه فارغ شده از اشکم را ناز می دهم
گوش هایم را مهمان “نرو"ی علیرضا قربانی می کنم
به هیچ چیز فکر نمی کنم… حتی خودم!
“هوالمحبوب”
گوشهای همیشه شنوایت را کمی به من بسپار، این روزها حرف برای گفتن زیاد دارم…
“هوالمحجوب”
روز قبل با بدن درد شدیدی بیدار شدم. جوری که احساس می کردم پاهام برای قدم برداشتن
جان ندارند. لگنم به شدت درد می کرد و این درد ریخته شده بود به پشت ران ها تا پشت
زانو.. نشستن و برخاستن حکم جان دادن داشت. انقدر که حتی برای کوچک ترین نیاز مجبور
می شدم از بقیه با خجالت درخواست کنم تا وسیله را بهم بدهند تا مجبور به پاشدن و تکان
خوردن نداشته باشم. وسط همه ای دردها مهدی گفت: اگه این درد تا آخر عمرت باهات همراه
بشه چی؟!
سوالش ترسی برام نداشت. راستش همین چند ساعت پیش به همین موضوع فکر می کردم و
با خودم می گفتم اگه این بدن درد که حتی راه رفتن را برام سخت کرده همراه همیشگی بشه
چه اتفاقی میفته. چه عکس العملی نسبت بهش خواهم داشت. و خب!
احساس حاصل از حضورش در فکر کردن بهش با وقوع در واقعیت خیلی متمایزه و نمیشه به
طور قطع پیشبینی کرد که روح در مقابل این مصیبت وارده قوی ظاهر خواهد شد یا نه. خودش
را زودتر می بازه و به سمتِ افسردگی و خشم، پرخاش و خستگی میره یا نه.
در هر حال با این پرسش فقط یاد جواب ایران درودی افتادم که در مصاحبه ای می گفت من
از دردهام لذت می برم. چون به من یادآوری می کنه هنوز زندگی جریان داره.
این قسم تعبیرها و برداشت ها ابدا شعار نیست. رسیدن به درک و تفهیم این نوع نگاه فقط
مستلزم رشدِ روح و کار کردن روی روحه.. و از همه مهم تر. سرِ صلح با خود داشتنه.
+ همچنان درد دارم. شبِ قبل به پیشنهاد مادر دیکلوفناک خوردم و با این وجود درد همراه
هست…
++ مادرم که این روزها درگیر آرتروزه، با دیدن راه رفتن، نشست و برخاست نگران نگاهم
می کرد و می گفت خوب می فهمم چه دردی داری. این تلخ ترین نوع نگاه مادر و دلسوزانه ترین
حالتی بود که قلبم را شرحه شرحه می کرد.
هوالمحجوب”
اکثر آدم ها توی ذهنشون یک لیست سیاه دارند که هیچوقت به بخشیدنشون فکر نمی کنن.
همیشه چندتا راز بیخ قلب هامون هست که نمیشه هیچ جا بازگو کرد.
یه تعداد زخم توی کلکسیون دردهامون وجود داره که تنها برای خودمونه و شیر کردنش بین
بقیه به صلاح نخواهد بود.
خوندن بخش هایی از نوشته های خواهر و پرت شدن به اون قصه ی مبهمی که هیچکس جز
خودش ازش خبر نداره باعث شد به این سه فرضیه ای که گفتم فکر کنم.
خیلی دوست دارم ازش بپرسم چی بینشون گذشت که هیچوقت راضی نشد ببخشتش…
بخشیدن برای ما - خانواده- کار سختی نیست. یعنی ما آنقدر دلسوز بزرگ شدیم که در مقابل
گردن کجِ دیگران خلع سلاح میشیم. اینکه دوستش چندین بار بیاد منزل ما و خواهرم راضی نشه
به دیدنش. اینکه مادر دوستش چندین بار حضوری بیاد و معذرت بخواد ولی باز هم خواهر رضا
نده به گذشت کردن. اینکه هیچوقت با تمام اصرارهای مادر ماجرا را برای مادرم تعریف نکرده،
علامت سوال بزرگیه برام. در هر حال آدم ها به عدد رازها و حرف های ناگفته شون جذابن.
