“هوالقادر”
هر روز که از مقابل آن ساختمان بزرگ با ستون های بلند مثل تخت جمشید رد
می شوم .
به خودم میگویم ماریا یک روز تو هم مشغول اینجا میشوی . . .
خدایا ؛
من آنجا را به خودم قول داده ام ، من را شرمنده خودم نکن !
“هوالمحبوب”
هنوز سنم دو رقمی نشده بود ، ولی نزدیکِ دو رقمی شدن بود !
نمیدانم یادتان می آید یا نه ؟!
یک تفریحی بود به این صورت که یک نفر وسط میخوابید و چند نفر اطرافش .
بعد این تعدادی که اطراف نشسته بودند شروع میکردند به پچ پچ کردن .
خیلی دقیق یادم نمی اید چه میگفتند فقط این جمله را یادم هست که در گوشهایشان
اهسته میگفتند : خبر خبر یه مُرده اینجاست .
بعد از این پچ پچ کردن ها همه ی آن اطرافیان با انگشت آن نفرِ وسط خوابیده را بلند
میکردند !
حالا راست و دروغش بماند که با انگشت میشد آن هیبت را بلند کرد یانه !
فقط میدانم یکبار پنجم ابتدایی بودم یکی از بچه های کلاس که از همه ما ریزه تر و
قدکوتاه تر و کم وزن تر بود را بردیم پشتِ مدرسه !
خواباندیمش روی زمین و تقریبا بیست نفر دورش نشستیم !
شما توجه بفرمایید که بیست نفر - تکرار میکنم بیست نفر- میخواستند با انگشت یک
دخترک نحیف را بلند کنند ! خب امر محالی نبود گاونر هم ان وسط بود بلند میشد !
با چنان هیجانی شروع کردیم درِ گوش هم آن وِرد مخصوص را زمزمه کردن .
دخترکِ نحیفِ بینوا را بلند کردیم . تا به بالا بردیم یکی از نگهبان هایمان فریاد زد خانم ناظم !
- مثلا همین معاون خودمان ! -
خانم ناظم هم که چه خانم ناظمی ! برای خودش یکپا هیولایی بود .
تا اسمش آمد . همه از ترس دستهایمان را ول کردیمُ دِ فرار !!!!
خب در دنیایی ماورایی نبودیم که ، آن دخترِ وسط بین زمین و اسمان بماند به هرحال قانون
جذب بیکار نمی نشیند !
دخترک تالاپی افتاد زمین آنهم خوابیده ! با کمر خورد زمین !
طفلک آنقدر ضربه برایش سنگین بود که تا چند روز مدرسه نیامد و در خانه استراحت کرد .
یادش گرامی باد !!!
“هوالمحبوب”
بگذار از اول بگویم ، از همان اولِ اول ! شروع همه یِ این سالها . . .
از اتاقِ سمت چپِ خانه ای که تازه به آن نقل مکان کرده بودیم- برای خاطرِ
کوبیدن خانه و تبدیل آن به قوطی مستطیلی شکل - وارد پذیرایی شدم .
مادربزرگ مهمان داشت .
پیرزنی که به همراهش دخترکی لاغر و گندمگون با موهایی خرمایی روشن گوشه
پذیرایی نشسته بود .
تو بودی !
چند دقیقه بعدما ، من و تو به پیشنهاد مادربزرگ ها در باغچه بزرگی که با حصارهای آهنی
محفوظ شده بود در حال بازی کردن بودیم .
روز بعدش هم من در حیاط شما با قابلمه هایت بازی کردم .
و این شروعِ یک دوستی بود ! به همین سادگی . . .
دوستی که به 18 سال کشیده شد .
یادت هست ؟!
در همان باغچه دور از چشم بزرگترهایمان گِل بازی میکردیم ، قوری و فنجان میساختیم
روی سکویی در کنار باغچه میچیدیم تا نورِ آفتابِ خورشید خشکشان کند .
پشتِ همان کوچه مزرعه ی گندم بود با هم به آنجا میرفتیم و گلهای خود روی میچیدیم
گاهی روی موهایمان میگذاشتیم و گاهی برای مادرهایمان می آوردیم .
آن روزها گروهِ آریان تازه آمده بود ، دو تایی مقابل تلوزیون مینشستیم و کنسرتهایشان را
نگاه میکردیم .
تولدها را هیچ وقت فراموش نمیکنم ، در یکی از آنها دستت شکسته بود . . .
باشگاه رفتن هایمان ، گذشتن از آن میوه و تره بار موز خریدن و خوردن هایمان .
هیچوقت طعمِ آن صبحانه خوردن های مفصل خانه اتان را فراموش نمیکنم .
تو عاشق پنیر لیقوان تبریز بودی ، همیشه در انتخاب خوردنی ها حساس بودی . . .
می رفتیم پشتِ بامِ خانه ما و دراز به دراز رو به اسمان آبی از آرزوهایمان میگفتیم.
آرزو هایی که شاید الان حتی یک صدمشان هم برآورده نشد ، چه فرقی میکند برآورده
بشود و یا نه ؟ تنمان سلامت باد.
برایم از آن کوکوهای خوشمزه سیبزمینی نگه میداشتی و من هم برایت کوفته و دلمه های
مادرم را نگه میداشتم.
خاله بازی ها را به یاد داری ؟
یک شالِ بلند به سرمان می انداختیم و از پشت به هم میبافتیم مثلا که موهایمان تا به کمر
بلند است بعد با چادرنماز ساری هندی درست میکردیم .
هر دو در آن باز یها دختر های بزرگ دانشجو بودیم .
آن روزها مقابل خانه اِلی اطراق میکردیم .
یادت هست یک روز آنقدر از خیارشورهای مادرت خوردیم که تمام شد ؟
و یا در پشتِ بامِ خانه امان آن زردآلو های خشک را بجای خوردنش شکستیم و هسته هایش
را خوردیم ! آن حرکت برای من گران تمام شد و تا مدتها مادربزرگ گوشمالی ام داد .
باقالی و اب انجیر را به یاد داری ؟ شانسی های پسرهای محله . . .
کل کل هایمان با آنها ، یادت هست سعید چقدر اذیتم میکرد ؟ در عوض برای تو هم کسی
بود که ازارت بدهد “ک” را میگویم .
هر روز باهم تماس تلفنی داشتیم.
فاصله ی خانه ها زیاد نبود ، ما در خیابان و شما دو کوچه آنورتر . همین که اراده میکردیم
کنار هم بودیم ، و جالب اینجا بود که هر روز این اراده برقرار بود ، ولو برای یک ساعت .
همیشه باهم نمازِ جماعت محل میرفتیم .تو تند نمازت را میخواندی من هم در نماز
با تو مسابقه میگذاشتم ولی هیچوقت نتوانستم به اندازه تو تند بخوانم . و این تند خوانی
آن زمان برایم یک معمای بزرگ بود .
دروغ چرا هنوز که هنوز است صدای اذانِ آن مسجد من را به یادِ همان دوران شیرین می اندازد .
رنگین کمان بازی ها ، لی لی ها و گاهی طناب زدن ها و وسطی بازی کردن ها . . .
در حیاط خانه تان برای عروسک هایمان لباس می دوختیم .
گاهی قهر بودیم و گاهی اشتی .
یک روز صبح در خانه تان ندا از خواب بیدار شده بود و گردنش به سمت چپ نمیچرخید
درد میکرد و مینالید ، یادت هست با یک اشاره دوتایی باهم گردنش را میپاچیندیم و
فریادش بلند شد ، درست است که از او یک کتک مفصل خوردیم . ولی خنده هایمان در
آن لحظه پر از لذت بود .
حالا میرسیم به “کُمیل “
((ادامه مطلب))
“هوالمحجوب”
توی جشن وقتی حواسم به اصطلاح پرت میشد خیره میشد به من
زُل میزد به لباس هایم ، کفش هایم صورتم و زیورآلاتی که استفاده کرده بودم .
مدام از دانیالش میگفت : دانیالِ من خیلــــــی خوش مشربه هرجا دعوت کنن میره !
مهمان هاشون کم نیست ؟
گفتم : الان دیگر اقوام درجه یک را دعوت میکنن و دوستان و آشنایان هم کم اند .
مادرش با یک ژست خاصی گفت : مهمان های عقد زهره جان هفتصد نفر بودند !
بعد خندید و گفت : 60 نفرشان فقط اقوام داماد بود .
لبخندی زدم و گفتم : قطعا هم باید همینطور باشد زهره جان دختر و فرزند اول است
باید برایش سنگِ تمام بگذارید ! از قصد این حرفها را زدم خواستم مثل خودشان باشم.
شما نگاه های پر از حسادت را متوجه میشوید ؟!
من امشب با کسانی صحبت کردم که خیلی الان با آنها در ارتباط نیستم و حالا با دیدن
مدت زمان طولانی تمام امواج منفی حسادت در چشم هایشان نمایان بود . آنها واقعا
با من فرقی ندارند تقریبا در یک سطحیم . یکی اشان طراحی دوخت خوانده و یکی معماری
آن یکی تربیت معلم خوانده و معلم شده .
یکی اشان پرسید ارایشگاه رفته ای ؟ گفتم نه در این مدت آنقدر جشن دعوت بوده ام
که دیگر بودجه ای برای خرج این کارها نداشتم . میتوانست بجای این پرسش بگوید زیبا
شده ام !!!
یکی اشان زُل زده بود به انگشتر و ساعتم !
من واقعا تا به این اندازه حسادت های خانمانه را از نزدیک ندیده بودم !
خیلی وحشتناک و ترسناک بود، خیلــــی زیاد .
مادرِ همان زهره مدام کنار گوشم مسخره میکرد و وقتی دید من پایه اش نیستم به رفتار
کریهش ادامه نداد .
اگر به زهره هم خیلی رو میدادم قطعا شروع میکرد !
دوست میگفت مجبور به دعوتش شدم .
زهره گفت : دعوتت می کنم عروسی ام حتما بیا .
گفتم : نه ! ممنونم نمیتونم بیام .
چشم و چالش را برایم طلبکارانه کرد . راستش واقعا فکر نمیکردم خانم ها انقدر ریز دقت
کنند .
خودِ من واقعا خیلی زوم نمی شوم روی خانم ها . راستش برایم اصلا مهم نیست .
شاید خیلی سال پیش بودم دقت میکردم اما دقتم برای این خاله زنک بازی ها نبود.
وقتی کسی لباسِ زیبایی میپوشد سریع واکنش نشان میدهم و با ذوق میگویم چقدر این
لباس برازنده اش است .
و یا وقتی کسی واقعا زیبا شده میگویم که چقدر زیباتر شده .
اما بعضی ها اینطور نیستند . درست مثل کسانی که امروز دیدم .
یکی از همکلاسی های ابتدایی پرسید همچنان در حال درس خواندنی ؟ گفتم بله !
گفت خسته نشدی ؟ بیخیالش شو . . .
وقتی داشتم توضیح میدادم ومیگفتم به مسیر و انتخابی که داشته ام ایمان دارم و راضی ام
نگاه هایی باهم رد و بدل میکردند . مثل مسخره کردن شاید .
خواهرش که مدام زوم میشد روی ظاهرم . واقعا در شوکم . چون تا به امشب این رفتار را
ندیده بودم برایم عجیب بود . الان پر از امواج منفی ام و خیلی حالِ خوشی ندارم .
شما فکرش را بکنید در جمعی قرار گرفته اید که آشنایی محوی از آنها دارید مدام نگاه های
خاص به رویتان دارند .ومن به اجبار در مقابل این نگاه های خاص بنا بر ادب و اخلاق
لبخند میزدم .
دوست ندارم واقعا دوباره این تجربه برایم تکرار شود .
پ.ن1: خیلی پراکنده نوشتم ، کمی برایم هضمش سخت است و نمی توانم درست در کلمات
بگنجانم .
پ.ن2: شاید گفتنش درست نباشد ولی خانمها می توانند خطرناک ترین موجودات بشوند .
این را از نگاه های امروز فهمیدم .
“هوالمحبوب”
عروسیه عروسی، با فامیلا رو بوسی :)))))))
“هوالمحبوب”
به دو پستِ آخرم که نگاه میکنم ، لبخندِ پهنی روی صورتم مینشیند .
خانمی که دوست دارد چریک باشد و در کنار آن برای خاطرِ کشتار مورچه های کوچک
گوله گوله اشک ریخته است . این همه تنانض در من !
گاهی واقعا به اینکه یک دیوانه هستم ایمان می آورم . . .
“هوالمحبوب”
خیلی دوست داشتم يه چریک می بودم. . . خیلـــــــــــــــــــــــــی زیاد
