“هوالمحبوب”

امشب چشمانم نمی خواهند کور شوند!  نمی خواهند پرده هايشان را پایین

بکشند و تا ساعتها در تاریکی محض فرو بروند.

امشب چقدر عجیب است احساسات.

کاش ميشد،  کاش ميشد برای این چشم ها لالایی میخواندم و آرام در گوششان نجوا میکردم

اگر بخوابيد روياي شیرینی جایزه خواهم داد.و یا مژده پایان یک کابوس تلخ بدرقه خاموشی اشان

ميشد.

امشب نور مهتاب هم برايم بیگانه شده است. ثانیه ها کش می آیند.

تیک تاکِ ساعت مثل خنجری هر بار  در قلبم فرو میرود و این سکوتِ وهم انگیز

این سکوتی که هزاران برابر سخت تر و تلخ تر از فریاد است مثل یک جیغ

بنفش گوش هایم را پاره کرده است.

امشب انگار از آن شبهای تمام نشدنیست.چه منفورند این شبها. . . 

“هوالمحبوب”

لذت یعنی اینکه دوستِ طفولیتت تا به اکنون را در رخت سپید عروس ببینی. . . 

چقدر خودم را کنترل کردم که اشک شوق نریزم.

الهی که همه جوان ها خوشبخت بشن.. . 

“هوالمحجوب”

به نام خدای مستضعفان؛

خیر نبیند،  خیر نبیند کسی را که می توانست برای مردم کاری کند و بجایش

دست روی دست بگذاشت. . . 

خیر نبیند کسی را که بجای خدمت به خلق خدا،  پست و مقام چشمانش را

بگیرد.

خیرنبیند کسی را که فقط برای منافع خود پشتِ کسی باشد که صلاحیت ندارد.

پ.ن: برای مظلومیت کارگران معدنچی هر چه قدر هم بنویسی کم است اصلا

حق مطلب ادا نمی شود :( خدا به بازماندگان صبر بدهد. این داغ

هیچ وقت فراموش نمی شود نه تنها این داغ بلکه همه ی داغ های این چهارسال فراموش

نمی شود.

“هوالمحبوب”

دیدنِ دوباره ی ِ دیــگران . . .

“هوالمحبوب”

به نظرم هیچ لذتی بالاتر از آن نیست که مقابل آینه یک خانم بایستد

موهای بلندش را روی شانه اش بریزد ، بُرِس به دست موهایش را آرااام تیمار

کند و بعد با دیدن موهای مرتبش لبخند روی لبش بنشیندُ زمزمه وار بزند زیر آواز . . .

توجه اش به سمتِ ناخن های رنگ شده اش که در آینه چشمک میزنند کشیده 

شودُ از دیدن زیبایی اش برقی در چشمانش نقش ببندد .

 انگار خدا هم با دیدن آن لحظات لبخند میزند . . .شک ندارم .

“هوالمحبوب”

کلا شعبان از اون ماه خوشحال هاست :)

حیفِ روشو نبوسیم !!! از بس که خـــــــوبــــه . . .

اعیاد شعبانیه مبارکمون باشه :)))

محضِ این روزها آدم بشیم صلوااااات D:

“هوالمحجوب”

دلم می خواهد یک پیر داشته باشم .

از آن پیرهایی که یک حرف میزنند و چنددقیقه در خیال میبرندت .

از آنهایی که لبخندشان  پر است از عِطر گلِ یاس . . .

دلم از همین پیرها می خواهد !

هروقت که متواری شدن نیازم بود بروم سراغش و فقط برایم حرف بزند .

حرف بزند و پسِ هر حرفش یک پوتک بزرگ باشد که روی مغز و افکارم کوبیده میشود .

دلم از همین هایی میخواهد که مدام مرا دست بندازد و یا حتی ضایع ام کند .

دلم میخواهد یک پیرِ نا آشنا داشته باشم برای خودم . فقط خودم

دلم میخواهد بنشینم کنارش حداقل روی تخت کنار حوض آب به دستم بهارنارنج

بدهد ، لبخندم پهنِ در آن ثانیه های خوش بشود .

 بله !  دلم می خواهد از آن پیرهای خاص داشته باشد، از آنها که هرکسی ندارد .