“هوالمحجوب”

میدونه ، خبر داره !

ولی برای اینکه حرص بده مخاطب را انکار میکنه ! وقتی یکی تعریف میکنه از کارهایی که کرده

چشم نازوک میکنه با لحن خاص میگه : آرهههه !!!؟؟؟ یعنی اینکه دروغ داری میگی .

یا لبخند کج و یه ابرو میده بالا: اوهووووم!؟

امروز بهش گفتم آخر ! دوباره یک مورد اینطور پیش آمد .

گفتم چرا انقدر علاقه داری با لحنت دیگران را آزار بدی ! با اینکه میدونی و خبر داری .

چرا طرف مقابل را اذیت میکنی . گفت حال میده !!!

گفتم اینام جزو حق الناسِ سعی کن برای حال دادن به خودت شیوه های سالم تر انتخاب کنی !

فکر کرد من ضعیفم اما اصلا بحث کم آوردن و یا ضعف نبود .

فقط دلم میخواست رُک بگم این رفتارها نشان از عقده و روانِ ناسالمه ولی خب در حد همین

جملاتی که نوشتم نثارش کردم !

بعضی ها دین داری و اخلاق را صرفا تو ظاهر میبینن ولی اصلا رفتارهاشون را نگاه نمیکنن.

چزوندن ها ، فشار های روحی که در آن لحظه با زبان به آدم میارن .

الحمدلله آدم خنثی ای هستم ، و معمولا هر حرفی بشنوم همه جا چنگ میزنم که جنبه مثبتش

را دستم بگیره ، ولی دیگه جنبه مثبت پیدا نکنم مجبورم که بپذیرم .

این یک مورد واقعا بی اندازه روی اعصابم رفت و مجبور شدم که تذکر بدم . بگم که این رفتار

خوب نیست .

طرفِ مقابل را ازار میده .

“هوالمحبوب”

پرسید:

- تا قاصدک به دستت میرسید به او چه میگفتی ؟!

مکث کردم ، آرام گفتم  :

- هیچ فقط لبانم را نزدیکش میکردم انگار که شاید گوشی سمتِ راستش داشته باشد

زمزه میکردم سلامم را بهش برسان . . . بعد نفسی بود که او را از دستانم جدا میکرد .

حرفم  که تمام شد سکوت چند دقیقه ما را حبسِ خود کرد . . .

“هوالمحجوب”

کشیده شدم به همان طرف ، خیره ، چشم به چشم .

نگاه پشتِ نگاه .

سردرگمی را خوب حس میکردم مثل اینکه چیزی را گم کرده باشم .

دوست پشت سرم در چند قدم آنور تر ایستاده بود ، فقط من هستم که در پسِ دغدغه هایی

که هیچ کدامشان توجیهِ بر تارک الدنیا شدن نیست غرق شده ام .

برایش تکراری بود ، من اما با چه ذوقی نگاه میکردم .

انتهای تمامِ آن ذوق ها دست بردن در روسری و درست کردن چادر بر سر بود .

خوب می دانم هروقت حس سردگمی دارم مشغول چیزی میشوم اینبار هم تاوان فرار از این

تشویش را چادر و روسری کشیدند .

و نهایت آن تشویش رسید به تکه عکسی که - لحظه دست به روسری چادر شدن-

به دستِ دوست از پشت سر ثبت شد . . .

“هوالمحبوب" 

استرس امتحان توی خوابهام هم رخنه کرده! 

دیشب تا صبح فقط خواب استاد را دیدم،  نمیدونم نمیتونمم بفهمم چرا من شب

امتحانی ام!  چرا باید همیشه خودم را آزار بدم. 

واقعا نمیفهمم

“هوالمحبیب”

بن بستی بساز

بی هیچ روزنه

و مرا ؛

گرفتار خویش کن . . .

 تصویر : سرای سلطنه . . . سه سال پیش

پ.ن: از گذاشتن استیکر روی صورت متنفرم !

“هوالمحبوب" 

بلاک شده بود!  خودم بلاک کردم با دستای خودم!

پیام داده بهم سلام من فلانی ام ( اسمش)!!!!!!!!!!!!!!!!! 

سریع اسپم و ریپورت و بلاک :/

چه غلطی کردم جواب دادم،  الکی الکی خودم را انداختم تو دردسر. . .  :(((

(رجوع شود به پست خانم جلسه ای) 

“هوالمحبوب" 

داشتم میگفتم چشمام این روزها خیلی دارن اذیت میشن مخصوصا اینکه کتاب

دانلود کردم و همه اش گوشی دستمه از عینک هم بدلیل تنبلی خیلی کم استفاده

می کنم. 

خلاصه اینکه مثل افراد مسن شروع کرده بودم به ناله کردن،  چشمام به شدت زود 

خسته میشن وقتی گوشی همراه را از خودم جدا میکنم تا چند دقیقه اطراف را 

تار میبینم. 

پرسید چه کتابی دانلود کردی گفتم بادبادکباز. 

گفت عه ماریا من این کتاب را دارم. انقدر ذوق زده شدم که حد نداشت. 

پرسیدم ميتوني بهم قرض بدی؟! 

گفت: آره من که فعلا مشغول کارهای شهرکم (شهرک سینمایی نه شهرک و ساختمانسازی و . . . ) 

از دیشب گرفتمش و به صورت روتین میخونم امشب قطعا تمام میشه. 

فوق العاده خوشحاااااالم. 

پ.ن: پرسید: - صفحه چندی؟!  

گفتم: - 170

تعجب کرد: -درستم اینطور میخوندی خوب بود. 

من:  -   :/