“هوالحبیب”

سال نو بهانه است.

سال زمانی برای انسان نو می شود که تصمیماتش نو باشد.

وگرنه چه دلیلی دارد آدمى که سالش را پر از نقص اخلاقی و

پسرفت گذرانده و همچنان بر همان اصول پایدار مانده خوشحالی

کند.

تصمیم دارم اگر عمری باقی بود، این سال را برای خودم باشم.

بیشتر به خودم برسم، کمتر غصه دار شوم.

زیاد بخوانم و زیاد گوش بدهم. زبانم کمتر بچرخد و گزیده گو

شوم.

تصمیم دارم این سال تنبلی را در 95 رها کنم و صدای گریه

هايش را نادیده بگیرم.

کاش بتوانم تلاشم را دو برابر کنم.

می خواهم انقلاب کنم در درونم .

یک انقلاب شیرین، انقلابی که تمامِ بدی هایم را در دادگاهش به

چوبه ی دار محکوم کند.

می خواهم از نو خودم را بسازم . . .

ان شاء الله

پ.ن1: برای هم دعا کنیم. . .

پ.ن2: ماهی عزیزم، لبخند جان، مریم خاتونِ مهربان، اقا مهدی و

اقا سجاد، بلوچی جانم، تسنيم عزیزم، رنگ خدای عزیز، خانم

اسلامی جانم، و پشتیبانی عزیز . . . براتون از خدا نه فقط در این

سال در تمام روزهای خدا خیر و رحمتش را می خوام ان شاء الله

که روزهای جدید پر از اتفاقات ناب باشه براتون.

پ ن3: خوانندگان خاموشی که همچنان با چشم دنبال

میکنند روزهای خوبی را از خدا براتون می خوام.

“هوالمحجوب”

دیشب قبل خواب هرچقدر فکر کردم تا ببینم در دلم تار عنکبوتی

از کینه و کدورت اگر دارم پاک کنم. چیزی پیدا نکردم.

شده بودم درست مثل زمانی که وقتی کسی با توپ پر سراغم می

امد و هر چه گلایه و ناراحتی داشت سرم میریخت و خودش را

مبرا از همه چیز میدانست. می دانستم خیلی جاها

دلم را شکانده ولی تا می امدم من هم مثل خودش باشم هر

چقدر فشار می آوردم و در کوچه پس کوچه های مغزم جولان

میدادم چیزی برای مثل او بودن پیدا نمیکردم. چیزی پیدا

نمیکردم تا تمام بدی ها و دل شکستگی هایی که برایم هدیه

داده به سرش بکوبم و بگویم: ببین تو هم کم مرا ازار ندادی.

ولی درست در همان نقطه حساس چیزی یادم نمی امد و محکوم

میشدم. اینطور محکوم شدن ها در زندگی ام خیلی رخ داده خیلی

زیاد.

دقیقا دیشب در همان حال بودم. 95 اشک زیاد ریختم طاقتم

خیلی طاق شد.

پر از دلهره و نگرانی بودم. دلم از خیلی ها شکست و دوباره

در کنار هم چیده شد.

اما هر چقدر فکر کردم نمیتوانستم دانه دانه نام ببرم. انگار که

هیچ اتفاقی نیافتاده.

اخلاق گندی است این بدی فراموش کردن . . . 

“هوالمحبوب”

امسال اکثریت تعطیلات را بلادِ کفر میگذرانند :(

شاعرجان هر سال عیدی های خوب خوب میداد ، یک سال خطاطی قاب شده

با اشعار ناب و آبرنگ کار شده ، یک سال کتاب . . .

در عوض امسال باید بنشینم تصاویر بلاد کفری اش را به اصطلاح لایک کنم :(

آخرش هم نفهمیدم چرا هرکس تا پایش به بلاد کفر رسید شلوارک پوش می شود !

پ.ن: دروغ چرا بسی خوشحالم از این نبودن هایشان :) بیشتر وقتم را صرف

دوست داشتنی هایم میکنم تا اینکه بروم خانه دیگران سُک سُک بکنم . . .

“هوالمحجوب”

گوشواره هدیه گرفتم :)

پ.ن: دوربین گوشی ام تار میندازه :(

“هوالمحبوب”

انقدر این دو روز سرم شلوغ بود که فقط سر میزدم و کامنت ها را میخواندم .

دیروز را کلا در حال خرید بودم ، و جالبتر اینکه تنها یک ساعت برای خودم خرید

کردم و سه ساعت برای دیگران !

برای مادر و خواهر و خواهرزاده !!!!

تازه خواهرم از تهران سفارش پیشبند کودک داده بودند که اصلا فرصت نکردم و یادم

رفت .

مادربزرگ گفته بودند رنگ بگیرم که وسط راه یادم آمد و برگشتم تا بخرم .

انقدر خیابان شلوغ بود که سرسام گرفتم.

بدبختی آشنا هم میدید و توقع داشت بایستم و حال واحوال کنم!

هفت سینم را چیدم .

چقدر دلم میخواست تخم مرغ رنگ کنم ، اما انقدر بدو بدو دارم که به آن نمی رسم :(

“هوالمحجوب”

پسر آمد داخل ، تنش لباس سِت گَپ بود .

پدرش کاملا جدی از او پرسید :

این لباس هایی که تنت هست مردانه هم دارد ؟!

“هوالمحبوب" 

بزرگترین اشتباه یک وبلاگ نویس اینِ است که آدرس وبلاگش را یک آشنا بداند! 

بزرگترین اشتباهِ ان فردِ آشنا هم اين است که وارد حریم شخصی وبلاگ نویس

بشود با اینکه میداند وبلاگ نویس رضایت به خواندن همه مطالب ندارد حالا به

هر بهانه ای و بعد گستاخانه اقرار کند که فلان مطلب را خوانده!  

و بعدترش متهم کند!!!! از اینکه قضاوت شوم متنفرم. 

از همین جا اعلام میکنم رضایت به خواندن افراد آشنای زندگی ام را ندارم 

هرآشنایی به هر دلیل و بهانه ای وارد این وبلاگ و نوشته هايي که همه برگرفته از

حرفهای ذهنم است شود به هیچ عنوان،به هیچ عنوان راضی نیستم شرعا هم حلال نمی کنم! 

تمام /.

پ.ن1: اگر ميتوانستم کوچ میکردم.

 پ.ن2: باید درخواست مطالب رمزدار کنم.