“هوالمحبوب" 

خدایا،  دلم جنوب می خواد،  خلوت کردن ميخواد،  سکوت ميخواد 

دور شدن از این محیط ميخواد. 

یا جورش کن،  یا کلا از دلم ردش کن. تا انقدر به فکرش نباشم. 

سپاس

“هوالمحبوب”

از مردهایی که یکبار از روبرو یک بار هم از پشت سر وارسی میکنند متنفرم ،

در این مواقع دلم میخواهد بروم روبرو دوتا انگشتم را فرو کنم در چشمانشان و

هردو چشم را از کاسه در بیاورم.

دخترکِ زشتِ بدقواره ! با آن بولیز به اصطلاح مانتواش که از بزرگی شکم بزور

دکمه هایش به هم وصل شده بود .

بدبخت آن دختر که توَهُم زیبایی و خوشتیپی داشت .

بدبختتر از آن ، آن مردک هیز بود که به آن زشت چشم دوخته بود .

آخ که چقدر صحنه چشم چرانی یک مرد روانم را بهم میریزد .

همین الان هم دارم حرصم را روی دکمه های کیبورد خالی میکنم.

“هوالمحبوب”

دهه 80 برای ما دهه ای پر از مرگ و میر بود .

عزرائیل جان در طایفه مادری ما افتاده بودند و دانه دانه شاخه های ترگل و ورگل

را می چیدند!

اول از همه پدر خانم برادرم فوت شدند ، بعد  عموی ایشان-خانم برادرم- و پسرعمو

و پسرخاله مادرم بعدترش پدر بزرگم  البته پدرِ پدرم.

بعدتر از آن خاله و زن عموی مادر فوت شدند بعدش هم عمویشان.

بعدترش شوهرخاله جان فوت شدند .

چند نفر هم از اقوام دور تلفات داشتیم .

خلاصه اینکه انقدر شب و نصف شب و بی وقت تلفن به صدا در می آمد که شرطی شده

بودیم.

مثلا هرکس زنگ میزد تا میگفتند فلانی بود من میپرسیدم : مُرد ؟؟؟؟

رسم تُرکهای تبریز هم که کاملا واضح است . اگر سال نویی در پیش باشد حق استفاده

از شیرینی جات و تنقلات و آجیل نخواهید داشت .

ما هم از ترس اقوام و گلایه کردن هایشان تا شش سال نمی فهمیدیم سال نو چیست !

هیچوقت هم نفهمیدم مثلا پسرعموی مادر فوت شد به ما چه ربطی دارد !!!!!!!!!

والله بخدا بزرگ خاندان پدریمان-پدربزرگم- فوت شدند پدر به روز هفتم رسید ریش هایش

را اصلاح کرد و به همه اعلام کرد که هر عروسی و مجلسی چیزی دارند برپا کنند .

هیچکس حق ندارد لباس مشکی و ریش نگهدارد .

آنوقت با این اوصاف چه ستمی بود بر ما که این حرکات سفیهانه را انجام بدهیم .

بعد از آن سالها هر وقت تلفن بی وقت زنگ بخورد تمام تنم به لرزه در می اید که باز کسی

فوت شده !!!!

پ.ن: از آن دسته انسان های مزخرفی هستم که با کسی تنها در حد یک سلام و علیک

برخورد داشته باشم فردایش بگویند که فوت شده ، در خفاء مینشینم و اشک میریزم :/

“هوالمحجوب”

باران که می بارید ، خودم را به پشت بام میرساندم

کفِ دستانم را رو به آسمان و قطراتی که با عجله می افتادند می گرفتم .

چشم هایم را میبستم . . .

در دلم آرام زمزمه میکردم :

یا غفورُ یا رحیم . . .

بعد لبخندی روی لبم می نشست انگار که وقت ارزو کردن باشد

دعاهایم را میگفتم ، آرزوهایم را میکردم .

بوسه ای برایش میفرستادم و تا آخرین قطره باران زیر همان اسمانِ دوست داشتنی ام

میماندم ، قدم میزدم صورتم را به آسمان میگرفتم از ته دل میخندیدم . نفس عمیق

میکشیدم  و به صدای آرامش بخشِ چک چک  باران گوش میدادم .

پ.ن: عوض شدم ، خیلی زیاد خیلی . . .

“هوالمحبوب”

ای من به فدای دانه دانه قطرات مروارید شکلت . . .

آهسته ببار ، ولی پیوسته ببار . . .

دلم را از همه ی غبار بشوی و ببر . . .

پ.ن: باران های بدون دعوت را دوست دارم ، همان ها که بدون خبر می ایند

همان ها که غافلگیرت می کنند .

“هوالقادر”

یک چیزهایی هیچوقت دوباره تکرار نمی شوند . . .

اگر هم بشوند، مثل اولینبار نمی شوند!

تصویر : ته مانده های خانه تکانی کتابخانه ها . . .

“هوالمحبوب”

توی ماشین نشسته بودم. اقایی که کنار کمک

راننده نشسته بود شروع کرد به درد و دل کردن

: - زنم پدرم را در اورده یک ماه خواب و خوراک ندارم.

راننده:

- برای چی؟!

چی شده مگه؟

- دندونش درد میکنه همه اش ناله میکنه شبا کنار من همه اش

زار میزنه نمیذاره بخوابيم.

- خب ببر دکتر

- مشکل اینجاست دکتر نمیره. میترسه

- بابا بزن تو سرش بزور ببر، فردا دندونش از بین میره عفونت

میکنه میزنه به لثه هاش لثه هاش عفونت میکنه درد میزنه به

فک. اونوقت دیگه از اون آدم در نمیاد!!!!