“هوالمحبوب”

از آخرین باری که تولد پ.ف را در کنارش جشن گرفتم قریب به 15 سال می گذره

ولی همچنان وقتی به 9 خرداد می رسیم چیزی توی مغزم پیج می کنه که امروز تولدشه.

این حقیقت منه و نمی تونم کتمانش کنم. من با گذشتن کنار نمیام. و حتی اگه چاره ای

جز عبور نباشه با جون کندن و ذره ذره مردنم محقق میشه.

امسال تولد لورا رو هم تبریک نگفتم. دارم یاد می گیرم کم کم آدم هایی که دیگه توی

زندگیم حضور ندارن رو از حافظه و دایره محبت حذف کنم. کسایی که شاید چندین سال

خاطره ازشون دارم و ساعات زیادی از عمرمون در کنار هم گذشته اما خب چه میشه کرد؟!

مطمئنن مثل پ.ف که سالهاست تاریخ تولدش حک شده روی ساعت هشدار مغزم این

هم باقی خواهد موند…

“هوالمحبوب”

خدا گِل مون رو از اعتقاد برداشته بود و ما خیال می کردیم می تونیم توازن ایجاد کنیم.

می تونیم تعادل رو برقرار کنیم. نشد. نتونستیم.

دور شدیم از اصل خودمون. دور شدیم و دلتنگ تر. دور شدیم و برای پیدا کردن گمشده مون

جایی رفتیم که نباید. و حالا این بارِ خرابکاری ها و گندهاست که داره کمرمون رو خرد می کنه.

وزن شرمگینی از آن ها قلبمون رو سنگین کرده و رومون نمیشه ندا بدیم که هستیم.

و وای، وای از آن لحظه هایی که میگن تو دلت پاکه و دعا کن. وای از اون لحظه که تمام دنیا

آوار میشه روی سرت…

+ خدایا میشه نگام کنی. میشه کاری کنی درست بشم؟ میشه همه چیز رو فراموش کنی؟

“هوالمحجوب”

به خوبیِ بقیه که دقت می کنم، دلم می خواد اب بشم برم توی زمین.

خدایا نگرانم نکنه از چشمات افتاده باشم.

“هوالمحبوب”

من دلتنگم، شب و روزم رو فکر حرم پر کرده آقا.

“هوالعالم”

چند روز قبل وقتی با حال بد بر می گشتم خونه دیدم علت تمام این نفرت و ناخوشی هام نسبت

به اون محیط و آدم هاش، چیزی جز احساس شکست و کم بودن نیست.

نادیده گرفتن استعدادها و عبور کردن از آن چیزی که هستی، ایضا “سرکوب"، نتیجه ای جز

دریافت این احساسات نداشت. جوری که هیچوقت دلم نمی خواست خودم را به سطح انتظار

آن ها برسانم.

کله شقانه مسیر خودم رو می رفتم و گاها حتی برگی در نسیم می شدم و با هر وزش به سمتی…

علی الحال این حس ناکافی بودن و شکست خوردن در من همچنان وجود دارد. جوری که وقتی

در راهرو های آنجا قدم می زنم غبار غم و آوار احساس های بد رویم هوار می شوند.

مشخصا هیچ مسئله ای وجود نداره که مربوط به روابط انسانی باشه و فقط یک طرف مقصر باشند

ولی من واقعا از نوع برخوردها و رفتارها صدمه دیدم.

“هوالمحجوب”

این موقع ها وقت خوش خوشانمون بود. با لی لی کل مسیر رو طی می کردیم تا آموزشگاه و

برگشتنی چشم هامون رو می دوختیم به ویترین های مغازه ها. دنبال یه هدیه باحال، من برای

لی لی، لی لی برای من.

هر دو متولد یک ماه بودیم با تفاوت 6 روز. تمام شادی تابستان خلاصه می شد به کلاس رفتنها

و گشتن توی فروشگاه ها و مغازه ها. ذوق داشتیم برای تولدمون. بچه بودیم و سرخوش یکبار

یادمه برای تولدم به لی لی گفتم فلان چیز را بخر. خیلی جدی و تخس گفت نخیر، قراره خودم

انتخاب می کنم. شانه بالا انداختم و تنها رفت توی مغازه. روز موعد تولد که رسید هدیه ش را که

باز کردم دقیقا همان چیزی بود که گفته بودم :) ذوق کردم. خیلی زیاد ذوق کردم.

از جمله هدیه هایی بود که از صمیم قلب از گرفتن ش شاد شده بودم.

+ امسال اولین سالیه که با شروع تابستون دارم توی تابستون های اون سال ها قدم می زنم و

حال و هوای آن موقع را دریافت می کنم.

“هوالمحبوب”

روح َم را عادت داده َم، دیگر برای خودش گریه نمی کند، اشک های دل شکسته َم برای تو آقا!

+ کاش نگام کنی..