“هوالمحبوب”

دارم به خودمان فکر می کنم.

به من و تو!

و همه ی چیزهایی که جدایی بینمان را محکم تر از قبل کرده…

هربار با هر یادآوری ذهنم ارور می دهد و با جمله ی:واقعا من بودم؟!؟ قصد توجیه دارد.

گاهی هم مزه ی شیرین “کارهای نباید” که زیر دندانم هنوز جا خشک کرده ن بیرون می زند.

گاهی هم با بستن چشم ها و محکم فشار دادنشان دلم می خواهد هیچکدامشان یادآوری

نشوند.

دارم تلاش می کنم، سعی می کنم که دیگر مانع از با تو بودن نشوند. دارم نهایت زورم را 

می زنم که به تو برگردم. به تو…

“هوالمحبوب”

رابطه هایی که بدون خداحافظی تمام میشن شبیهِ فیلم های پایان باز می مونن،

هرکس با یک چشم به آخرش نگاه می کنه؛

یکی تلخ، یکی شیرین…

“هوالمحجوب”

به نظر من جای ” کودکی، نوجوانی،جوانی، پیری” باید زندگی را اینطور تقسیم می کردن؛

“کودکی،نوجوانی،جوانی،کودکی”

این یک حقیقت محض است. در پیری به همان اندازه یک کودک نیاز به محبت و تکیه گاه داری.

به همان اندازه نیاز به توجه و مراقبت داری و همه ی این ها یعنی تو بیشتر از قبل ناتوان شدی و

نیاز داری به اینکه کسی مواظبت باشه.

منتها این نیازمندی توی پیری کمی خاص تر از دوران کودکیه. کودک ذاتا خودش رو ناتوان پیدا

می کنه. ولی یک آدمِ پیر، قبل تر توانا بودن را تجربه کرده اما حالا، در کنار ناتوان بودنش و عزت

نفسی که دلش نمی خواد از بین بره، نیاز داره به حضور کسی و این بسیار سخت خواهد بود.

حس سربار بودن و یا دوست داشتنی نبودن به خاطر ناتوانی باعث میشه زودرنج تر و حساس تر

بشه…

حالا شما تصور کنید روحِ کودکی در کالبد یک انسان پیر ترد بشه و یا به خاطر شرایط پیش آمده

توجهی بهش نشه و از همه بدتر رها بشه! دردناکه نه؟!

به نظرم سالمندانِ ایتالیا قبل از اینکه بخاطر کرونا از دست برن. با همان خبر به سالمندان رسیدگی

نخواهد شد، خواهند مرد…

وقتی به سالمندانی که تو اسپانیا رها شدن و غریبانه مرگ را در آغوش گرفتن فکر می کنم؛

بی نهایت غصه دار میشم.

سالمندهایی که یک روز هرکدامشان با قدم های جوانشان توی اون شهر قدم زدن گرد زندگی بهش

پاشیدن، عاشق شدن و عزیز کسی بودن… تحصیل کردن و به همون جامعه ای که توش رها شدن

سالها خدمت کردن و حالا…

شاید حتی تاریخ هم از به یادآوردن این قسمت از زندگی بشریت غصه دار بشه.

+ این روزها خیلی بیشتر از قبل دلتون برای پیرهای خانه تون بتپه… مراقب عزیزهاتون باشید که

چراغ خونه هستن و نعمت. که تکرار نمیشن. که برکت هستن و رفتنشون مساوی با تیره شدن

روزگار…

++ جهان ما نیاز داره به حضور تک تکمون. تو هر سنی که باشیم و هرکس به همون اندازه ای که

هست با ارزشه…

“هوالمحبوب”

آه! ای هورمون هایی که هرچند روز یک بار دهان ما را صاف می کنید…

کمی وقت تنفس بدید لعنتیا!

+ خدایا چیز بهتری نبود به ما ببخشی؟! :/

“هوالمحجوب”

طبق عادت همیشگی رفتم کنار قفسه ی کتابها تا همراه اون دو روز سفر کوتاهم را انتخاب

کنم. هرچقدر زل زدم به کتاب هایی که چند وقت پیش خریداری شده بودن، اما بخاطر جبر

زمان نشده بود تا حتی ورقی خورده باشن، چیزی دستگیرم نشد. با دیدن عقربه های ساعت

و یادآوی زمان حرکت قطار. سریع یکی از کتابها را فرو کردم توی کیفم و خیز برداشتم برای

گرفتن ماشین.

که البته! با شانس مبارکی که من داشتم نه تنها اسنپ بلکه حتی تپسی و آژانس هم ماشین

نداشتن. چادرمو سر کردم بدو خودمو به ماشین های زرد رسوندم. داشتم ایمان می آوردم که

قرار نیست هیچوقت با آرامش به قطار برسم.

وقتی روی صندلی قطار نشستم و داشتم نفس راحت می کشیدم از به موقع رسیدنم یادم آمد

کتابی چپونده شده توی کیف دارم. درش آوردم با این رو برو شدم.

احضاریه!

کتابی که قطر کمی داره و شروعش با یک خاطره کودکانه س. هنوز به اواسطش نرسیدم

یعنی بعد از یک ماه برگشتن از سفر، دغدغه هایی که این مدت پیش آمد اجازه نداد تا

تمامش کنم. نثر راحت و روانی داره. از همون اوایل شروع باهاش کنار آمدم و ارتباط

برقرار کردم. هرچند که هر از چندگاهی سادگی بیش از اندازه ش تو ذوقم زد. ولی به هر

حال دوستش داشتم. فضای داستان گرایش به معنویات و زیارت داره  بد نیست پیش از

هر سفر زیارتی سری به این کتاب بزنیم.

+ بعدها بیشتر در موردش می نویسم. منتظرم کامل تموم بشه تا راحت تر در موردش

حرف بزنم.

“هوالمحبوب”

همه ی ما یک مشت آدم هستیم که له له یک زمان خالی می زدیم تا توی خونه به

کارهای عقب افتاده برسیم. همیشه غر نداشتن وقت و نرسیدن به کارهای شخصی

داشتیم. اما حالا! حالا که تعطیلات عید مقارن شده با حضور یک ویروس سمج و

لج درآر، نه تنها فریاد حوصلم سر رفت می زنیم بلکه حتی نمیریم سراغ همون کارهایی

که به اصطلاح، روی طاقچه دارن خاک می خورن. این یعنی یه جای کار داره لنگ

میزنه.

احساس می کنم بنده ی کار شدیم. بنده ی کارهایی بازدهیشون صرفا برای جسممونه

نه روحمون. روحی که بیشتر نیاز به رسیدگی داره. سلامتی جسم در گرو همون روحه!

+ خلاصه اینکه برا روحتون بیشتر وقت بذارید.

“هوالمحبوب”

 عید کرونایی تون مبااارک :)

 + شمارو نمیدونم اما من خیلی حال میکنم رفت و آمد نیست :/