“هوالمحجوب”

وقت صبحانه بود و هرکس طبق روال همیشگی برای خودش جداگانه چیزی آورده بود

من هم که کاملا فارق از این دنیام رفتم از بوفه قطار یه کیک و یک شیرکاکاءو خریدم آمدم

داشتیم به هم تعارف میکردیم ، یکی از دخترهای کوپه با احساس گفت ک این پنیر را مادر

بزرگم از روستا برام فرستاده کسی میخوره ؟!

همه یهو گفتن اَه نه بو گوسفند میده ! دیدم دختره رفت تو هم معلوم بود دلش شکست از 

اول سفر حواسم به رفتارش بود فهمیده بودم خیلی زودرنجه ، با اینکه میدونستم از چیزی

که بوی گوسفند بده بدم میاد با ذوق گفتم :

میتونم باهات هم سفره بشم ؟! خیلی دوست دارم از پنیر دست ساز یه مادربزرگ که با

عشق برای نوه اش فرستاده بخورم .

اخم هاش از هم باز شد و با ذوق گفت چرا که نه !

اون بهترین پنیری بود که خورده بودم طعم فوق العاده ای داشت انقدر با ولع می خوردم که

همه دخترا لب و لوچه اشون آویزون شده بود .

ما خانم ها گاهی خیلی سنگ میشیم ، سنگیمون هم از آنجایی شروع میشه که برای باکلاس

نشون دادن - چیزی که هنوز من نفهمیدم منظور از باکلاسی چیه دقیقا - خودمون

حاضریم دل یه آدم را بشکنیم نه من با خوردن آن پنیر مردم و نه شخصیتم پیش اونیکی

خانم ها پایین آمد.

اجازه ندیم شکسته شدن آدم ها جلوی چشممون عادی بشه . . .