“هوالمحبوب”

موقع برگشت ، اصلا متوجه نشدم چه شد که بحث به عشق کشیده شد .

لیالی داشت خاطرات گذشته اش را مرور میکرد .

هیچوقت دوست نداشتم که جرقه ای برای زنده کردن خاطرات آدم ها باشم ولی اینبار

انگار من بودم که آتش به خرمن دلِ لیالی زدم .

داشت از عشقی که تمام شده بود حرف میزد ، عشقی که اگر چندسال قبل با پدرش

مخالفت میکرد و کمی پافشاری میکرد سرنوشتش عوض میشد .

انگار تازه متوجه شده بود وقتی پسرک بینوا آمده بود تا تمام هدیه هایی که باعشق

 به او داده شده  بود - از جمله حلقه طلایی که برایش به عنوان حلقه نامزدی خریده بود-

را بگیرد با آن چهره داغان و گذاشتن سرش روی فرمان ماشین و خم شدن کمرش. . .

چه بلایی سرِ پسرک آورده بود .

در حین گفتنش مدام جمله ” قسمت نبود ” را تکرار می کرد ، انگار که آبی روی آتش باشد .

با خودم فکر میکردم کاش جای لیالی بودم و این سوختن و آشوب دل را حداقل درک

می کردم .

دوست داشتم بگویم خوش به حالت لیالی حتما شیرین بوده آن ریز عاشقانه های با حجب

و حیا . . .

شرم مرا از گفتنش منصرف کرد . دلم برایش سوخت برای استقلال نداشتنش در انتخاب

برای ترسی که از احتمالِ- اگر با او ازدواج میکرد و شکست میخورد جواب پدر را چه میداد-

شاید اگر من هم جای او بودم همینکار را میکردم ، من هم مثل او هیچوقت نمی توانم روی

پدرم برای خواسته هایم بایستم . هرچند پدر بخاطر ته تغاری بودنم هر چه میخواستم

محیا میکرد اما انگار دقت که میکنم من هم نمی توانم روی حرف پدرم حرف بزنم .

امروز موقع برگشت حس یک جنازه متحرک را داشتم. . .