“هوالمحجوب”

اواخرِ دبستان بود ، آخرین تابستان دبستان . یادم آمد ، سال83 بود . بله دقیقا همان

سال بود . خانه در حالِ تعمیر بود .

تمام اسباب را برده بودیم طبقه ی آخر .

چینش کاملا بهم ریخته بود . آن روزها هر روز کنار لورا بودم . روزها با او بازی میکردم

در کوچه با دوچرخه ویراژ میدادیم . راستی لورا با وجودِ اینهمه خاطره چطور میتوانست

انقدر راحت از من بگذرد ؟!!!!!!

بگذریم .

یادم هست آن سال در آن تابستان دقیقا چند شب پشتی سرهم  طوفان شدید می آمد.

همیشه طبقات آخر بهتر متوجه طوفان و سرُصدایش می شدند .

وقتی طوفان شروع میشد به مدت طولانی تا طوفان بخوابد برق میرفت .

با رفتن برق شمع های خانه روشن می شد .

جوزِپه و خواهر مینشستند دورِ شمعِ روشن . تصور کنید یک سالن بزرگ و اسباب

و اساسیه ای که نامرتب روی هم چیده شده - شاید شبیه یک خانه تکانی که همه چیز

نامنظم اینور و آنور میشود - درست آنوسط همین سالن یک شمع روشن و چند چهره

دورش نشسته بودند . جوزِپه شروع میکرد به حرف زدن به تمام شدن دنیا  به اینکه

اینها نشانه های به اخر رسیدن حیات ماست و هزار حرف دیگر .

لعنتی آن شبها به حد مرگ من را ترس میگرفت :/ الان که یادم آمد دلم می خواهد

خرخره اش را بجوم .

خلاصه اینکه آن شبها شده است خاطرات تاریک اینجانبِ مذکوره !