“هوالمحجوب”
یک چیزی درونم هست! که خوب نیست…
که دستمو گرفته و می کشه به سمتی که نباید!
هرچقدر تلاش میکنم دستمو از دستش بکشم بیرون نمیشه!
زورش زیاده خیلی هم زیاده…
دارم روی زمین کشیده میشم، روی زمینی که کلی تلاش کردم
برای خودم بشه!
پ.ن: دعا بفرمایید.
موضوع: "روزمرگی"
“هوالمحبوب”
یکجوری از تعطیلی فردا خوشحالی می کنید که انگار قرار بوده تو این هوا برید کلاس!!!
:/
پ.ن: اینا همونایی ان که میرن کلاس را بزور تشکیل میدن و ما بینوایان غیبت می خوریم!
خونِ اینا حلالِ
“هوالمحبوب”
بهش میگم: -مغزم یخ زد.
میگه: -از داشته هات حرف بزن!!!
من: :/
****
با خنده میگم: هواشناسی برای اونجا بارش برف و طوفان اعلام کرده بود به یمن قدم های من
هوا کااااملا بهاری بود.
با جدیت تمام میگه: الان مثلا تو فصل زمستان بارش نبوده قدم های شما مبارکه!!!؟؟؟
فقط به افق خیره شدم!
“هوالمحبوب”
سلام!
این اولین باره دارم تو پستِ وبلاگم سلام می کنم! برای خودم هم خیلی ملموس نیست اما
چون چند روز نبودم، بنظرم شروع مناسب را میشه فقط با سلام انجام داد :)
در این چند روز خدمت دوست- همان دوست 19 ساله- مهمان بودم، چند ساعتِ طولانی تا
مازندرانشون تو قطار بودم :) خیلی اذیت نشدم، بقول مادر چون دلی رفتی برای همین همه
چیز برات اسان آمد!
از همینجا از رفیق شفیقم برای این مهمان داری فوق العاده اش سپاسگزارم، حسابی زحمت
دادم بهشون…
جای دوستان دیده و نادیده خالی بود.
از شنبه استارت پست گذاری هام شروع میشه، جلیقه ضد گلوله تون را بپوشید که ان شاء الله
رگباری میخوام پست بذارم (نیش باز)
پ.ن: فردا عروسی درجه یک داریم :/ نرسیده باید کلی کار انجام بدم …
“هوالمحبوب”
شبو صدای چیک چیک قطاری که هر لحظه تو رو به خونه نزدیک
میکنه…
من و زمزمه ی: ديگه عاشق شدن ناز کشیدن فایده نداره نداره…
( به وقتِ 3 بامداد)
پ.ن: بوی عطر شیرینِ هم کوپه ای حالم را بد کرده…
پ.ن2: همه ی کارکنای قطار یهو میان در سرویس بهداشتی را باز میکنن؟!
یا فقط برا من اینطور شد :/
پ.ن3: تنها، تنها، تنها… من از اون ادمام که تو تنهایی نمی میرم!
پ.ن4: الهی شکر سفر خوبی بود. جای دوستان، عزيزانم خالی…
پ.ن5: مچکرم رفیق.
پ.ن6: روز پرستار را به عزیزترین کسم تبریک ميگم هرچند ميدونم اینجا را نميخونه :)
البته با تاخیر
“هوالمحبوب”
آمدیم بگوییم، نویسنده این وبلاگ بعد از تیر خلاص زدن به امتحانات
همینطور مدتی مديد فردا عازم سفری چند روزه است…
برای تمام مسافرین دعا بفرمایید و همچنین از خداوند برای وی
طلب خوش گذشتن کنید :)))
پ.ن: شاید توی اینستا شرح حالم را با عکس نشون دادم…:)
“هوالمحبوب”
- چرا اینطوری نگاهمون می کنن!؟
- چون از ظاهرمون مشخصِ مالِ اینجا نیستیم.
- چطوری اینجا زندگی می کنن!؟
سکوت
- اصلا اینا چیه که می خرن! اَه
سکوت
- خسته شدم بریم موسسه، بریم آقای مجد مارا ببره خانه! حالم داره از اینجا بهم می خوره!!!
سکوت
توی راه خانمی چند کیسه خرید به دست کنار پسربچه ای راه می رفت، با لبخند زُل زده بودم
به آنها و بلند بلند فکر می کردم:
- میبینی عسل!!! فرق همینِ… همین شادی ای که کل هفته را میگذرونن تا برسن به این روز
تا این بازارِ از نظرِ ما خراب بیاد و بساط کنه و اینا خرید کنن. از خورد و خوراک تا… اصلا
اینا هنوز خوشی های کوچکشون را از دست ندادن. اینا وقتی بخوان برن مسافرت ذره ذره
جمع می کنن و برای هر دقیقه اش بلدن چطور خوش بگذرونن اینا… چی دارم می گم اینا
با ما فرقی ندارن، فقط خوشی هاشون فرق داره …
سرمو میارم بالا! خوب دقت می کنم به اطراف.
- گُم شدیم!!!!
+ چطور میتونم به دختر نوجوانی که در ناز و نعمت بزرگ شده بفهمونم انقدر به آدم هایی
که از نظر مالی ضعیفن با نگاه حقیرانه خیره نشه!؟ چطور بفهمونن فقر تفاوتشه ولی انسان
بودن وجه اشتراکِ بزرگه. چطور بگم اون کاغذِ لعنتی چیزی نیست که تمایز ایجاد کنه… و
برتری را مشخص کنه… چطور؟! کاش پدر و مادرها کنار اینهمه خوشی که به بچه هاشون
نشان میدن، اینا را هم بگن!
++ نگاهش به آنها آزارم میداد…
