“هوالمحبوب”
شیشه ی قبح شکسته! هوا بوی تعفن می دهد…
دیگر چشم طالبِ نگاه نیست، گوش صدا نمی خواهد!
رمقی برای قدم زدن نمانده. ذهن جوابی برای این همه تغییر ندارد!
باید کوچ کرد…
شهر انگار دیگر برای ما نیست!
موضوع: "روزمرگی"
“هوالمحبوب”
تنها منم که در وسط کلاس درس با سر رفتن حوصله شروع به حل
کردن جدول می کنم. هرجا هم گیر کردم با پررويى تمام از استاد
حاضر بپرسم و جدول را تمام کنم!
پ.ن: خدایا ما را ببخش…
“هوالمحبوب”
مادربزرگ جانم یک گردنبند دارند که از سنگ های مختلف درست شده. این سنگ ها
هم از عقیق گرفته تا مهره مار و… همه هم اصیل با قدمت اند.
وقتی با دوست در حالِ بادکش درمانی بودیم. دوست گردنبند مادربزرگ را دید. با چشم
اشاره کرد و ارام گفت: این همانی بود که می خواست به تو بدهد؟!
با سر جواب دادم آره! دستش را بلند کرد و به طرفم گرفت یعنی خاک بر سرت! :/
قضیه از این قرار است که یک روز من و مادربزرگ جانم که اغلب او را در اینجا پیرِ خانه
خطاب می کنم در حالِ خوش و بِش بودیم. در بین این خوش و بِش ها من برای چندمین
بار از او خواستم سنگ های گردنبندش را معرفی کند. او هم با حوصله توضیح داد وخاصیت
هرکدامشان را گفت. البته این را هم قید کنم که این گردنبند از سنگ های درشت درست شده
وقتی در دست بگیریم سنگین است ولی چون ایشان شدیدا به خاصیت این سنگها معتقدند
خیلی سال است که به گردن دارند. خلاصه اینکه در طی این یادگیری خاصیت ها وقتی دیدند
من با برقِ نگاه زل زده ام به این گردنبند. بی مقدمه گفتند که می خواستم سنگِ این گردنبند
را بین نوه های دختری تقسیم کنم ولی حالا تو این قدر دوستش داری همه اش مالِ تو…
خب حقیقت این است که مادربزرگم من را بیشتر از نوه های دختری دیگر دوست دارد بنا به
دلایلی که گفتنی نیست. برای همین وقتی صندوقچه گنجینه اش باز می شود بهترین ها
نسیب من می شود!
من هم که دلسوز می روم و بین دیگر دخترها فخر فروشی می کنم (نیش باز)
حسابی حرصشان را در می آورم. خیلی هم کارم درست است D:
خلاصه اینکه دادند به دستم و گفتند مالِ تو!
من هم پس دادم و گفتم در گردن شما زیباست! در نتیجه نگرفتم. می دانم اشتباه کردم و
بعدها خدا می داند آن سنگ های آنتیک و قدیمی دستِ این دخترهای بی ذوق هدر خواهند
رفت. ولی دلم نخواست در آن لحظه از علاقه اش نسبت به خودم سواستفاده کنم.
می دانم که چقدر آن گردنبند را دوست دارد همین که می خواست بدهد به من برایم یک دنیا
ارزش داشت. وجدانم اجازه این سواستفاده کردن را قطعا نمی داد…
پ.ن: :/ یعنی حیف شد!!! امان از دستِ این وجدان :)))
“هوالمحبوب”
شماره ش را که دیدم تعجب کردم! یک سال بیشتر بود که از هم خبری نگرفته بودیم
بین حال و احوال پرسی اش گفت: داشتم مخاطب های گوشی ام را چک می کردم
اسم ت را دیدم، به یاد آوردمت!
زدم زیر خنده : مرسی که فراموش ام کرده بودی…
پ.ن: من شیفته ی این صراحت اش هستم :)))
“هوالمحبوب”
می خندم، حرف می زنم، شیطنت می کنم، سر به سر میذارم،فکر می کنم
از خوردن لذت می برم،برق تو چشمام هست، گاهی هم غمگین می شم!
این یعنی هنوز هستم…
هنوز زنده ام و زندگی می کنم، هنوز در حالِ دویدنم…
این یعنی به معنای یک کلمه “شُکر”
برای همه چیز ممنون :)))
“هوالمحبوب”
به عکس های گذشته که نگاه می کنم، می بینم که خیلی ها دیگر در کنارم نیستند!
شاید بودند افرادی که سال ها در کنارم داشتم ولی حالا صلاح دیدم که در کنارم نباشند.
از نبودنشان خیلی ناراحت نیستم. موقعیت طوری پیش رفت که بودنشان شخصیتی
را که در ذهن داشتم خدشه دار می کرد. تمام کردم تا همه ی آن سالها خاطره، فدای
رفتارهایی نشوند که روحِ هر دویمان را خراش می داد. وقتی تصاویر را نگاه می کنم
دلیل جدایی و قطع رابطه یادم نمی آید. فقط لحظاتِ شیرین آن عکس ها برایم
تداعی می شود. یادآوری روز های خوش… روزهای کنارِ هم بودن.
دلتنگ هم بشوم دلتنگِ همان دوران می شوم. نه دلتنگ خودِ شخصیت ها…
لورا، پریسا، سید، فاطیما… خیلی ها کم رنگ شده اند. این کم رنگی هم مسبب اش
من نبودم. متاسفانه زیادی شخصیتِ بسازی دارم و با همه رفتارها کنار می ایم. اما دیگر
نمی شد. تلاش کردم ولی نشد. لاجرم مجبور شدم حذفشان کنم. بگذارمشان در کورترین
نقطه ی ذهنم. دیگر دلی برای تنگ شدنشان ندارم. چشمی در انتظارِ تماس شان نیست.
هرچند که هر از گاهی تماس می گیرند و دلتنگم می شوند. ولی من! نه…
این روزها در پروسه ی فراموشی سید به سر می برم. یک دوستیِ هشت نه ساله آخرین
نفس هایش را چند روزِ قبل کشید و مُرد. شاید یکی از دلایل کنار آمدن با این جدایی ها
این باشد: ایمان دارم هیچ کوتاهی در دوستی هایم نداشته ام.
پ.ن: کمی در فشارم…
“هوالمحبوب”
خدایا چرا من ترسی ندارم از زدن حرفهام!
چرا انقدر صریح تلخ و شیرین را راحت میگم…
پ.ن: راست راست زُل زدم بهش و گفتم حالم از اینجا بهم میخوره!!!!
توضیح نوشت: من رُک گو به هیچ عنوان نیستم. تمام/.
