“هوالمحبوب”

یکی از مزیت های داشتن کفش زیاد این است که در گشت و گزارِ انباری پوتینِ

اول دبیرستانت را صحیح و سالم پیدا کنی و خوشحال خوشحال تميزش کنی

تا دوباره پا بزنی :)))میشه برای هشت سال پیش.دیگه از کسی که تازه کفش

ابتداییش را بخشیده هشت سال که چیزی نیست!!!

تازه یک نیم پوت ديگه هم پیدا کردم… انقده خوبه:))))

پ.ن: مامان ميگه ببین دختر چقدر کفش هست. ميگم خب مادر من هر چی

کفش داریم مياريد میذارید انباری مام فکر می کنیم نداریم میریم میخریم چپ

چپ نگاهم کردن و گفتن حرف برادرتو تکرار نکن! :/

هفت جفت کفش اسپرت برادر نو نو یافت شد :/ تازه يه کارتن ديگه را نگاه

کردم دیدم چند جفت کفش رسمی هم هست!!! تازه نصف کفش های نو نو

من چند وقت پیش خیرات شد :( اصلا به من نگفته یکی آمده انتخاب کرده

برده! من هنوز چشمم به اون کفشامه یعنی چی خو!

“هوالمحبوب”

یه مدته حشرات باب دوستی را بامن باز کردن!

اون از اقای ملخ، اون از جیرجیرک چشم خوشگل، اینم از این سوسک بالدار!

خداروشکر از اونا نیستم که جیغ و داد راه بندازم! ولی خب بلاخره حرکات ریتم وار

و گرد شدن چشم و قیافه ای مضحک مانند از چندش شدن, همراهم هست…

ظهر که داشتم از کلاس بر می گشتم توی مسیر همیشگی- جایی که کلا فضای سبزه-

تنها بودم. از روبرو یه سوسک محترم پرواز کنان آمد طرفم! من خودم را کشیدم راست

که تصادف نکنیم، نیاد روم بشینه. اما لَهنتی انگار نفهمید اونم اومد سمتِ راست :/

رفتم سمتِ چپ دوباره پیچید چپ! هیچی دیگه! تصادف شد.

حالا منم حرکات ریتمیک میام و شنل مشکی زورومو رو هوا می تکونم. تو اون شرایط

هم دارم با سوسک حرف می زنم: کجا رفتی ؟! ای بابا تو روخدا برو نمون …

اصلا ندیدمش دیگه دیدم کم کم باعث جلب توجه میشم دور تند گرفتم اصلا نفهمیدم

مسیر نیم ساعت پیاده روی را چطور گذشتم. در طی راه رفتن هم هر چند دقیقه چادر

می تکوندم. منتظر بودم یکی از همون پسرای دبیرستانی مسیر بگن خانم روت سوسک

نشسته! اصلا خودمو آماده کرده بودم اگه گفتن محترمانه بگم توروخدا برش دار :/

بعدشم فکر کردم خدایا نشینم تو ماشین خودشو نشون بده! تو ماشین چطور کنترل کنم

خودمو… خلاصه تا برسم خونه داشتم همه ی مسیرهایی خلاصی از جناب سوسک را

با خودم طی می کردم.

وقتی رسیدم سریع تو راهرو چادر را در آوردم و یدور چک کردم. بعدشم دیگه تک تک

لباس های تنم! یعنی قشنگ یه سکته خفیف زدم تا دیدم نیست! :/

“هوالمحجوب”

اصلا حواسم نیست چطور دارم میگذرونم! چه کار میکنم! چی رو به رومه!؟

انگار فقط دارم میرم، انقدر که فقط برسم و همه چیز تموم بشه! همین …

“هوالمحبوب”

گاهی وقت ها تنها برای خودت نشسته ای، وظایفت را انجام می دهی و بعد…

کسی از راه می رسد و ذهنت را درگیر خودش می کند!

****

نشسته ام پشتِ رایانه، کارهای کانون را انجام می دهم. خانمی ترم اولی وارد

می شود مقابلم می نشیند!

دقایقی بعد چند نفر هم می پیوندند. بحث سرِ عینک است. دختری عینکی به

صورت زده و همه در حال نظردهی هستند. گفتند به او نمی اید. از من نظر

خواست نگاهی انداختم و گفتم چرا میاد!

خانم ترم اولی تند نگاهم می کند با جدیت تمام می گوید نه! نمياد…

بعد هم تند تند حدیث فلان را بیان می کند که دوست ان است که…

- مضمون حدیث این است که دوست حقیقت را می گوید و دشمن از راه دروغ

دلت را بدست می اورد!-

لبخند می زنم. دوباره نگاهم را به مانیتور می دوزم.

چند جمله به گوشم می رسد سرم را بلند می کند انگار با من است:

- الان مثلا تو فکر می کنی این عینک گرد بهت میاد؟!

تلخ می شوم. نگاهم را دوباره به سمتِ مانیتور می برم بی اهمیت می گویم:

- من دوستش دارم چه بیاید چه نیاید!

سلیقه ها متفاوتند اما تحمیل سلیقه!؟ درک این موضوع سخت است یعنی؟!…

این عینک من هم انگار اینه ی دق همه شده…

“هوالمحجوب”

دستِ خودم نیست! وقتی کسی که سررشته ای از کاری نداره اما ازم می خواد

قبل از اجرای کارم توضیحاتی بهش بدم روانم را اذیت می کنه!

برای همین تا دقیقه ی نود فکر نکنم اجازه بدم متوجه کارم بشه! اصلا چه معنا

داره؟! ببرم توضیح بدم که چی بشه!؟ تایید کنه؟! کاری که اصلا چیزی ازش نمیدونه

را!!!؟؟؟ خب آدم زورش میاد :(

“هوالمحبوب”

سخنرانیِ امروز هم گذشت، می رم به سمتِ کارگاه های آموزشی که باید بذارم تازه داره

کارها بزرگ و بزرگتر می شه…

***

امروز صبح وقتی با عجله داشتم می رفتم همه نگاهشون بهم عجیب بود! با خودم می گفتم

جریان چیه؟! چه خبره؟! بعد هم دیدم ای بابا هوا چقدر گرمه!

خوب که دقت کردم دیدم پالتو پوشیدم! :/ دیگه نشد برگردم و در بیارم به اجبار کل مسیر

شبیهِ آدم سرمایی ها پالتو بدست رفتم و آمدم.

***

خوشم میاد در سنبل کردنِ همه چیز خبره ام :)))

“هوالمحبوب”

شروعِ یک هفته ی حسابی پُرکار…