“هوالمحبوب”

من حتی غصه ی آشفتگی و بی قراری ِ آدم های عزیز از دست داده را هم می خورم!

+ چقدر موجودات عجیبی هستیم. آستانه ی تحمل آدم ها و واکنش نشان دادن های

متفاوتشون عمیقا آدمُ به تفکر وا میداره.

“هوالمحبوب”

قداست قابل تغییر نیست. این ماییم که با تغییراتمون از دستش میدیم..

وگرنه که مقدس همیشه مقدسه.

+ یادی کنیم از امام عزیز راحلمون..

++ یه جا خوندم گفته بودن -نقل برمضمون- اگر عالم را بگردید خسته تر از من وجود ندارد

لکن خدمت به اسلام و مسلمین از همه چیز واجب تر است.

“هوالمحبوب”

چه خرداد سردی!

بدون گرمای کلمات اینجا سردخانه ای بیش نیست…

“هوالمحبوب”

سوم خرداد همیشه برام مقدسه، همیشه..

+ شهدا را یادکنیم ولو با یک صلوات.

“هوالمحبوب”

صدای محمد که پشت تلفن آمد با بغض گفت: محمد! پسرم تسلیت میگم…

 بغض ش ترکید: مادر تو بود و دوستِ همنشین من!

رو به پنجره خودم را مشغول دیدن حیاط کرده بودم تا اشک هایم که پابه پای

چشم های او می بارید را نبنید.

***

گرفته و دمق بود. از صدا و چشم هایش معلوم بود. پرسیدم چیزی شده؟! گفت:

نه!

باز به چشم هایش نگاه کردم و با شوخی گفتم: فریدا جون! راستش بگو چیزی شده؟!

خواست دوباره کتمان کند که گفت:

نزدیک صلاه ظهر یاد عمه سلمات افتادم؛ دلم گرفت…

بعد شروع کرد به ذکر خوبی هایی که داشت.

+ کاش وقتی منم رفتم با خوبی یادم کنن.

***

گفت برای فروش زمین های تبریز باید برند اونجا. نگران تنها ماندن مام بزرگه بود.

یک لحظه خواستم بگم؛ خب به عمه سلما بگیم بیان که مام بزرگ هم تنها نباشن.

تا خواستم بگم، یکدفعه یاد نبودنش افتادم و همه ی جملات اماده شده را بلعیدم.

+ هنوز باورم نشده. نه تنها من. بلکه هیچکداممان…

“هوالمحبوب”

با شنیدن خبر رفتن بابا محمد حسین لحظه ای توی بهت فرو رفتم و بعد برگه ی

ریاضی را کوبیدم زمین، جوری که می خواستم به خودم بگویم؛

“به جهنم که بیست شدی!”

خودم را پرت کردم توی رخت خواب و بلند بلند زار می زدم. بعد از جوجه گنجشکهای

حیاط پشتی این اولین درک حضور مرگ بود که داشتم تجربه می کردم. همونطور که

بلند بلند گریه می کردم پله ها را آمدم پایین. خواهرم بود و او.

در آغوشم گرفت. حلقه های دستش را دورم تنگ تر می کرد، من زار می زدم و او

دلداری َم می داد. اسم بچه های خودش را می آورد و می گفت:

ببین! انها هم پدربزرگشون را از دست دادن. اونها هم ندارن. تنها تو نیستی.

از این خاطره 16 سال میگذره و حالا، خودش هم به رفته ها پیوست…

دوستِ مادر… همنشین مام بزرگه.

کسی که وقتی درب خانه را می زدند و باز می کردم، وقتی می پرسیدند کیه، من با لبخند

نگاهش می کردم و می گفتم: عمه سلما!

در نبودِ مادر و پدر، همیشه توی مراسم های بزرگی که برگزاریش به عهده ما بود کمکمون

می کرد. حواسش بهمون بود، بزرگتری می کرد برامون.

عمه مون نبود ولی تنها کسی بود که عمه خطابش می کردیم. مایی که سختمون بود لفظ

عمه و خاله را به کسی غیر از نسبت خونی بدیم.

تنها عمه ای بود که داشتیم. تنها عمه.

“هوالمحبوب”

نشسته بودیم توی جمع و آقای عزادار داشت از خاطرات پسربچه رفته ش صحبت می کرد

بعد حرفش را تمام کرد و یه سه تار گذاشت توی دستم و گفت ((یادگار پسرم برای تو! خیلی

سال بود که از این استفاده می کرد.))

هندزفری توی گوشم بود و داشتم سه تار را امتحان می کردم. نوع نشستم را تغییر دادم تا

خوب جا بیفته روی پا دست گذاشتم روی تارها که یکدفعه وسط موزیک یه صدای محوِ

پسری اومد که داشت بهم توضیح می داد اینطوری روی پات بذار. همانجا از ترس سکته

کردم و سریع هندزفری از گوشم در آوردم و سه تار گذاشتم یه گوشه.

+ بخشی از خوابم بود که نوشتم. باقی ش هم ترسناک تر از این بخش بود :/

++ گرفتاریم بخدا!