“هوالمحبوب”
” سوم شهریور در سکوت گذشت . . . “
موضوع: "روزمرگی"
“هوالمحبوب”
تلخی یعنی پشتِ درِ یک وبلاگِ مسکوت، ویرانه ای را تماشا کنی که
صاحب اش آن را همان طور به امان خدا رها کرده است. . .
پ.ن: نمی دانم! شاید یک روز اينجا هم به ویرانه تبدیل شود.
“هوالمحبوب”
دقیقا اواخر پیش دبستانی بودم که مقابل آینه آن قیچی وسوسه ام کرد!
برش داشتم و جلوی موهایم را کوتاه کردم، به خیالم خیلی زیبا شده بودم
اما خبر نداشتم رسما چه گندی زده ام.
یادم نیست مادر دعوایم کرد یا نه! اما فکر کنم یک نیمچه دعوایی شدم.
هنوز که هنوز است در تصویر دسته جمعی جشن الفبا موهای کوتاه و بلندی که
از مقنعه بیرون زده، شواهد خرابکاری آن روزم را نشان می دهد .
حالا در دهه سوم زندگی ام، گندی که در دهه اول زندگی زدم تکرار شد!
دوباره به همان منوال مقابل آینه ایستاده بودم، قیچی روی میز وسوسه ام کرد
موهای بافته شده پشت سرم را نگاه کرد. ته موهایم چشمکی زدند به خیال
اینکه بزنم کمی رشد کند و موخوره نگیرد به قیچی لبیک گفتم و انتهای موهایم
را خرچ خرچ بریدم!!!!
بعد که تمام شد از یک دست شدنش خوشم آمد. دسته ی موهای جدا شده را
در سطل انداختم.
موهای بافته را باز کردم تا شانه کنم، عمق خرابکاری آنجا مشخص شد!
کاملا کج و کوله :/ یکی بلند یکی کوتاه!
فقط موهایم را نوازش می کردم و در آینه به خودم خیره شده بودم مثل کسی
که نمی خواهد باور کند چه گندی بالا آورده!
یک نگاه حسرتبار هم به موهای درون سطل انداختم.
تازه بعد از نگاه دوم متوجه شدم به جای یک ذره، 15 سانت بریده ام!
موهای نازنینم شما چوبِ تکرارِ یک تاریخ را خوردید .
پ.ن: این داستان حماسه ای دیگر از ماریا !
پ.ن2: اسطوره ی خلقِ گنجینه ها.
“هوالمحبوب”
روی صندلی آشپزخانه نشسته بودم و صدای مکالمه ی آن دو شده بود موزیکِ گوش
خراشِ عصرانه ام . . .
کتاب به دست سعی میکردم حواسم را معطوف کنم به جملاتی که مقابل چشمانم صف
کشیده بود . ولی مگر صدای بلندشان اجازه می داد !
کتاب را بستم و همانطور چهارزانو روی صندلی با عینک گرد قیافه ام در هم رفت .
دست زیر چانه گذاشتم و گوش دادم .
گوش به سازی ناکوک . . .
مرد بلند و بی اعصاب :
- شماره را بگو . زود باش
زن با صدای خش دار و خسته ، آرام :
- شماره کی ؟ سحر ؟
مرد عجول :
- آره دیگه زودباش .
زن با همان ارامش :
- . . . . . . . 0912
مرد کلافه و عصبی:
- دستتو از دهنت در بیار ، خسته ام کردی !!!
صدای پسربچه :
- بابا بابا ببین . . .
مرد :
- قناری چرا اینجا نیست .
زن :
-گربه ها می خورنش /
مرد با تندی تهدید میکند:
- بیخود کردن ! میارم میذارم اینجا ببینم چه غلطی میتونن بکنن ! بهشون نشون میدم !!!
دستم را از زیر چانه بر میدارم ، سعی میکنم نفرت را در صورتم نشان ندهم . صدایشان
کم کم از حیاط پشتی کم رنگ میشود .
کتاب را دوباره باز میکنم عینکم را جابه جا میکنم . سعی میکنم به آن شخصیت مرد
منفور فکر نکنم .
پ.ن: هیچوقت بلند حرف زدن در محیطی باز را دوست نداشتم و ندارم !
“هوالمحجوب”
همیشه داشتنِ همراه برای رسیدنِ به مقصد مایع امید و سرزندگی است .چیزی که حالا
بعد از گذشت چهارسال من ، از دستش داده ام .
دو همراهی که در مسیر درس کنارم بودند و آنتراک های بین کلاس های درس را با آنها
میگذراندم حالا از این ترم به بعد دیگر نخواهند بود .
گندِ دماغی مثل من که مو را از ماست بیرون میکشید بعد از چهارسال دوستی و همراهی
با این دو موجود که هرکدامشان برای خودشان یک ژست و ادا داشتند عزا گرفته است .
وقتی لیالی انتقالی گرفت بدلیل بودن ف خیلی نبودنش را احساس نکردم هرچند در
مسیری که همیشه باهم طی میکردیم یادش میکردم و به شوخی مدام می گفتم الان
اگر لیالی بود فلان رفتار را تحلیل میکرد و ما به منفی بافی هایش میخندیدیم !
حالا بعد از لیالی باید عزای رفتن ف را بگیرم .
ف ای که با تمام کج فهمی هایش باز هم دوستش داشتم و گاهی با دیدنش نیشم
تا بناگوش باز میشد و وقتی کلاس از ساعت شروع میگذشت و نمی آمد تمام فکرم
مشغولش می شد و با دیدنش در کلاس های دیگر لبخند به پهنای صورتم می خوابید
اصلا حالا که ف نیست ، من در آنتراک هایم چکار کنم ؟؟؟
حالا که نیست نگران دیر کردن چه کسی بشوم ؟ حالا که نیست در به در به دنبال
چه کسی در کلاس ها بگردم ؟
حالا که دیگر نخواهد بود برای چه کسی صبحانه و نهار نگهدارم ؟
دیشب با یادآوری این دو مورد دلم واقعا گرفت تازه یادم افتاد از قبل صد برابر تنهاتر
شده ام . نبود دوست از یک طرف نبود این دوتا در محیط درس و کلاس هم طرفی
دیگر . . .
دوست دارم هرچه زودتر از این درس لعنتی خلاص شوم . کم آورده ام .
خیلی زیاد . . .
“هوالمحبوب”
ماييمُ تاریکی و دو چشمی که ، با خواب قهرند.
چشم ها آن سرِ میز نشسته و ما این سرِ میز !
نخير! انگار مذاکرات نتیجه ای ندارد. . .
به گمانم قرار است این قهر تا قیامت به درازا بکشد!
“هوالمحبوب”
*یکم شهریور دختری تنبل بود که 12 ظهر بیداری را انتخاب کرد ! در یخچال را باز کرد و
غذای یخ زده ای بیرون کشید . با ارامش تنهایی خودش را با یک غذای گرم شریک کرد .
*یکم شهریور دختری عینک به صورت است که در به در ، در کوچه های ذهن می چرخد
تا مطلبی برای فراخوانِ جذابِ این روزها پیدا کند .
*یکم شهریور دختری است که در سکوت ، خیره به تاریخِ روز . به یادِ آخرین روز امتحان
ترمش که از شادی در پوست خود نمی گنجید نشسته است .
*یکم شهریور دختری است که به رویِ تابستانی که گذشت آهِ حسرت پاشیده است .
*یکم شهریور دختری است که غم و شادی اش با هم ترکیب شده ! نمی داند در این
روز شروعی غمناک داشته باشد و یا شروعی خندان .
*یکم شهریور منم که پشتِ قابِ پنجره برای چندمین بار به انتظار معجزه نشسته ام . . .
