“هوالمحجوب”

همیشه بین تبریک های تولد جای خالیه یک تولدت مبارک هست… :)

+ گرفتاریم اصلا!

“هوالمحبوب”

24 سال گذشت…

+ به رسم هر سال با دعای ” باقی َش را به خیر بگذران” 24 را بدرقه می کنم :)

“هوالقادر”

این روزها به هر گوشه و کناری که سرک می کشی یک خبر از جدایی هست. جدایی هایی

که بعضا حتی چشم هاتونو گرد می کنه و گاهی دهنت باز می مونه از تعجب.

اطراف من هم از این قضایا مستثنا نیست. چرا که چندتا از دوستانم درگیر مراحل جدایی

خودشون هستن و متاسفانه این وسط بچه هم دارن. دیروز توی دورهمی که داشتیم و

من میزبانش بودم، دو تا از دوستان که جدا شدن و در حال جدا شدن هستن حرفهایی

می زدن که ترسناک بود. در واقع صحبت هاشون داشت سمت و سوی تفکر های جدید

و اتفاقات خاص تو ساختار خانواده را نشان می داد.

اگه دقت کرده باشید اکثر مواقع وقتی دلیل جدایی را مطرح میکنن قسمت اعظم و بزرگ

این جدایی تو بخش خودخواهی ها و خواسته های شخصی محدود میشه. البته که نه

همیشه ولی قریب به بیشتر دقیقا تو سمت خودمحوری رفتن پیش میره.

در واقع انگار تفکرات لیبرال عمیقا روی اشخاص و زندگی خصوصی شون رسوخ کرده.

چیزی که خیلی تو صحبت های اون دوستان مطرح بود. این بود که دیگه حاضر نیستن

به عقد دائمی یک مرد در بیان. در واقع معتقد بودن حاضرن صیغه طولانی کسی باشند

ولی عقد دائم هرگز!

و دیگه اینکه حتما حتما باید مرد خونه ای به اسم شون بزنه. در واقع این خونه را به عنوان

مهریه حساب می کنن. این روزها به نام زدن خانه خیلی رواج پیدا کرده. قبلا هم بوده

ولی الان شدت پیدا کرده. من احساس می کنم این رفتار بیشتر حکم محکم کاری کردن را

داره. در واقع با این حساب و فکر  این درخواست را دارن که اگه بعدها مشکلی پیش آمد

خانه ای داشته باشن که تنهایی در آن زندگی کنن. نمی دونم واقعا عاقلانه هست یا نه.

اما اگه زن و مردی به طور قطع برای زندگی کردن تصمیم دارن زیر یک سقف برن. خواه

ناخواه بعدها تقسیم دارایی شکل میگیره و مرد اگه اهل زن و همسر باشه و محبت داشته

باشه خانه را به اسم زن می کنه. اما این درخواست که اول بسم الله با محکم کاری و  فکر

جدایی شروع میشه این نَفس را میاد که جدایی هم ممکن و نزدیکه!

هر چند که این فشارهای زندگی و اجبارهای به نام کردن اسم تو رابطه ی نامزدی یکی از

دوستان تاثیر گذاشته و از بس فشار وارد شده به پسر که چند بار جمله ی جدابشیم بینشون

رد و بدل شده.

به هرحال هر شکستی لازمه ش اینه که موقعیت ها را تغییر بدی ، عاقلانه تر و هوشیارانه تر

انتخاب بعدی را داشته باشی نه اینکه زمینه هایی که احتمال داره بعد از شکست توشون به

سختی بیافتی را فراهم کنی تا با اگرُ امای جدایی، اسایشت فراهم باشه.

کل حرف من اینه که اینطور برخورد کردن نوعی نشون دادنِ بی اعتبار بودن رابطه از طرف

شماست به فرد مقابل. و اگر من جای مرد باشم قطعا راضی نیستم این زندگی رو شروع کنم.

+ مشکل اینه که ازدواج را  “ما” شدن نمی دونیم و بیشتر سمت “فقط من” سوقش می دیم!

“هوالمحجوب”

جلوی درب باغ ایستاده بودم تا دوستهایی که داشتن می آمدن به اشتباه رد نکنن

باغو.. از اونجایی که حجاب نداشتم پشت در قایم بودم و هر از چندگاهی وقتی

صدای ماشینی به گوش می رسید سعی می کردم درب را بیشتر باز کنم تا اگه اونا

هستن متوجه بشن که اینجاست. اولین ماشینی که جلوی در نگه داشت اِلی بود.

درب ماشین باز شد و شیشه ها دودی بود ولی کمی داخل ماشین معلوم می شد.

پشتِ رُل ی آقایی بود با ریش بلند. اِلی خندان از ماشین پیاده شد و آمد داخل.

وسط خوش آمد گویی و تبریک، روبوسی کنار گوشم با همون خنده های بلند و دوست

داشتنی ش گفت: مخاطب خاصم بودا!

من خندیدم و گفتم عههه! می بینم هربار استوری می ذاری تقدیم می کنی به مخاطب

خاص ت نگو واقعا یه مخاطبی بوده.

وسط این مکالمه لورا از ویلا خارج شد تا بیاد طرفمون. وقتی شروع کردیم به قدم زدن

و سمت ویلا رفتن دوباره وسط خنده هاش جوری که لورا نشنوه گفت: صداشو درنیاریا!

من هم که طبق معمول ساکت حرفی نزدم. نشد وسط جشن تو شلوغی ازش چیزی

بپرسم. فقط در حد همین که فهمیدم همسایه شون هست و قرار شده فقط در حدآشنایی

باهم در ارتباط باشن. الی بهش گفته که بخاطر جدایی ش و شرایط خاصی که تجربه

داشته فعلا دکترروانشناسش هم اجازه شروع رابطه جدید و محکم را نمیده و آقا هم قبول

کرده.

اما راستش من نگرانم! خیلی هم نگرانم. الی بعد از اون شکست، شکستی که از سمتِ

مرد مورد علاقه ش بود و دوره سخت بارداری و فارغ شدن ش بدونِ حضور مرد لطمه های

زیادی دیده و از طرفی چرا باید یک آقای مجرد با اون ظاهر و وضعیت بیاد سراغ زنی که

شکست عاطفی داشته همراه بچه ای که حاضر نیست بده به دستِ پدرش داره با مادر و

پدرش زندگی می کنه!. نمی تونم شرایط الی رو موبه مو تعریف کنم چیزهای دیگه ای هم

هست. اما راستش هرچقدر منطقی و عقلی به این قضیه فکر می کنه یک سر کار لنگ

می زنه تا جایی که احساس می کنم احتمال سواستفاده شدن ازش هست. کاش جامعه ما

انقدر فرهنگش جا افتاده بود که زن مطلقه یا بیوه انقدر تو معرض نگاه های هرزوسواستفاده-

های جنسی قرار نگیره.

“هوالشافی”

 ( محتوای این پست پاک شد)

“هوالمحجوب”

امروز صبح به این نتیجه رسیدم حتی اعصاب کارگاه را هم ندارم. نمی دونم چرا

بدون فکر قبول کردم. بدبختی اینه که باید چند ماه برم و بعد بگم که دیگه نمیام!

یکدفعه گفتن ش حتما باعث ناراحتی میشه…

+ کاش می شد هرکس اون سوالی که دوست ندارمو ازم پرسید در جواب بهش

بگم به تو چه! کاش می شد…

“هوالمحجوب”

دیروز بعدِ کارگاه کتاب مطهری رو باز کردم و شروع کردم به خوندن. هر دقیقه به اینکه

داشتم برای خودم وقت می ذاشتمُ تو غل و زنجیر بایدی نبودم دچار شعف می شدم و

بعد با فکرش از خوشحالی قندی توی دلم آب می شد…

ورزش های روزانه م دوباره برگشتن. طبق گذشته. کتاب خوانی و فیلم هم اضافه شده

و حالا می تونم چندتا چیز دیگه را هم قاطی کنم مثل سفالگری… و شاید هم باشگاه

اگه بشه این وسط برای تدریس هم برم جایی نور علی نور میشه :)

خلاصه اینکه اگه اون فکر لعنتی از ذهنم خارج بشه طبیعتا همه چیز برمیگرده به خودش!