“هوالمحبوب”

پرس و جو از جزئیات زندگیم اونم با واسطه حالم را خیلی بد می کنه. کاش اگه سوالی داشتن

از خودم بپرسن نه کس دیگه.

“هوالمحبوب”

حدود چهل روزِ پیش، یه خانمی رو دیدم که طب سنتی حالیش بود و آشنای سید. سید

مدام وسط مکالماتمون می گفت خانم فلانی نبض ماری رو بگیر. منم از همه جا بی خبر

فقط شنونده بودم و از اونجایی که آدم کنجکاوی نیستم اصلا پی شُ نمی گرفتم که اصلا

این چی هست. تا اینکه ممارست سید جواب داد و نبض ما رفت زیر دست خانم فلانی و

خانم فلانی هر چی بود و نبود توی اخلاق و رفتار من، ریخت بیرون. واقعا ریختا!

لعنتی هرچی می گفت درست بود. خلاصه من از اونجایی که چقر و بدبدنمُ و دیر ایمان

میارم خیلی به حرفهاش اعتنایی نکردم مخصوصا اونجا که گفت سودات غلبه کرده پرهیز

غذایی داشته باش تا رفع بشه.

القصه ما از پیش این خانم برگشتیم خونه و دو سه روز بعدوسطِ یه مکالمه ی تلفنی با یه

دوستی بودم که این جریان رو براش تعریف کردم. بعد از اینکه شرح ماوقع من تموم شد

دوستِ پشت خط گفت:(( ماریا جدی بگیریا! سودا خیلی بده.))

گفتم چطور؟ گفت: ((حالت شیدایی میده.)) همین حرف منُ برد توی فکر و بعد از قطع تماس

رفتم توو کار سرچ و دیدم بَ بَ به به! این مدت که دهان مبارکم صاف شده بود و وحشتناک

توی بالانس روحی بودم و بیخودی دلم می گرفت، بیخودی گریه می کردم و بی خودی حالم

بد بود، برای همین سودا بوده. خلاصه اینکه افتادم توو پرهیزات.

هرچی اون خانمه گفته بود به علاوه ی هرآنچه توی اینترنت خونده بودم رو از تغذیه حذف

کردم. دیدم عه! جدی جدی داره یه اتفاقاتی توو درونم رخ میده و حالا دیگه خنده هام واقعی

شده. دیگه به اون شدت توی بالانس نیستم و حالم خیلی نسبت به قبل بهتره.

دفعه بعد که رفتم پیشِ همون خانم اینبار خودم نبضَمُ دادم دستش. گفتم قربونت یه چک

کن ببینیم توو چه وضعی هستیم، گفت: که سودات بهتر شده. و راست می گفت. به عینه

تغییر حالم را حس می کردم و میدیدم تغییر کردم.

البته یه چند روزیه باز رعایتم ترکیده ولی خب دیگه از امروز دوباره سوار رژیم و مراعات میشم.

یکی از بدی های این غلبه سودا این بود که بی اندازه بدبین میشی. در کنار اینکه مدام غم

داری نسبت به همه چیز هم شکاک و بدبینی. همین برام وحشتناک بود برای منی که همه

چیز بسط میدم به اینکه نه منظوری نداره و این صحبتا، همیشه حواله می کردم به لنگه

کفشم افتضاح بود. ولی خب این سودا همچین بود که حتی مثبت ها رو تبدیل به منفی

می کرد و ول کن ش هم خراب بود یعنی به معنای واقعی سوهان روح می شد.

در آخر اینکه حواستون به این لعنتی باشه، بد چیزیه.

“هوالرزاق”

درخواست صدور مدرک را دادم.

علی برکت الله…

“هوالمحجوب”

شاید اگه چند سال پیش می فهمیدم رد پای آشنایی به اینجا رسیده و با قضاوت قراره

نُطق های من را بخونه. بی درنگ بدون هیچ تعللی کوله بارم رو جمع می کردم و کوچ

می کردم جای دیگه. ولی الان حقیقتا یک پیرزن عصا به دست هستم که تنها نگرانی

که داره، فرداشه.

+ همچنان اینجام :) با ابهت.. به نوشتن ادامه میدم.

“هوالمحجوب”

از وقتی گفته خنده هات از ته دل نیست، دیگه خندیدنم هم نمیاد! :/

+ گرفتار  شدیم اصلا..

“هوالمحبوب”

دیشب فریال-میم هم بازی بچگی هامُ دیدم. کسی که تا همین چندسال پیش باهاش

در تماس بودم و هر از چندگاهی مهمون خونه ش می شدم.

همون بود. همون فریالِ دوست داشتنی. همون دختر شاداب ِ بگو بخند که وقتی حرف

می زنه بی شیله پیله بودن ش  میریزه بیرون. همونی که کلی باهاش خاطره مشترک

داشتم. تا دیدمش بغل ش کردم. عمیق بغل ش کردم. آدم ها وقتی به قلبم وارد می شن، راه

برگشت ندارن. حتی اگه سالها ازشون بی خبر باشم و یا اصلا دیگه هیچوقت نبینمشون هم باز

محبتشون توی قلبم پایداره.

وقتی حرف می زد عمیقا حس می کردم که چقدر دلتنگ ش بودم و چقدر دوست ش دارم.

نمی دونم. واقعا خبر ندارم که چرا روابطم انقدر محدود و کوچیک شد. فشار درس؟! زندگی؟!

خستگی ها و تایم کم؟!

واقعا نمی دونم. فقط اینُ می دونم که دیشب از نو پرونده حضور فریال-میم رو برای خودم

باز کردم و از صمیم قلب به خودم تشر زدم که حق نداری این دختر رو دوباره نادیده بگیری.

“هوالمحبوب”

باید بگم از اینکه یکدفعه رفتم توی کار پوستم و حس کردم نیاز به رسیدگی داره خوشحالم.

حس خوبی دارم و فدای سرم که انقدر هزینه دارم می کنم :)

دلم می خواد ورزش توی خونه رو ترک کنم و جاش برم باشگاه. ولی از اونجایی که سابقه ی

درخشانی توی پول دادن و نرفتن دارم، نمی تونم همچین ریسکی کنم. باید کمی تجهیزاتم

ببرم بالا و زمان مشخص تعیین کنم.

خلاصه اینکه زدم به سیم آخر و عمیقا نیاز دارم به اینکه به خودم برسم..

+ امروز جلوی آینه حس کردم چقدر قشنگم! همینقدر خودشیفه :)))