“هوالعالم”

مرگ واژه ای ترسناک که توام با آرامش است. چیزی که برای خیلی ها پذیرفتن ش آسان و

بالعکس برای خیلی های دیگر سخت و غیرقابل باور.

این روزها که در رفتن عزیزها غرق شده ایم و هر روز خبر فوت و ختم به راه است. به این فکر

می کنم اگر یک روز عزیزترینِ عزیزترین هایم برود چه کار خواهم کرد. اول از همه وقتی این

سوال را می پرسم “خودم” را ترس فرا می گیرد. آنقدر که قلبم شروع به لرزیدن می کند و بعد

عقلم می خواهد تمام این ترس ها را جبران کند… شروع می کند به حرف زدن که؛

این چرخه ی تمام زندگی ست. هیچکس ابدی نیست. ببین مادر مادرت رفت.. اما هنوز مادرت

هست نفس می کشد زندگی می کند. ببین پدر پدرت رفت اما او هنوز سرپاست. گریه دارد غصه

دارد. اما به وقت ش کنار میایی. اصلا از کجا معلوم تو جلوتر نرفتی و…

راست ش پذیرفتن این حرفها گاهی باعث می شود فکر کنم چقدر سنگ و بی احساسم که انقدر

راحت راضی و می پذیرم. اما واقعا می شود حقیقت طبیعت را نادیده گرفت؟!

آدم ها می روند و پشت بند هر رفتنی آدمی جدید به دنیا می آید. این چرخه ادامه دارد. پسِ

هر مرگی تولدی رخ می دهد و بالعکس در هر تولدی هم مرگی خوابیده است.

دنیای ما دنیای جایگزین کردن هاست. کسی می آید کسی می رود. مهر آدمی به دل می نشیند

و مهر آدمی دیگر از دل پاک می شود. عشقی تمام می شود و نفرتی شروع. نفرتی تمام و عشقی

آغاز… و این سلسله همیشه و همیشه هست تا زمانی که حیات باشد.

باید کنار آمد و پذیرفت. همین/.

“هوالمحبوب”

اوایل وقتی غریب وار وارد این سامانه شدم و هنوز گیج و منگِ یافتن راه اصلی وب بودم

هربار قدم می زدم و یک پست از جیبم می ریختم اینجا و ردپا می ذاشتم از خودم چهارتام

پشت بندش غُر می زدم که؛ دِهَ اینجا چرا فلانه؟ چرا همچینه؟

عادت کرده بودم به سامانه های دیگه و پذیرفتن اینجا با اینهمه ریخت و پاشی که برای

سر در آوردن ازش باید هشتادتا پیام به پشتیبان می دادی - که الحق والانصاف هم پاسخگو

بودن- سخت بود برام. ولی از اونجایی که بی نهایت وفادار و پایبند هستم ماندم و با جونی

که ازم رفت با اینجا کنار آمدم و رفته رفته نه تنها عادت کردم به فضا بلکه قدم به قدم پیشرفت

اینجا را هم با چشم خودم دیدم. مهندسین گرامی تبریکات فراوان :)))

اما! اما! اما! هدفم از این پست نقل و نبات ریختن برای سامانه نبود. ولی تازه الان به یکی از

مزیت هایی که تو این چندسال نتونسته بودم بفهمم که هدفش چیه و در کل همون جمله ی

” که چی بشه این؟!"خودمون بود برام. اما تازه الان فهمیدم وقتی کامنت می ذاری و جواب

کامنتت از ایمیل به دستت می رسه یعنی چی؟! یا ایهاالمسمون منِ بینوا برای هر کامنتی که

تو سامانه های دیگه میذارم اَنراَنر راه میفتم پی تاریخچه سرچم تا ببینم دقیقا روز قبل یا اصلا

چند ساعت قبل کدوم وب آوار بودم برای خوندن! از بس که الحمدلله دچار آلزایمرهای ریز و

درشت شدم یادم میره :/

ولی خلاصه ی مطلب اینکه همین کوثربلاگِ خودمون مفت و مسلم یه کار کرده دیگه برای

دیدن جواب نویسنده وبلاگ به کامنتم هی بدو بدو نرم وبلاگ. یه توک پا برم ایمیلامو چک

کنم. آی می چسبه! آی می چسبه! :)))

+ ماهی عزیزم هروقت وبلاگتو می بندی ی حس از دست دادن بهم دست میده که دوستش

ندارم. خودتو از ما نگیر خب؟!

++ بق بقوی نازنینم من همین امروز جواب کامنتت را دیدم.

+++ چرا وقتی تو اینستا فالو می کنید خبر نمی دیدید که خواننده یا وبلاگ نویس هستید

تا منم متقابلا حواسم بهتون باشه؟! هوم؟!؟!؟

“هوالمحجوب”

-یک روز خوب من و همسری تو چالوس

-صبحانه ی لذیذ در باغ پدرجون

-نهار کنار مادرشوهر عزیزم

-تولد همسریم مبارک

-جای بقیه خالی تو راه شمال!

اینا کپشن خانم های عزیزیه که در هر هفته یک الی دو بار تو صفحه نمود پیدا می کنه.

محتویات عکس از این کپشن ها کاملا معلومه. ارضای حس چشم رو هم چشمی از

واقعیت کوچ کرده به مجاز  و کار همه ی آدم هایی که درگیر این بیماری هستن را راحت

کرده. بیماری که رفته رفته خوشی ها را نابود می کنه و در عوض حرص و طمع رو پر رنگ تر

می کنه.دبیرستانی که بودم کتابی خواندم با عنوان ” آسیب های دین داری” مجموعه ای از

سخنرانی های آیت الله بهجت بود اگر اشتباه نکنم. فصلی از کتاب روی همین حرکت ها

مانور داده بود. عین لفظ یادم نیست ولی مضمون می گفت: همسرت خوبه؟! برای خودت

خوبه چرا جار می زنی؟ فرزندت موفق است خب باشه چرا به دیگران میگی…

هزار مثال دیگر آورده بود. حرف کاملا درستیه. قبلترها اگه برای جلوگیری از فضولی و دخالت و

صد البته غیبت می گفتیم به خودت بگو به تو چه؟! اینبار در این مرحله هم بگو به دیگران چه؟!

واقعا به دیگران چه ربطی دارد که مثلا همسر عزیزدردانه ت برایت فلان چیز خریده؟

به دیگران چه ربطی دارد تو در راه شمالی؟ چی می خوری چی می پوشی؟ بدبختی اینجاست

که تهِ همه ی کپشن ها هم یک نیش خفیفی قابل مشهود است. مثلا که آی خواهرشوهر ببین

برادرت برام اینطوره ها! یا فلانی ببین من چه خوشم چی می خرم چی می خورم. نگید که اینها

را همینطوری می گذارن. این رفتار چیزی جز خودنمایی نیست. وگرنه که به حمد خدا همه

دارن. لااقل آنهایی که در پیج این افراد هستند دارند. اگر هم نداشته باشند که خاک بر سر این

آدم هایی که مراعات حال دیگران را نمی کنند.

خلاصه مطلب اینکه ورژن جدید چشم رو هم چشمی در ایستاگرام بیداد می کند. آنقدری که

وقتی می بینم دلم می خواهد کامنت کنم؛ خب که چی؟!

لعنتی این رفتار هم مثل ویروس می ماند، هرکس که وارد می شود سریعا به آن گرفتار می شود!

“هوالقادر”

این روزها به هر گوشه و کناری که سرک می کشی یک خبر از جدایی هست. جدایی هایی

که بعضا حتی چشم هاتونو گرد می کنه و گاهی دهنت باز می مونه از تعجب.

اطراف من هم از این قضایا مستثنا نیست. چرا که چندتا از دوستانم درگیر مراحل جدایی

خودشون هستن و متاسفانه این وسط بچه هم دارن. دیروز توی دورهمی که داشتیم و

من میزبانش بودم، دو تا از دوستان که جدا شدن و در حال جدا شدن هستن حرفهایی

می زدن که ترسناک بود. در واقع صحبت هاشون داشت سمت و سوی تفکر های جدید

و اتفاقات خاص تو ساختار خانواده را نشان می داد.

اگه دقت کرده باشید اکثر مواقع وقتی دلیل جدایی را مطرح میکنن قسمت اعظم و بزرگ

این جدایی تو بخش خودخواهی ها و خواسته های شخصی محدود میشه. البته که نه

همیشه ولی قریب به بیشتر دقیقا تو سمت خودمحوری رفتن پیش میره.

در واقع انگار تفکرات لیبرال عمیقا روی اشخاص و زندگی خصوصی شون رسوخ کرده.

چیزی که خیلی تو صحبت های اون دوستان مطرح بود. این بود که دیگه حاضر نیستن

به عقد دائمی یک مرد در بیان. در واقع معتقد بودن حاضرن صیغه طولانی کسی باشند

ولی عقد دائم هرگز!

و دیگه اینکه حتما حتما باید مرد خونه ای به اسم شون بزنه. در واقع این خونه را به عنوان

مهریه حساب می کنن. این روزها به نام زدن خانه خیلی رواج پیدا کرده. قبلا هم بوده

ولی الان شدت پیدا کرده. من احساس می کنم این رفتار بیشتر حکم محکم کاری کردن را

داره. در واقع با این حساب و فکر  این درخواست را دارن که اگه بعدها مشکلی پیش آمد

خانه ای داشته باشن که تنهایی در آن زندگی کنن. نمی دونم واقعا عاقلانه هست یا نه.

اما اگه زن و مردی به طور قطع برای زندگی کردن تصمیم دارن زیر یک سقف برن. خواه

ناخواه بعدها تقسیم دارایی شکل میگیره و مرد اگه اهل زن و همسر باشه و محبت داشته

باشه خانه را به اسم زن می کنه. اما این درخواست که اول بسم الله با محکم کاری و  فکر

جدایی شروع میشه این نَفس را میاد که جدایی هم ممکن و نزدیکه!

هر چند که این فشارهای زندگی و اجبارهای به نام کردن اسم تو رابطه ی نامزدی یکی از

دوستان تاثیر گذاشته و از بس فشار وارد شده به پسر که چند بار جمله ی جدابشیم بینشون

رد و بدل شده.

به هرحال هر شکستی لازمه ش اینه که موقعیت ها را تغییر بدی ، عاقلانه تر و هوشیارانه تر

انتخاب بعدی را داشته باشی نه اینکه زمینه هایی که احتمال داره بعد از شکست توشون به

سختی بیافتی را فراهم کنی تا با اگرُ امای جدایی، اسایشت فراهم باشه.

کل حرف من اینه که اینطور برخورد کردن نوعی نشون دادنِ بی اعتبار بودن رابطه از طرف

شماست به فرد مقابل. و اگر من جای مرد باشم قطعا راضی نیستم این زندگی رو شروع کنم.

+ مشکل اینه که ازدواج را  “ما” شدن نمی دونیم و بیشتر سمت “فقط من” سوقش می دیم!

“هوالمحبوب”

بزرگتر که میشی اشتباهاتت را راحت تر می پذیری…

اشتباهات ریز و ناراحت کننده ای که قلب آدمو مچاله می کنه، اما چاره ای جز پذیرفتش

نداری…

+ دلم گریه می خواد.

++ خدایا شکرت… شکرت… کاش اینو یجور رد می کردی. من که گفتم می فهمم

گفتم که حواسم هست چه خرابکاری کردم.

+++ دیگه داره باورم میشه این دردها برای چیه، امروز با شنیدن و دیدن این اشتباه

تیرکشیدن ش شروع شده. خیلی خوب دارم حس می کنم که از کجا و چطور داره

این درد تشدید میشه…

“هوالمحجوب”

آدم های مهربان هیچوقت در ازای محبتشان به دنبال جبران نیستند. که اگر اینطور بود

زمین خالی می شد از هر مهربانی…

+ زندگی در کنار رنگ های مختلف، بلد بودن می خواهد.. بلد شدن می خواهد…

++ خدای را، خدای را که حواستان بهشان باشد.

“هوالمحجوب”

وقتی کسی عزادار شد، نگید: اشک نریز، گریه نکن… صبور باش!

اگه اون اشک نریزه، گریه نکنه پس کی باید همچین کنه؟! 

جاش بغلش کنید. محکم بغلش کنید. بذارید هرچی داره بگه بذارید

بریزه بیرون، حداقل چند درصد اشک هایی که قراره بریزه را بذارید

کنار شما بریزه…

صبور بودن منافی اشک ریختن نیست!

+ نمی دونم چرا هر لحظه منتظر بودم حمید بیاد تو و بگه آبجی!

نمی دونم، واقعا نمی دونم چرا