“هوالمحبوب”

مقابلش نشسته بود ، نخِ پارچه ی دلش را دانه دانه می کشید بیرون و ریش

ریش میکرد . دلش از مادرهمسرش خیلی پر بود .

با ناراحتی می گفت :

- می گوید جلوی برادرشوهرت اینطور نگرد ! مدام به من تذکر می دهد .

:

- مگر چه طور لباس می پوشی ؟!

دستش را به علامت نمیدانم تکان داد و بعد انگار یادش بیاید طوری که

انگار اصلا چیزی نیست :

- ایناهاش ببین همینطور که میبینی ! اشکالی دارد ؟!

نگاهی به او کرد ، به تاپِ یقه بازی که پوشیده بود به آرایشُ موی افشانش ،

شلوار جذبِ کوتاهی که پایش بود و ناخن های لاک خورده انگشتانش .

سرش را پایین انداخت  :

” حق دارد نگرانِ پسرِ جوانش باشد “