“هوالمحبوب”

شروع شد ، دور اول با هیجان گذشت .

دور دوم نگاهش به سمتِ آقایان رفت .

دور سوم شروع کرد به ذکر گفتن .

دور چهارم فلسفه بافی های ذهن زبان باز کردند .

دور پنجم نمِ اشکی را روی صورتش احساس کرد .

دور ششم سکوت بود . . .

دور هفتم که تمام شد به کل مسیر نگاه کرد . . .

***

شوق و وجد را نمی شود انکار کرد ، چراغ های سبز ، هروله ی آقایان . . .

با ذوق قدم میگذاشت . تنگِ دلش هم اندک غمی نشسته بود . با این حال باز هم

هیجان داشت دلش می خواست این یک پله هم تمام شود به آن اصلی نزدیک تر شود.

شروع کرد به ذکر گفتن ، انگار که ذکر دوای دردش باشد و از این تپش هیجان کم

کند . اما برعکس انگار همه چیز را دوبرابر کرد .

به چهارم که رسید نطقش باز شد . ذهنش در حال سفر بود . گاه می دوید به سمتِ

کربلا و رباب . گاه هم میان هاجر و فرزندش غرق بود .

فقط مانده بود همان میانه راه بنشیند و روضه خوانی کند . قطره اشکی ریخت و

به مسیر مانده چشم دوخت .

جنابِ ملکی با آن ژست همیشگی اش ایستاده بود آن سر تا به آنجا رسیدند با حالتی

اعتراض گونه گفت : دخترا ! چقدر ناز دارید زود باشید همه تمام کردند فقط شما دو

نفر ماندید سریع . . .

لبخند زدند: چشم .

تمام شد ، دور آخر هم تمام شد .

فقط نگاهش بود که در آن مسیر رفته ماند .  .  .