“هوالشافی”

دربه در دنبال دارو بود. تماس پشتِ تماس. اضطراب و فکر.. همه چیز با هم قاطی

شده بود. پیدا شدن دارو از یک طرف. قیمت بالای دارو از طرفی دیگه…

دعا کنیم برای همه ی مریض ها. برای همه ی همشون. همه ی کسایی که این روزها

زنده بودنشون بندِ به داروهایی که از سر لج و لجبازی یا تو گمرکه. یا دستِ دلالِ یا

تو احتکار حبس شده و یا انقدر هزینه ش بالاست که برای چند روز دارو مصرف

کردن باید دو سوم حقوق هر ماه براش تقبل بشه.دعا کنیم…

+ خدا، خدا، خدا، یک لحظه از تهِ قلب صدایت کردم.

++ شُکر..

“هوالمحجوب”

کاش زبانی هم بود که از تو گفتن را، بلد باشد…

خسته شده ست از بس که مُهروار از تو پاسداری کرده، این دل!

+ برای که هستی که از برای من نه؟!

“هوالمحبیب”

نه احساسِ شرمی، نه احساس پشیمانی…

به همین اندازه وقیح شده م خدا!

به همین اندازه سرکش و جسور،

خودم را به خودت سپردم..

“هوالمحبوب”

روی 19 گیر کرده، تاریخ گوشی همراهم را می گویم.

حتی او هم برای تسلی دادن نمی رود روی 20 که یادم بیاورد.

که 24 ساعت درد بی درمان دلتنگی را با هربار دیدنش تشدید

کند.

حتی تاریخ هم دل ش برایم به رحم آمد،  اما تو! نه…

+ مبارک باشه تولدت…

++ خدایا آدمم کن، همین.

“هوالشافی”

شیشه ی ماشین پایین بود و باد به صورتم می خورد.

نفهمیدم باد به چشم ها می خورد واشک توش جمع می کرد.

یا اشک تو چشم ها جمع شده بود و باد باعث می شد پر بودنش

را حس کنم.

+خوب میشم، خوب میشم،خوب میشم.

“هوالشافی”

یک بغض و خشمی تو درونم هست که دلم می خواد تخلیه بشه اما نمیشه اما نمی تونم.

دلم می خواد هر چی هست بزنم بشکونم. جیغ بنفش بکشم. بلند بلند گریه کنم. اصلا به

مرحله ی خودزنی برسم. دلم می خواد این چیزی که تو گلوم مونده را بریزم بیرون. دلم

می خواد…

چرا هیچوقت نشد من خودمو خالی کنم چرا همیشه باید بریزم تو خودم. چرا نمیشه هر

چی هست بریزم بیرون و اینطور غده نشه و راه نفس کشیدنم را بگیره.

+ لعنت به من که همیشه ی خدا در حالِ گند زدنم. لعنت…