“هوالشافی”
صد شکر که این آمد
صد حیف که آن رفت . . .
موضوع: "دلتنگ نامه"
“هوالشافی”
حرف زدن با تو که مقدمه چینی ندارد ، رُک بگویم :
میدانی ارزوی مرگ دارم . . .
نفس هایم به شماره افتاده اند . . .
شرم دارم از اینکه در این مهمانی آنچه باید نکرده ام
قفسه ی سینه ام سنگینی میکند
و دلم به حال زار خودم می سوزد
چرا همیشه عقبم . . .
چرا دیر میفهمم چرا دیر چشمانم باز می شود
چرا خوب ندیدمت . . .
مدام با خودم میگویم نکند این اخرین ماهی باشد
که میهمانت هستم
ببخش مرا که همیشه برایت کم گذاشته ام
و تو در عوض دنیایی را برایم رقم زدی !
ببخش مرا
“هوالشافی”
مهمان که می شوی ،
میزبان که بدلت می نشیند
آن جشن و میهمانی میشود تمام دنیایت . . .
و می شویَد تمام غصه های دلت را ؛
چنان در شادی غرق می شوی که فراموش میکنی
این میهمانی اتمامی هم دارد . . .
و وقتی به آخر میرسی میگویی کاش تمام نمی شد
حالا من در همان موقعیتم ؛
میزبانی داشتم بهترین ِ بهترینِ عالم
و میهمانی بودم کوچکِ کوچکِ عالم
دقایق می دویدند و من از فرط لذت
و خوشی که در دلم بود فراموش کردم کجا و چه کاره هستم
دلم گرفته است به وسعت تمام مهمان هایی که میزبانش
بودی . . .
من تازه خودم را پیدا کرده ام!!!
کاش بعضی مهمانی ها وقت اضافه داشتن
می شود تمام نشوی ؟!
وقت اضافه می خواهم . . .
والسلام 29 رمضان 1437
“هوالشافی”
گاهی به این فکر میکنم انتهایش چه می شود
تاریک خواهد بود یا روشن . . .
دلم عجیب گرفته است . . .
:(
” هوالرحمان”
یادت در یادِ من
نامت فریادِ من
بی تو از جان سیرم
میمیرم. . . !
بگو چه کنم ؟! که در آسمان ستاره ندارم
پر از سخنم، تویی و منم، چگونه نبارم؟!
هر آنکه رسید گذشت و ندید،
الهی نبینم به غیر تو را!
چونان از خودم لبالب شدم
که گاهی نبینم به غیر تو را
بازا در چشم من . . .
جانم گرقبر روشن. . .
با تو پایان گیرد،
این رویا . . .!
زمانه چرا به سنگ جفا شکسته دلم را؟!
تو ای نازنین بیا و ببین در این خانه غم را
” که گاهی نبینم به غیر تورا . . .”
“هوالشافی”
دو سال از آخرین ماه رمضانی که دعوت نامه طواف
کعبه ات را گرفتم گذشت !
یادم نمی رود اشک های پیر زنی را که برایم دعای
مکه را کرد :
پیر شی مادر ان شاء الله شنبه بروی مکه!
و همان شد شب شنبه محرم شدم
مانده به اذان صبح طواف کعبه ات کردم
آن روز در مسجد حس کردم تمام دنیا چشم دوخته بودند بمن
شاید حجم نگاه تو بود که آن طور سنگینم می کرد. . .
لبخند تو را بر شانه هایم حس کردم
فراموشم نمی شود آن ماه رمضان هنوز خیسی اشک هایم
از اتمام ماه نگذشته بود که جوابم را با همان پیر زن دادی
نه اینکه مکه می خواستم نه!
فقط محزون بودم از اینکه در ماهت آنچه باید استفاده نکردم
تو فوق العاده ترین خدایی هستی که می شناسمت
بهترینِ بهترینِ بهترینم به آخر های میزبانیت می رسم
آن روزِ آخر ماه رمضانِ دو سال پیش را برایم دوباره
احیا کن . . .
بگذار یکبار دیگر هم نگاه مهربانت را روی خودم حس کنم. . .
26 رمضان 1437
“هوالمحبوب”
می روی و به پشت سر تو را صدا می کنم. . .
( مصرع بعدی هر چقدر به مغزمبارک فشار آوردم نیامد که نیامد )
پ.ن: مرو ای ماه قشنگم مرو . . . !
