“هوالمحبوب”

نمی دونم حکمت این حس و حال ها چیه… هر سال محرم قرعه به اسم یکی می خوره

امسال به اسم خانم. دلم تا روضه ی زینب میشنوه بی قرار میشه و چشم هام ناخواسته

شروع می کنن به ریختن.

دیروز وقتی بی قرار از جلوی بیمارستان زنگ زد بهم و گفت فقط من به ذهن ش رسیدم

تا باهام حرف بزنه و آروم بشه. تا خود شب روضه ی حضرت توی گوشم خونده شد و با

اشک قاطی شد.

+ میدونی؟! ما عادت داریم همه چیزمونُ گره بزنیم به اهل بیت…

“هوالحبیب”

بیا خیال کنیم نه کسی آمده، نه کسی رفته!…

“هوالمحبوب”

تا به حال جایی قراردادی کار کردید؟!

خوب می دونید معلوم نیست که کی و کجا عذرتون را بخوان، یا اصلا نمی دونید

تا کی اونجا توو سکون هستید ولی با این وجود امید دارید و کار می کنید. بهترین

خودتون را به نمایش می ذارید.

گفتن ش خیلی راحته اما ترکیب ترس و امید، ترکیب سمی ایه!

اینارو گفتم که بگم من الان دقیقا همین کارمند قراردادیم، کارمندی که بین خوف و

رجا گیر کرده…

“هوالشافی”

حجم سنگینی از غم را در قلبم احساس می کنم. شب خواب به چشمانم نیاورد…

دلم می خواست تا صبح به ماهی که پشت ابرها چمبره زده بود خیره شوم و هر

چند ثانیه اشک های یکی در میانم را با دست پاک کنم. آنقدر آه بکشم که کیسه ی

آه دانم خالی شود.

هیچوقت فکر نمی کردم یک روز از دلم بگذرد، اما حالا! حالا از صمیم قلب از خدا

خواستم تمام کند و داغ این ضایعه ی خود خواسته را پیش از آنکه کمرشکن شود

سرد کند.

“هوالمحبوب”

نمی شناختم ش، اصلا اسم ش را هم نشنیده بودم. اما خبر مرگش را که دیدم دلم

مچاله شد. مچاله تر وقتی که دوستان ش مدام توییت و پست هاش رو شر می کنن

و منم که سست عنصر…

+ خیلی خنده داره ولی حالا از اینستاگرام فاصله گرفتم تا نبینم و نشنوم رفتن هایی

که حتی برام اشنا هم نیستن!

++ احساس می کنم مرگ خیلی نزدیک تر از اون چیزیکه که فکر می کنیم. نه اینکه نبوده

بوده! منتها چشم دیدن ش را نداشتیم

“هوالمحجوب”

ظلمی که در فرهنگ ایرانی به دختر میشه، به جنس مونث میشه، به خانم بالغ و رشیده

میشه، قابل انکار نیست. سرپوشیده نیست. گاها انقدر عیان و آشکاره که با پرده انداختن

روی چشم هم نمیشه به ندیدن زد.  انقدر صداش بلنده که حتی نمیشه با گوش گرفتن

به کَریت زد.

حالا دنیایی بریم روی منبر و داد بزنیم اسلام به زن هویت داده. ارزش داده. مدام ذکر تسبیحِ

“زن ریحانه س” ورد زبانمان باشه. ولی چه فایده!

چه ظلم هایی که توی منزل-امن ترین جایی که می تونه پناهگاه یک زن باشه- به دست

عزیزترین کس های زندگیش، بهش وارد نشده. من ابدا فمنیست نیستم و قائلم به تفاوتهای

بیولوژیک. ولی خدا را شاهد میگیرم. ضربه های مهلک پنهانی که توی خانواده به زن ها وارد

میشه برای واژگونی، نابودی یک زن، کافیه!

با هزار و یک توجیه دست و پای زن را می بندن. استقلال از اون می گیرن. هویتش را زیر پا

 له می کنن. جوری رفتار می کنن. طوری برخورد می کنن که خودش هم باورش میشه یک

موجود ضعیف و وابسته س؛ و وای به حال اون وقتی که خودش، خودش را بی ارزش ببینه!

نقش های زندگیش را گاهی انقدر پررنگ می کنن که دیگه برای خودش، خودیتی نداره…

خودش را فراموش می کنه و موجودیتش را تنها در اون نقش می بینه! رفته رفته متوجه میشه

دیگه هیچ چیز شخصی نداره! هیچ علاقه ی خاصی، تفریح فردی نداره! پوچ میشه و تهی..

به هوای مراقبت ازش محدودش می کنن. جلوی پیشرفتش را می گیرن. مُهر مالکیت بهش

می زنن. جوری برخورد می کنن که انگار دیگه از آن خودش نیست و این آیا چیزی جز بردگیه؟!

جز بندگیه؟!

خیال نکنید که همه ی این ها یکباره آوار میشه توی زندگی یک زن! نه ابدا…

ما همان قورباغه ی در حال جوش قابلمه ایم. حواسمون به پخته شدن نیست. از بدو تولد تا

انتهای زندگی. وضعیت به همین منوال با طرح و رنگ های مختلف بهمون وارد میشه.

تنها شانسی که بیاریم اینه که همراه مناسب و با فهمی را انتخاب کنیم. که آن هم از صدتا

ده تاش ممکنه.

و خدا نکنه در این انتخاب اشتباه کنیم. راه برگشت نداریم. چون قریب به هفتاد درصد جدایی

دختر مساوی با ننگ و بی آبرویی! مساوی با دردسر… حرف مردم! دختر فلانی زندگی کن نبود!

بعد به یکباره همه خیر خواه میشن و می خوان زندگیتُ درست کنن… دعوت به سازگاریت

می کنن تا مبادا برگردی. مبادا مردم حرف بزنن. مبادا بفهمی میشه زندگی نادرست را درست

قدم زد!

این یک حقیقت تلخه. تلخه که مرد های مومن ما هنوز تفهمیم نشدن از اینکه “الرجال قوامون

علی النساء” صرفا سرپرستی و سایه سر شدنُ و امرُ نهی نیست! بلکه معنای عام این ایه تنها

همینه: شما غلام زن ها هستید.

این زن. این موجود لطیفِ با احساس. مگه از این دنیای خشک و خشن چی می خواد؟! جز

تایید؟! جز محبت. جز صادقانه خواسته شدن. جز اعتماد بهش کردن. جز تکیه گاهی که دلش

رو قرص کنه به اون و زندگی رو ادامه بده؟!

این زن این موجود ضعیفی که سالهاست با این مشکلات دست و پنجه نرم کرده اگر ذره ای

ذره ای، ذره ای آنچه باید را دریافت می کرد. آنوقت می دیدید که نه تنها دختر خوبی برای

خانواده می شد. همسری عالی برای همسرش مادری معرکه برای فرزندش. زنی برای جامعه ش

شاغلی برای محیط کارش و هزار و یک نقش دیگه رو به بهترین نحو انجام می داد و صدای

خنده ها و گریه هاش که هردو عطر این زندگی هستن همه جا را پر می کرد.

ما حتی در محبت هم حقمان را نگرفته ایم…

“هوالمحبوب”

با شروع بسم الله، چشم هایم بی امان خواستند خودشان را نشان بدهند. عقل نهیب

زد که؛ ((های! وسط نماز واجب و گریه برای دنیا و متعلاقتش؟! نمازت که ذره ای اعتبار

ندارد لااقل به قصد کشت رو به ابطالش نبر..))

همین نهیب باعث شد تا اخر نماز گلویم بسوزد. احساس کنم تکه استخوانی در گلویم

گیر کرده. چشم هایم یک لحظه خیس می شدند و لحظه ای خشک. تا سلام نماز از 

حنجره م بریده بریده خارج شد عقل اجازه را برای دل صادر کرد.

نمی دانم چرا… ولی وقتی سر سجاده چادر گل گلی روی سرت می کشی و های های زار

می زنی، انگار مظلوم تر به نظر می رسی. بعد خیال می کنی وسط این سیل اشک ها

می توانی دل ش را به رحم بیاوری. بعدتر که کمی می گذرد تازه می فهمی نه! حواست

کجاست؟! خودکرده را چه تدبیر؟! با همین دو پرسش. تازه شستت خبر دار می شود که

ننه من غریب بازی ها برای وقتی ست که طرف مقابلت خبر ندارد چه شده و چه کرده ای!

این قسمت که می رسی آوار بیشتر می شود. بعدتر که عقل ت آگاه تر می شود با خودت

می گویی: خب! من همین گندی َم که هستم! ولی مال هرچقدر هم بد باشد بیخ ریش

صاحب ش است مگر نه؟!

بعد طلب کارانه به او می گویی که من همینم همین! ولی همین “من” جز تو کسی را ندارد.

سراغ چه کسی بروم که جلوتر از تو دست نوازش سمتم دراز کند؟!

بعد با همین فکر که جز همین در، در دیگری برای کوبیدن نیست. بیشتر چشم هایت داغ

می شود. بیشتر می شکنی. بیشتر زار می زنی…

یک دنیا حرف داری و جز اشک چیزی از تو خارج نمی شود! سر آخر چهار رکعت بعدی را

هم بزور با چشم های پف کرده می خوانی و چهارخط روضه گوش میدهی و کاسه کوزه ت

را جمع می کنی. منتظر می نشینی تا ببینی کی، کجا دستی دراز می شود و بلندت می کند!