“هوالمحبوب”

وقتی صدای آهنگ ” سلام ” فریدون به گوشم می رسه، یاد آن شبی می افتم که با دوست، ساره

زهرا، سید. از اتوبوسِ کاروان -که از بدو ورودمون تا انتهاش پر از حرفه- پیاده شده بودیم تا بریم

سرویسِ راه.خنکی هوا و زمزمه ی همین آهنگ بدستِ دوست که تبدیل به همخوانی گروهی شد

تا خودِ سرویس همه باهم آهنگ را خوندیم.

یادِ چادر لبنانی که مثل عبا رو سرم انداخته بودم و دخترهای دیگه ریلکس تر از همیشه چادرشون

را زمین گذاشته بودن تا راحت باشن- البته که حجابشون ناقص نبود، بعدها همین چادر گذاشتن

آنها هم تو اون کاروان کذایی حرف شد- . یاد ِ قدم زدن های نیمه شبانه مون. یادِ خنده های

دلبرانه که صداش همه جا را می لرزوند.یادِ شوخی های توی اتوبوس و تذکر های ممتد.

یادِ آرش :)

یادِ جمله ی معروفِ : بچه ها حالا اینو بگم زهرا لُ..! خندیدن های پشتِ بندِ این جمله!

یادِ جوانک تهِ اتوبوس که دلِ زهرا را برده بود و هرجا میدیدش ازش می پرسید کجا بودی! یادِ

شلوار کردی که برای پدرش خریده بود و همه امون یدور پرو کردیم و قش قش می خندیدیم.

یادِ عینکِ مضحکی که دوست به صورت زده بود و قِر میداد. یادِ سوسن و سادگی هاش…

یادِ پیتزاخوردن های همیشگی… یادِ لبخند ماسیده شده ی عکس. یادِ غذاهای مخصوص معده

دردیِ دوست. یادِ… یادِ آقای عرب!

یادِ تمام شلوغ کاری و شیطنت هایی که تو فراغِ بالی انجام میدادیم و الان با اینهمه دغدغه

فرصت یک دورهمی ساده هم نداریم… بخیر!