“هوالمحبوب”

 

 

داخل اتاقش شدم تا شارژر را بردارم…  بادام های روی میز چشمک

زد. بی هوا دست بردم و یک مشت بادام برداشتم لم دادم روی

مبل کناری پنجره در حین خوردن شروع کردم به تماشای بیرون

چندتایی خورده بودم که یک دفعه عقل نهیب زد: شاید راضی نباشه!!!

بلافاصله دل به زبان آمد : چه حرفا مالِ برادرته ديگه…

خلاصه به حرف دل گوش داده و بادام دیگری سر دادیم به سمت

دهان که بادام تلخ بود…  بادام دوم برای رفع تلخی اول رفت داخل

که از قبلی هم تلخ تر بود… سه بار بادام برای رفع تلخی، تنهادهان

را تلخ و تلخ تر کرد.

در نهایت به جای ادامه به سمتِ روشویی روانه شدیم!!!

 

 

“هوالمحبوب”

 

بعضی ها فقط به شنیدن دروغ حساسیت دارند وگرنه گفتنش برای آن ها حساسیت که

ندارد هیچ! خیلی هم لازم و حیاتی به نظر می رسد…

خوبیِ شنیدنِ این دروغ ها این است که دیگر به فرد مقابل اعتماد نمی کنی، نه تنها در

حرف! بلکه حتی در عمل و رفتار هم…

خیلی وقت ها فکر می کردم وقتی از طرف مقابل دروغی می شنوم مقصر من هستم که

رفتاری نشان دادم که آن فرد مجبور به دروغ گفتن است. ولی حالا فکر می کنم همه ی

تقصیرها به گردن من نیست. این قاعده کاملا دو طرفه ست…

یعنی شاید بخش کوچکی را من مقصر باشم ولی بخش عظیم را طرف مقابل مقصر است.

آدمی اگر میزان و حدوحدود اخلاقِ انسانیت را قائل باشد قطعا حتی اگر فرد مقابل هم

قابل اعتماد نباشد و هزاران هزار عیب داشته باشد باز هم بر اساس همان حد و حدود

قدم می گذارد.

من اعتراف می کنم که آدم ساده لوحی هستم و خیلی زود حرفها را می پذیرم. تنها و تنها

شنیدن حرف از زبان شخص برایم کافی است که مهر صحت آن را در دلم بکوبم و بگویم

لابد اینطور است که می گوید! اما امان از وقتی که دروغ شخص برملا شود… تمام دیوار

و در خانه روی سرم آوار می شود. هوا آنقدر مشمئزکننده می شود که نفس کم می آورم…

آن شب اما برخلاف همیشه با کوبیده شدن طبل رسوایی او فقط لبخند زدم، و با لبخند

گفتم عجب!

فکر کنم در این یک مورد دارم کم کم بزرگ می شوم…

دارم یاد می گیرم:  “توقع شنیدن حرفهای راست را از گوش هایم بگیرم!”

 

 

پ.ن:شیوا،سیروان،نیلو

 

“هوالمحبوب”

 

جاداره تشکر کنم ازت که هروقت دلمون را گرم کردیم برای هدفی چنان با پشت دست کوبیدی

پیِ سرمون که چند دقیقه از شدت ضربه دور خودمون چرخیدیم!!!

چطور دلت آمد گرمی دلم را اینطور سرد کنی! حالا اد باید تو این سال تبصره و ماده می آمد؟!

محدودیت سن آخه!!!

 

 

 

“هوالمحبوب”

 

چند روز پیش تو پرسه های اینستاگرام با این عبارت” فرش قرمز تگ استار” برخورد کردم.

اولش خیلی راحت از کنارش گذشتم و  کنجکاوی نکردم. اما بعد وقتی چندتا چهره ای

که قبلا در اینستاگرام دیده بودم را دیدم رفتم پی اش تا ببینم چه خبره!

کاشف به عمل آمدیم که بله! این مراسم برای سلبریتی های اینستاگرام برگزار شده و کاربرهایی

با فالوور بالا در آن حضور داشتن. به عنوان کاربرین تاثیرگزار در فضای مجازی!!!!

اگه با انصاف بخوام در موردش حرف بزنم بینشون بودن کسانی که واقعا تا حدودی تاثیر

داشتن!البته آنها هم یک در هزارم! اما خدایی، به قولی خدا وکیلی اونی که هر روز یک لباس

لختی می پوشه و هر جا میره از غذا گرفته تا چرت و پرت و مراسم نخود خورونش عکس و

فیلم میذاره شد موثر!؟!؟

مثلا اگه منم هر روز با میکاپ جدید و لباس جدید عکس بذارم میشم موثر در عرصه ی فضای

مجازی!!!!!!-بله اگه از نظر فشن و مد نگاه کنیم اینا اسطوره هستن!-

ما که باهم تعارف نداریم! یادم هم نمیاد حرفم را تو لفافه زده باشم! اصلا عادت کردیم گند

همه چی را دربیاریم. یک چیزایی را گنده کنیم که بعدش نتونیم جمع کنیم.

الان تو عرصه ی هنر - فقط قسمت فیلم- شما دقت کنید! کاملا واضحِ، این مردم هستن که

بزرگ می کنن همه را. همه ای که مثل خود ما هستن و فرق و تمایزشون تنها در چند استعداد

که در ما جوری دیگه خودش را نشون داده. بعد همین یک نفر با بزرگ کردن ما تا فلان و

سیاست و زندگی ما ناظر و نظر دهنده میشه! دیگه طوری میشه که مسیر زندگی ما را هم اینا

خط میدن! از لباس تا …

نمیگم به این شخصیت ها احترام نذاریم و یا چه می دونم کوچک کنیمشون. اما حد و حدود

این شخصیت ها را خودِ ما تعیین می کنیم. این زیاده روی ها اصلا برای تربیت نسل و فرهنگ

ما مناسب نیست. بیخود آدم ها را بزرگ نکنیم.

 

پ.ن1: یه بنده خدایی می گفت من بچه بودم فکر می کردم معلم ها دستشویی نمیرن! الان شده

قضیه این بنده خدا!!!

پ.ن2: هرچقدر از هر زاویه هم نگاه میکنم، برای من قابل درک نیست این مراسم. اصلا تایید

نمی کنم.

 

 

 

“هوالمحبوب”

 

زنگ درب را زدند. خانمی گفت از همسایه هاست برم جلوی در. رفتم خیلی تند حرف می زد.

فقط اینکه فهمیدم برای گدایی آمده! و البته از ظاهر ان خانم هم تعجب کردم چون اصلا به

متکدی ها نمی خورد.

آمدم خانه تا پول ببرم. خواهرم گفت متوجه شدی چی گفت!؟ گفتم نه! آمده گدایی دیگه…

خندید گفت: نه! خانم حواست کجاست؟! میگه پسرم تصادف کرده بود من نذر کردم برم 7

در گدایی کنم!!!!

شاخ در آوردم. به معنای واقعی تعجب کردم. من وقتی متعجب میشم می خندم با خنده

گفتم این چه نذریه دیگه…

رفتم پول را دادم خانم هم با خجالت گرفت و رفت. من هربار بگم این زنها این زنها این زنها…

کم گفتم.

یک چیزی را خاطر نشان کنم برای کسانی که می خوان نذر کنن. عزیزانِ من! مخصوصا خانم ها

نذر کردن اصولِ خاصِ خودش را دارد. شما همینطوری یرخی-یلخی-که نمیشه نذر کرد… در نذر تنها

نیت کافی نیست.

یکی از اصل های که باید رعایت بشه، درواقع اصلا شروطِ درست بودن نذر اینِ که صیغه ی نذر

خوانده بشه… صیغه نذر به زبان عربی هست ولی با فارسی هم مشکلی نداره. به این صورتِ که

شما مثلا میگین: برای خدا برمن است که فلان کار را انجام بدم… در این صورت صیغه ی نذر را

گفتید و انجام آن برای شما واجبه… حالا اگه شخصی گفته باشه، به خاطر خدا نذر کردم فلان کنم

در اینصورت هم انجام آن نذر بنابر احتیاط واجبِ… یعنی انجام بده.

اما اگه نه لفظ خدا را نیاوردید و تو دلتون همینطور یه چی گفتید نذری در کار نیست.

بعدشم اینکه شما که دارید زحمت نذر را می کشید. این نذرها چیه که انجام میدید!!!! یعنی چی

نذر کردم برم از هفت در گدایی کنم!!!! من این خانم را که دیدم یادِ یک بنده خدایی افتادم

یک دخترخانم جوانی عاشق پسری شده بود از قضا پسر رهاش میکنه. حالا دلیل رها شدن و

ول کردن را یادم نیست. فقط اینکه دختر با یک سوزی می گفت بعد از جدایی پسر نذر کرده با

هفت پسر ارتباط برقرار کنه و رهاشون کنه :/ هنوز هم که هنوزِ خنده ام میگیره از این نذر…

خب اینجام یک نکته: نذر برای انجام امور حرام کاملا لغوِ و صحیح نیست. نذر برای انجام واجبات

هم درست نیست. مثلا اینکه من بگم برای خدا برمن است نمازهایم را بخوانم! خب عزیز من

اون نماز واجب بر گردن شما هست دیگه این چه نذریه. و یا غیبت نکنم! خب اینم همینطور…

بعضی وقتها هم پیش میاد آدم جو گیر میشه مثلا در موقعیت سختی قرار گرفته یک دفعه گنده

بازی در میاره یک نذر فوق العاده سنگین میکنه! خب این هم درست نیست. کلا در زمانی که

احساساتی میشید و یا به قولی جوگیر میشید چون عقلانی رفتار نمی کنید نذرتان درست نیست.

- ببین چه خدای باحالی داریم، فکر همه جا را کرده :)))-

یکی دیگه از نذرهای عجیبِ من درآوردیِ این خانم ها اینِ که یکی مشکل داره بعد این خانم از

طرفِ آن یکی براش نذر میکنه!!! مثلا میگه نذر کردم اگه مشکلت حل شد فلان کار را بکنی!!!!!!!

یعنی درواقع جای دیگری نذر می کنه… اینم صحیح نیست.یه دوستی داشتم می گفت نذر کردم

اگه فلان امتحان را قبول شدم مادرمو پیاده بفرستم کربلا (خنده)

اگه یکی را دارید در اطرافتون که میاد براتون راه به راه نذر میکنه با خیال راحت به افق محو بشید

و انگار نه انگار، چیزی برگردن شما نیست ؛)

یکی دیگه اینکه در نذر نباید سختی باشه، یعنی اگه مثلا نذر کردید روزه بگیرید ولی براتون ضرر

داره و یا چه میدونم با پای پیاده برید زیارت ولی پاتون مشکل داره و… این هم صحیح نیست.

خب فعلا همین ها یادم بود.

فقط اینکه برای نذرکردن چیزهایی را نذر کنید که انتهاش یک خیر هم داشته باشه. الان در زمانه

ما به نظرم نذر فرهنگی خیلی نذرِ شیرینیِ و تاثیرگذاری هم داره… در کنار خوردنی ها و مراسم

روضه و… این نذرهای فرهنگی را هم جا بدیم ، راهِ دوری نمیره…

 

 

 

“هوالمحبوب”

 

 

هنوز چند صباحی از شروع یادداشت ها تو وبلاگ دوم نگذشته که دو تا وبلاگ هم نام وبلاگم

و با همه ی نوشته های من درست شد!!!

موندم برم چی بگم؟! بگم عزیزمن! ندزد؟!

 

“هوالمحبوب”

 

من هرچقدر تلاش می کنم تو کتم نمیره یک بچه ی ده دوازده ساله بیاد آهنگ عاشقانه زمزمه

کنه!!! اصلا منظره ی منفوریِ برای من این صحنه…

دو تا دختربچه دارن بازی می کنن بلندبلند هم آواز می خوانن…فقط مانده من برم پنجره را باز

کنم بهشون درخواست آهنگ بدم!!! از هندی گرفته تااااا -اسمشون را نمیدونم- دارن می خونن!!!

گاهی بزرگترها برای راحتی خودشون و دست به سر کردن بچه ها یه حرکت هایی می زنن که

نتیجه اش میشه یدونه این… آخه تو این سن این چرت و پرتها چیه میدید به خورد اینا…

 

پ.ن: خدایا حالا من اینهمه منم منم می کنم فردا تو کاسه ام نذاری :/ مادر شدم، مادر خوبی

بشم، باشه!؟ باتشکر بنده ی پرروت :)))