“هوالحبیب”
چه زمزمه ای شیرین تر از صدای من و صدای سکوت و لبخندِ تو…
بخوانم ؛
سُبُّوحٌ
قُدُّوسٌ
رَبُّ الْمَلَائِکَةِ
وَ الرُّوحِ
فریاد می زنم خوبی هایت را، تا که شاید صدای کریه پَستی هایم لال
شود…
منم و این دلخواسته:
امشب عجیب دلم آغوشت را خواست، همانقدر محکم.همانقدر
لطیف… همانقدر که در گوش هایم صدا کنی: آرام باش! بخشیدمت…
