“هوالمحبوب”

 

راستش نمیشه برای کسی که عزیزش را بر اثر این بیماری از دست داده این حرفها را زد.

در واقع هر جمله ای که از حنجره ت خارج بشه مصادفه با محکوم شدن به اینکه تو درک

نمی کنی یا اینکه باید عزیزت را از دست بدی تا بفهمی. شاید اصلا درست ش هم همین

باشه.طبعا آدمی تا درد را لمس نکنه نمی تونه اون حد کمال رنج را بفهمه.

در هر حال اومدم اینجا همه این ها را بگم؛

 

اول اینکه فراموش نکنیم همه ی ما رفتنی هستیم و هرکس با یک طریق. یکی بیماری

یکی ایست قلبی، یکی با یک دانه ی برنج و… انقدر مرگ عجیب و دم دسته که گاهی

حتی ما هم فراموش می کنیم که دچارش خواهیم شد. واقعیت اینه که این ویروس هم

یک علت برای رفتن آدم هاست. مثل تمام علت هایی که هستن و به چشم ما گاهی مضحک

و عجیب میان. با این وجود باز من تاکید می کنم، همه ی ما موظف به رعایت پروتکل ها

هستیم و توکل داریم. ولی اگر مبتلا شدیم اگر اطرافیانمان بیمار شدن دست از امید برنداریم

و در کنارش هم قبول ش کنیم.

دوم مرگ با کرونا اصلا دردآور نیست. من هرطور نگاهش می کنم یک مرگ توام با ارامشه.

اگر عزیزی را با این بیماری در بیمارستان از دست دادید. غصه ی تنها بودنش را نخورید..

من نمی فهمم چرا وقتی خدا هست. انقدر تاکید روی تنهایی میشه. آدم محتضر حواسش به

حضور شما نیست. اصلا نمی فهمه که هستید. این بودن شما در کنارش در واقع اون فشار

روانی را از شما دور می کنه. اینکه در لحظات خاصِ عزیزتون کنارش بودید ارامتون می کنه.

وگرنه که آدمیزاد روی این کره ی خاکی تنهاترین موجوده. با این وجود تاکید می کنم که

لحظه ی مرگ، لحظات درد، خدا همراه بنده ش بوده و هست. ما و همه ی نزدیکان مهربون تر

از خدا به بنده ش نیستیم. من این روزها اتفاقا فکر می کنم چقدر جالبه که آدمیزاد مدت

طولانی از عزیزاش دور میشه، از تمام دلبستگی های دنیا می بره و بعد میره تو آغوش خدا…

همونطور که یکه و تنها آمد، یکه و تنها هم میره.

سوم اینکه مراسمی برگزار نمیشه، شما را بخدا تفکر اینکه آدم باعزت باید حتما مراسم و یادبود

داشته باشه را از ذهن دور کنیم. این صرفا یک برنامه ی کلی مثل همان رسم و رسوماتیه که

بهمون دیکته شده. وگرنه که هم شما می دونید و هم من، هر مبلغی که خرج آن مراسم میشه

میره توی شکم یک عده آدم سیر که تا چند ساعت بعدش دارن در مورد نوع لباس و رفتار و

میزان اشک هایی که ریختید بحث می کنن و نظر میدن. الان چه کار خوبیه اینکه خرج آدم های

مستحق میشه. آدم های نیازمند. چه بسا خیلی زیاد برای روح مرحوم مثمره ثمره تا اون مراسم-

هایی که اتفاقا برای خلق گذاشته میشه نه خدا و نیاز مرحوم.

 مراسمی هم که برگزار میشه باز هم برای تسلای دل خودمون و پذیرششه. وگرنه که چیزی به

مرده نمی رسه. که اگه هم برسه یک تعداد فاتحه ی معدوده که قربونت خودت یه تسبیح

بگیر دستت تا میتونی بفرست :)

چهارم اشک هاتونُ با ارزش کنید. اگر برای مظلومیت و تنها رفتن عزیزی گریه می کنید ائمه را

به یاد بیارید. بالاتر از معصوم یا اصلا هم تراز معصوم که نبودن. خواستید اشکی بریزید به یاد

انها بریزید و متبرک کنید تا دلهاتون به نور حضورشون ارام بگیره.

 

+ از خدا برای همه ی کسایی که عزیز از دادن طلب صبر دارم. امیدوارم هرچه زودتر دلهاشون

به قرار و سکون برسه.