“هوالمحجوب”

داشتیم با لورا از خاطرات کودکی میگفتیم که رسیدیم به ” ورپریده ” !

خانه ی لورا و ورپریده توی کوچه بود از آنجایی که ما خانمان از هر دو درب خروجی به خیابان

وصل بود نمیتوانستم مثل آنها بازی کنم . و نهایت بازی ام ختم میشد به حیاطمان .

یادمان هست یکبار رفتیم سراغ ورپریده .

من لورا و اگر اشتباه نکنم مسعود هم کنارمان بود !

ورپریده در خانه تنها بود ، از طرفی هم برای برادر کوچکترش دوچرخه ای خریده بودند از

آن دوچرخه خوشگل ها !

از آن دخترهایی بود که نداشته پُز میداد ! آن روز هم خونِ پز دادنش به قلیان در آمده بود

شروع کرد به پُز دادن .

در آخر هم وقتی ما میخواستیم برویم دوچرخه نو و زیبایش را برداشت و از خانه خارج شد

من و لورا عاشق دوچرخه سواری بودیم همیشه قرار میگذاشتیم و دوچرخه سواری میکردیم

با دیدنِ آن دوچرخه زیبا از ورپریده خواستیم اجازه بدهد ما هم سوارش بشویم و یک دور

بزنیم.

با یک غرور خاصی اجازه نداد !

لورا خواست اصرار کند که اجازه ندادم . از ورپریده خداحافظی کردیم و در دلمان یک ندید

بدید نثارش کردیم هنوز چند قدم نرفته بودیم که صدای ورپریده بلند شد.

برگشتیم نگاه کردیم دیدیم تصویر نیست ولی صدا هست !

به طرف صدای ورپریده رفتیم گوشه ای از چرخِ دوچرخه از جوب بیرون بود !

رفتیم جلوتر دیدیم ورپریده افتاده در جوب و دوچرخه رویش!

هم خنده امان گرفته بود هم دلمان خنک شده بود ، هرکس جای ما بود با آن رفتار زشتی

که با ما کرد میگذاشت و میرفت.

دوچرخه را بزور از رویش برداشتیم و خودش را در آوردیم . صحنه اسفناکی شده بود.

خلاصه اینکه با لورا و مسعود او را بردیم درون حیاطشان او که دیگر غرورش شکسته بود

اشک میریخت و میگفت جواب مادرم را چه بدهم دوچرخه فرمانش کج شده !!!!