“هوالمحبوب”

مرکز واکسن همان باشگاه هشت سالگی َم بود.

انگار که با دیدن ش دوباره هشت ساله شده بودم. انگار آن صندلی های دورتا دورِ سالن

جای بچه ها بود و نگاه هایشان. خودم را می دیدم که کمربند کاراته را بسته م و می آیم

روی تشک تا نرمش کنیم و بعد شروع کنیم به کاتا زدن و مبارزه.

انگار درست وسطِ واقعه ی آفتاب بالانس زدن دوست ایستاده بودم. همان وقتی که فرودش

مصادف بود با شکسته شدن دستش. همان روزی که سِنسی به ما گفته بود برویم فلان

باشگاه و ما از سرِ بازیگوشی نرفته بودیم و کل باشگاه را قروق کرده و زده بودیم به شیطنت

بازی.

انگار یادِ ظرف های دونه های انار برایم زنده شد. وقتی که برای مسابقه باخت داده بودیم 

گوله های اشک و فین فین هایمان با قاشق قاشق دانه های انار قارتی شده بودعین این 

مادرمرده ها اشک هایمان می ریخت پایین و بزور قاشق قاشق انار قورت می دادیم و  حین ش

هم زل زده بودیم به همه ی کسایی که روی تشک بودن.

موقع برگشت چشمم خورد به اتاقک نگهبانی. لحظه ی جمع شدن بچه ها و تماس با مادر من!

از بس ناقص العقل بودیم که جای تماس گرفتن با مادر دوست به مادر من زنگ زده بودند.

طفلک مادرم فکر کرده بود برای من اتفاقی افتاده سریع خودش را رسانده بود باشگاه..

نمی دانم شاید می ترسیدیم به مادر دوست خبر بدهیم دست ش شکسته. عالم بچه گی اینطور

بود که حتی اگر اتفاق تلخی هم می افتاد باز ترس دعوا شدن از سمت پدر و مادر همراهمان

بود :)

همه ی این ها مثل یک فیلم از مقابل چشمانم گذشت. همه…

و باعث تاسف است که بگویم؛ دلم برای تک تک لحظاتش تنگ شد. تک تک..

“هوالحبیب”

یادمه دوم راهنمایی سیسِ"وای چشمام ضعیف شده"برداشته بودم، راستش الان که فکر می کنم

نمی فهمم چرا مادر انقدر بیخودی نسبت به این قضیه حساسیت نشون دادن و سریع بردنم دکتر

حقیقتا هنوز هم یادم میاد که بیشترین هدف از این نقش بازی کردن رسیدن به عینک بود. عقل

نداشتیم خب :))) فکر می کردیم خیلی چیز خفنیه عینک زدن.

خلاصه اینکه رفتیم و من هم طبق معمول دست گذاشتم رو گرون ترین فریم. حالا نه اینکه

مرض گرون خریدن داشته باشم نه والا! کلا سلیقه ی مبارکم همیشه گرایش داره به شاخ ترین ها!

القصه عینک گرفتیم و شب اول همه ی کتاب های درسی را چیدم کنارم که درس بخونم. حالا به

شیشه ی عینک هم عادت نداشتم هی برمی داشتم هی میذاشتم. انقدری که از رنگ خاص پشتِ

قاب عینک خوشم نیومد و مدام غر می زدم این چرا رنگ های بیرون رو طبیعی نشون نمیده!

خلاصه… همیشه باید بیخودی هزینه کرد تا دل بفهمه اونی که می خواسته در واقع اون چیزی که

فکر می کرده نیست و الکی وقت گذاشته.

این عینک طفلی سرنوشت درست و درمونی نداشت. سرجمع فکر کنم به  تعداد انگشت مورد

استفاده قرار گرفت و بعد به طرز عجیبی غیب شد. جوری که هرچقدر گشتم پیداش نکردم.

چندماهی گذشت و من پاک فراموش کرده بودم که عینک دارم. تا اینکه مادرجانمان یک روز

اومدن و عینک گذاشتن مقابلم و گفتن: آدم عینکش رو میذاره رو پشت بوم؟!

بلـــه گویا اینجانب وقتی داشتم روی پشت بوم برای خودم سیر می کردم عینک رها کردم و

بعدها هم چون جایی گذاشته بودم که از دید چشم خارج بود پیداش نکردم.

***

چند وقتی بود که عینک مطالعه م را گم کرده بودم و هرچقدر می گشتم پیدا نمی کردم. تا اینکه

بالاخره توی کشوی کنسولم پیداش کردم و یادِ اولین عینک زنده شد. عینکی که روی خوش از

صاحبش ندید و هیچوقت آنطور که باید استفاده نشد.

“هوالمحبوب”

بچه که بودم همیشه دلم می خواست برای خودم یه هفت سین جدا داشته باشم. برای همین

وقتی کمی از آب و گِل درآمدم، طبقه ی بالا برای خودم هفت سین میچیدم و هرکدوم از دوستا

که برای دیدنم میومدن-به اصطلاح همون عیددیدنی- همیشه یه خلوت جدا از بزرگ ترها داشتیم

جوری که برای خودمون بازی می کردیم و خوش بودیم. هنوز هم بعضی از دوستای قدیمی از آن

خلوت یاد می کنن و جزئیات چینش، محیطی که درست کرده بودم یادشون هست.

باز هم جا داره از صبوری مادرم تشکر کنم که اجازه می داد طبقه ی بالارو اونطور که دلم می خواد

بچینم و برای خودم خونه ی جدا درست کنم.

دیروز که داشتم با دردانه ویدیوکال می کردم وسط مکالمه یهو با ذوق گفت خاله بذار هفت سین

خودمُ بهت نشون بدم. دیدم وروجک مثل من برای خودش جدا توی اتاقش هفت سین چیده :)

حالا می فهمم وقتی خواهرم و بقیه میگن دردانه روحیاتش شبیه منه دقیقا یعنی چی!

“هوالمحبوب”

 

یا هوای َش آنقدر خوب بود که بخارپز می شدی؛ یا وقتی بارانی می شد آسمان قصد استپ

کردن نداشت.

آن روز هم از این هواهای بارانی بود. ما هم که کله خراب.. ابایی از موش آب کشیده شدن

نداشتیم. گوشهایمان زیر چادر مشکی صدای ناودان گرفته بود. نه می شد گفت هوا سردِ سرد

بود. نه می شد گفت خوب و گرم. خنک بود. از آن خنک های مطبوع.

یادم هست از بس خیس شده بودیم دیگر فرقی برایمان نداشت از وسط آب های جمع شده

راه برویم یا بیخودی از روی سنگ ها قدم برداریم تا مبادا کفش هایمان خیس بشود.

وقتی رسیدیم به اتوبوس. هر چه داشتیم را در آوردیم و پهن کردیم روی صندلی ها تا کمی

خیسی قابل تحمل شود.دقیق یادم نیست چادر چه کسی ولی احساس می کنم چادر شهلا بود.

از صندلی جلو تا صندلی عقب چادرش را پهن کرده بود جوری که پله های دَرِ وسط اتوبوس

استتار شده بودند. به هوای اینکه هر خنگی می داند انجا در وسطی اتوبوس است و مقابل

آب سرد کن، هر کداممان مشغول کار خودمان بودیم تا اینکه یکی از همان دخترهای فِس فِسی

وارد اتوبوس شد. وضعیت رخت پهن کنی مارا که دید یک ژست تاسف گرفت و آمد با قیافه ی

حق به جانبش برای ما نطق کند. وسط همین افاده ریختن ها و حرف زدن ها دستش را تکیه

داد به چادری که زیرش پله ها بود و یک دفعه خیز برداشت که برود پایین، متاسفانه خدا

خیلی هوایش را داشت. حین افتادن دستش را به یه جایی گیر داد و خودش را نگه داشت.

صحنه ی جذاب و خنده داری بود. آنقدر که نتوانستیم جلوی خنده یمان را بگیریم. مخصوصا

اینکه ایستاده بود تا ما را مورد عتاب و خطاب قرار بدهد. با حرص خودش را جمع کرد و به

شهلا تشر زد که این چه وضع چادر پهن کردن است. شهلا هم مثل این مادرمرده های مظلوم

ارام گفت من چه می دانستم تو می خواهی بین اینهمه صندلی به آنجا تکیه بدهی.

قدم های تندی برداشت و رفت ته اتوبوس. شهلا هم بعد از مظلوم نمایی نگاهی به ما کرد

و ریز خندید…

 

 

+ اون دختره بدجور روی مخمون بود، امروز بیخودی پرت شدم به دوکوهه و آن روز!

 

 

 

“هوالمحبوب”

بچه که بودم عادت همیشگیم نشستن رو اُپِن بود. از شما چه پنهون هنوز هم هر از چندگاهی

روش هوار میشم.

میشستم روی اُپِن سیب زمینی هایی که مامام سرخ کرده بودُ با لذت می خوردم. یادمه یک بار

وقتی مامان داشت جلوی اُپِن نماز می خوند روش نشسته بودم، خواستم دست بندازم عقب

و به دستم تکیه بدم که اشتباهی دستمو جای خالی گذاشتم و کله ملق شدم جلوی مامان!

طفلی وسط نماز کلی ترسید. خدا نگهم داشت! وگرنه با اون فرم افتادنم فقط چند سانت فاصله

داشتم تا سرم محکم اصابت کنه به ستون و جان به جان آفرین تسلیم بشم :)

هرچند که بعد از اون واقعه هم متنبه نشدم و به کارم ادامه دادم. تازه یه چتر هم درست کرده

بودم و از اُپِن خودمو پرت می کردم پایین! چترُ باز می کردم که مثلا چتربازم. خیلی هم غر -

داشتم که چرا سرعتِ شتابم انقدر بالاست و زود می رسم زمین! یک مدتی کلا کارم این شده

بود زمان بندی کردنُ اروم پرت کردن تا مثلا دیر برسم. اما تاثیر بسزایی نداشت. دایی سیبیلو

وقتی میشستم اون بالا بهم می گفت منبر نشین!

نزدیک های خونه تکونی هم که می شد یک چهارپایه آهنی بزرگ داشتیم. هنوز هم هست

تقریبا یک متر و نیم ارتفاع داره. روی اون هم می شستم! جالبه که همون آدم الان از ارتفاع

می ترسه!  همه اینارو گفتم که بگم؛

چند روز پیش دوباره نشستم رو اُپِن سُلی و دردونه تا دیدن من نشستم هر دو با ذوق گفتن

مام میایم بالا! از اونجایی که خیلی در تربیت کودکان مُصرم دونه به دونه شونو آوردم بالا

نشوندم کنار خودم. در کنار هم پا تکون دادیم و بیسکویت جنگلی نوش جان کردیم. عادت

زیبای بچگی هامو بهشون انتقال دادم… :) فقط امیدوارم نتیجه این یاد دادن به  فحش

خوردن از مادرهاشون ختم نشه! :/

“هوالمحبوب”

در پشتی خانه برایم حکم صندوقچه ای رازآلود داشت. بس که تردد از آنجا جزء آرزوهای

دست نیافتنی شده بود. خیابانِ آن سمت پر از همهمه بود و شلوغی…  انقدر که با این

شلوغ بازار خانواده اجازه خروج از آن در را نمی دانند.

یادم هست دو شاخه گل به دست. با آن کتانی های سفیدی که بغل هایش یک شیر

خندان و یک فیلِ تبسم دار داشت ایستاده بودم تا مادر بیاید. کوله ی نخودی رنگم

زیادی برایم بزرگ بود. همیشه ی خدا خواهرم بزرگتر از خودش قدم می گذاشت یادم

هست وقتی رسید خانه و خریدهای مرا نشان داد همه اعتراض کردند که این چه

کیفی ست که برای یک کودک هفت ساله خریده ای؟! اما خب هیچ اعتراضی مورد

قبول واقع نشد! نتیجه ش شد همین کوله ای که با مدل عجیب و غریب ش انداخته

بودم روی دوش. مانتو شلوار سورمه ای رنگی که هیچ حس خاصی نسبت به آنها

نداشتم. لبخند روی لبم بود انگار. آرزوی دیرینه م محقق شده بود. آن وقت ها که بوی

مهر را راحت استشمام می کردم. وقت رفتن به مدرسه که می شد از پنجره ی اتاقِ

خیابان جلویی. همانجا که سهیلا و فریبا از آن می گذشتند تا برسند مدرسه، آویزان

می شدم و بلند فریاد می زدم من را هم ببرید مدرسه! آن وقت ها خبر نداشتم که مدرسه

چه تحفه ای است! بعدها فهمیدم عجب کلاه گشادی به سرم رفته…

مادر در را بست و خوشحال دست ش را گرفتم و راه افتادیم. تا مدرسه مسیر زیادی

نبود. اما قدم های کوچکِ من زیادش می دید. یادم هست مریم دختر همسایه ی

خیابان جلویی گل نخریده بود. مادر ازم خواست تا یکی از گل هایم را به او ببخشم

من هم که خوش خوشانم بود. بخشیدم. صف بسته شد و حیاط پرشده بود از ترانه های

شعارگونه یا مهرگونه، نه! اصلا همین شعرهایی که بوی ماه مهر را بزور می کنند در دماغت

تا زوری هم که شده نفس بکشی و استنشاق ش کنی :/

سر صف فاطمه نامی جلوی من بود که باب حرف باز شد. گفت که دارد تکرار پایه می کند

من با همان نخود مغز بودنم با خودم گفتم: اول دبستان چه دارد که آدم تکرار پایه هم

بکند!…

بعد هم از زیر یک تور سبزی که گویا رویش قرآنی گذاشته بودند رد شدیم و رفتیم سر

کلاس. خانمی هم تیپ خودمان آمد داخل و با مهربانی خودش را معرفی کرد گفت که معلم

ماست.خیلی طول نکشید. یعنی کل تایم مدرسه را در مدرسه نماندیم. فقط یادم هست

آمدیم بیرون! من توقع داشتم مادرم بیاید دنبالم که نبود! در نتیجه وقتی دیدم نیامده

خودم سلانه سلانه رفتم خانه. کلا خانواده از همان اول قصد داشتند بزرگ بارمان بیاورند!

خوش بینانه ترین حالت را عرض کردم که دلم زخمی نشود :)

این بود اولین مهری که استارت به فنا رفتن ما در آن زده شد…

+ این اولین مهریه که هیچ استرس و اضطرابی ندارم و به طور عجیبی نسبت به این معقوله

حس خاصی ندارم.

“هوالمحبوب”

 نسیمِ دلنواز می آمد، داشت نازمون می داد. یک نگاه به صورت جدی و تخسش کردم

یک نگاه به دختر و پسرایی که اونطرف تر از ما کنار هم بگو بخند داشتن و یک نگاه به رفت

و آمد ماشین ها. سرم را کمی خم کردم و با دقت به پایین نگاه کردم. داشتم آنالیز می کردم

کسی که قصدخودکشی داره از آنجا چطور باید بپره که یکدفعه نفله بشه، که سرعت ماشینها

جواب سوالم را دادن، با اون سرعت زیر یکیشون بری خلاص!دیگه نیازی به نوع شتاب وپرش

و ..نداره.

یک دفعه برگشتم طرفش و گفتم: - اونی که قصد خودکشی داره خیلی باید خنگ باشه که

پریدن از پل را انتخاب کنه. اگه قراره آدم بمیره لااقل یک روشی را انتخاب کنه اینطور له و

داغون نشه. شیک و مجلسی بمیره!!!

 با همون چهره جدی و خنثی ش گوشه ی لباش را داد پایین و گفت:

+ خب چطور بمیره ؟!

به افق خیره شدم و مثل همیشه که موقع فکر کردن لبهامو بهم فشار میدم و صدای امممم را

در میارم لبهامو فشار دادم و بعد از چندثانیه گفتم: - مثلا…………………..

بعد از اینکه گفتم چطور دوباره برگشتم به طرفش و گفتم: عکس زیباترین خودکشی جهان را

دیدی؟! حیفِ آدم قشنگ نره! یکجوری بره که همه کیف کنن از این رفتن.

چیزی نگفت. جوابی نداد. دوباره هردو خیره شدیم به عبور ومرور تا کارش تموم بشه. که اون

لحظه تو ذهنم خاطره بشه.

+ حکما پیش خودش گفت: این دختر دیوانه س!

++ نمی شد خدا یک دکمه میذاشت موقع حال خوشی می زدی و اون حالت همینطور ادامه دار

پیش می رفت؟!

+++ دلم می خواست همون لحظه تافت خورده باقی می موند.