“هوالمحبوب”

دقیقا یادم نیست چطور و از کجا آن آهنگ ها به دستم رسید . اما وقتی گوش میدادم

مثل یک لالایی پر از ارامش بود برام . غرق لذت می شدم  با شنیدنشون.

با اینکه خیلی سخت بود فهمیدن بعضی جملاتش - اون به  بریتیش می خوند و من

امریکن بلد بودم- بازم با این حال گوش میدادم .کلی به عقب میزدم و برمیگشتم تا

ببینم دقیقا فلان جا چی گفت . هرجا که میفهمیدم ذوق میکردم و مثل کسی که در

محفل شعری نشسته و اشعار یک شاعر را میشنوه توی دلم احسنت می گفتم .

خب ، قطعا بعضی جاها برام گنگ و نامفهوم بود اونموقع دوره راهنمایی را داشتم سر

میکردم  مثل الان خیلی تو بطن اعتقادات نبودم .- من از همون اول این نبودم -

حالا بعد از این همه سال با پیدا کردن پیج اینستاگرامش کلی ذوق کردم و با شنیدن

ویدئوموزیک هاش فهمیدم که همچنان موزیک ها پر از آرامش و یادآورِخیلی چیزهای

خوبِ . ..

دوست داشتم زیر پستهاش بنویسم بابت تمام ان احساس های خوبی که برام خلق کردی

ممنونم . ولی خب ننوشتم :)

پ.ن: موسیقی نباید طوری باشه که روی متنش غالب باشه و ما لذت را از خود

ریتم آهنگ ببریم نه مضمون این نوع موسیقی مشکل داره  و گوش ندید .

من بیشتر از آهنگ توجه ام روی مضمون چیزی که گفته میشه است اگر این آهنگ

ها برام جذابیت داشت به خاطر مناجات وار بودن اشعارِ آهنگ بود .

خیلی اهل موزیک نیستم . یادمان باشه به همان اندازه که فیلم روی آدم تاثیر ناخودآگاه

میذاره ، آهنگ هم همینطوره پس سعی کنیم تا حد امکان ازش دوری کنیم در غیر این

صورت  گزیده تر انتخاب کنیم و برای گوشهامون احترام و ارزش قائل بشیم وهر چیزی

را به خوردش ندیم  .