“هوالمحبوب”
” مرگ یعنی بی رویا شدن!…
+ شکرالله آخر نمازم حذف شد… خواستم بگويم اما دیدم نگفتنش از گفتنش بهتر است.
“هوالمحبوب”
گاهی فکر می کنم داری باهام لج می کنی! چی می خواي!؟
درسته اوني که می خواستی نبودم اما بدِ بد هم نبودم. بودم!؟
چرا…
چرا…
کاش من هم اندازه خیلی ها زیاد می خواستم ازت، خیلی زیاد!
باهات قهرم…
“هوالمحبوب”
نشسته بود روی تخت و زانوهاشو بغل گرفته بود.با جمله ی ” تو که نمی دونی”
همه چیز شروع شد.
از اولِ اولش، اون می گفت من می شنیدم. اعتراف می کنم که توی آن لحظه
اگر می خواستم بهش راهنمایی بدم. فقط می گفتم نمون! تمام کن…
اما لال شدم و فقط شنیدم. فقط دلداری دادم. چه شبِ تلخی بود. چه شبِ
تلخی بود. صبح نداشت! می دونی؟ برای من صبح نداشت!
پ.ن: آخرش این نباشه، خدایا درستش کن. خیرش را برسون…
“هوالمحبوب”
اگه می خواید بخاطر زن بودنتون از زندگی سیر بشید برید این فیلم را ببینید!
چنان زن را ضعیف و بدبخت نشون میده که من موندم چرا کسی که اعتقاد به
فمنیست بودنِ خودش داره همچین فیلمی بسازه.
درسته شاید از هزارتا یک نمونه اینطوری در بیاد. ولی دیگه تا این حد هم اغراق
خوب نیست.
خوشم نیومد اصلا!
پ.ن: اصلا ازدواج را هم کوبونده بود!!!
“هوالمحجوب”
این آدم هایی که مدام در حالِ پاچه خواری هستن حسِ بدی نمی گیرن؟! من امروز بر
حسبِ کارِ بزرگی که کرده بودم - از بُعد پتانسیل یعنی همان تنبلیم- به مدیریت گفتم که
فلان کار را فقط بخاطر ارزش قائل بودن به آنها انجام دادم. بنده خدا هم تشکر کرد و …!!!
موقع برگشتن به محبوبه تعریف کردم- البته حضور داشت خودش- ولی خب آن حسی که
بعد از حرکت بود را توضیح دادم. تا از هم جدا بشیم فقط خندیدم از آن خنده ی تلخ من
… القصه اینکه واقعا حسِ بدی داشت این چاپلوسی من قصدم فقط این بود که بدونن
ارزش قائل هستم. نه اینکه بخوام خودشیرین بازی در بیارم. خلاصه اینکه دارم خودخوری
می کنم سرِ رفتارم :/
اتفاقا فکر هم می کردم که جریان چیه، این اشخاص حس بدی نمی گیرن بعدش؟! به
قولِ محبوبه شنبه میرم کلاس می بینن روی صورتم جای خشِ ناخنِ! از بس که تو مسیر
گفتم من چرا همچین کردم!!!
“هوالمحبوب”
چی بهتر از این که بعد از یک روز خسته کننده وقتی ديگه آماده ی
خواب میشی بهت یک صدا فرستاده بشه و باز کنی ببینی خواهرزاده ات
با زبان شیرینِ تازه باز شده اش داره اولین خاله صدات کردن ها را نثارت می کنه
هي می ذارم پخش ميشه، هي تو دلم قند آب ميشه
هي می ذارم پخش ميشه، هي قربون صدقه اش میرم
تمام خستگیم در شد، آقا حسامِ خاله :)))
“هوالمحبوب”
شرحِ وقایعِ مولودی خوانی یک مجلس خانمانه:
1- دو عدد خانمِ دَف زن
2- یک عدد هم خواننده ( البته من یک اصطلاح خاص برای این اشخاص عزیز دارم که
صلاح نیست اینجا مطرح کنم)
دف زنان محترمه در میان حُضار می گردند،بالای سرِ هر خانمی که هرکدام از این دف زنها
بایستد، خانم باید مبلغی را به دف زن تقدیم کند!!!
خانم خواننده اول مراسم می فرمایند هرکس حاجتی دارد انگشتر خود را تقدیم ایشان
کند که تا آخر مجلس در انگشتانِ مبارکِ این خانم باشد تا حاجت روا شود!!!
یعنی به مقدساتم قسم شانس آوردن من تو این مراسم نبودم، خون به پا می کردم!
سرِ همین مسخره بازی هاست که تمایلی به شرکت در مراسمات خانم ها ندارم. تعجب
می کنم یک نفر هم اعتراض نکرده. بازی با اعتقاد. استفاده ابزاری از دین. شاید با خودمان
فکر کنیم همین دف زن مگر چقدر گیرشان می آید از این حرکتِ سخیف! اما شما تصور کنید
در روز چند مجلس می روند؟! چند خانم مجبور می شوند وسطِ مراسم به خاطر رودربایستی
مبلغی بدهند. و بدتر از همه انگشترها!!! مثلا اینکه خانم خواننده معصوم است؟! قدیسه
است؟! کارِ مقدسی می کند؟! دارد دعا می خواند نفسش حق است؟! با چه سندیتی اگر
انگشتر به دستان اون باشد حاجت می گیرند؟! لابد با نازِ نفسش انگشترها متبرک می شوند!
این ها بیشتر نمایش است. یک شو برای داغ کردنِ مراسم ها و برنامه هایشان چند نفر
هم عوام فکر می کنند حضور این اشخاص در مجالس خیلی عالی است. بعد فردا پس فردا
می شود دقیقا همان قضیه ی پخش شدنِ صدای آن خانم جلسه ای که در مجلس خشم
اژدها به پا کرد. جهنم تمام این ها. فردا همین ها می روند روی منبر، چرت و پرت به مغز
خانم ها می خورانند. مدرک که ندارند فضل الهی، فقط یک حنجره ی طلایی دارند، یک
بلندگو می گیرند دستشان دوره می افتند و چه چه می زنند الحمدلله مهم هم که نیست
این وسط صدایی بیرون از خانه برود. بعد از یک مدت هم می شوند خااااااانم فلانی!!!
شمارا به خدا این ها را عَلَم نکنید…
توضیح نوشت: کاری به مولودی خوان ها و یا چه می دانم مرثیه خوان های خانمی که
اصول را رعایت می کنند ندارم. اما قریب به یقین می گم از صد دردصد نود درصد اینها
همینی هستند که در متن توضیح دادم!
