“هوالمحبوب”

هندزفری را تکان می دهم: - صدایم را داری؟!

تووی راهرو مثل گلدانِ بی آب مانده، پلاسیده راه می رفتم. یک گوشم پشتِ مکالمه و گوشِ

دیگرم پیِ رهگذرهایی که بدونِ سلام و احوال پرسی از کنارم نمی گذشتند. دلم نمی خواست

گردِ دلخوری هایم روی تمام آن محبت های ریزِ خوابیده پاشیده شود. هربار، در گره ی هر نگاه

لبخند زدم. سلام دادم. قربانت گفتم. تو چطوری گفتم و بعد دوباره سرم را به پایین سُر دادم

آمدم حرف بزنم که صدایم غم انگیزتر شد. با شنیدن جوابم، اتصال دوباره را فهمیدم؛

+ دارمت، گریه کردی؟!

- نه! فقط هی بغض دارم و می خورم ش.

+ دیوانه، ولش کن! تمام شد رفت.

و من بعد از شنیدن این جمله برای هزارمین بار در آن لحظه به خودم گفتم که “تمام شد رفت" 

تمام شد و رفت!

اینبار اما دلم می خواست درست وسطِ این خلاء و کرختی روی صندلی سبزِ کنار کاج ها بنشینم

و زار بزنم.

بدونِ ترسِ نگاه رهگذران. با شجاعت. جای خوردن بغض ها و اشک های پهن شده و برچیده

شده از چشمانم. یکبار فقط یکبار در جایش اشک بریزم. بریزم و بگویم: بله تمام شد و رفت!

+من هم دارم پشت تمامِ این تمام شدن ها، تمام می شوم…

“هوالمحبوب”

اینکه وسطِ درس یهو دلت هوای روضه کنه و هندزفری بذاری تو گوشت و کتاب جلوت

باز باشه، طبق عادت دستت برو جلو چشات سایه بندازه و بعد بزنی زیر گریه…

طبیعیه!؟

“هوالمحجوب”

تنها دو قدم، دو قدم فاصله ست.

دل شوق رفتن و حضور دارد، اما قدم ها…

امان از قدم ها، امان از پاهایی که خسته از طی کردن مسیرهای “نباید”

برای رفتن به جایی که “باید"درمانده اند.

امان از هوس هایی که تلخ کامی رسیدن به شیرینی ها را در دهانم ماندگار کرد.

امان از مَن! وای از مَن…

+ خدایا خودت آدمم کن..

“هوالمحجوب”

این روزها مدام داره خاطراتِ تلخِ زندگی ش را بیرون می ریزه. خیلی دوست دارم بدونم چرا و

چی باعث شده که درهای تاریک خاطرات زندگی ش باز بشن و اینطور مشوش هر کدوم را یکی

بعد از دیگری بریزه بیرونُ هر از چندگاهی صدای گریه ش از اتاق خوابش پخش بشه بیرون…

اغلب هم مخاطبِ تمام این تلخی ها من هستم. مثل همان روزی که از امتحان برگشته بودم

و بخاطر کم خوابی شب قبلش چشم هام مستِ خواب بود و گوش هام گره خورده بود تو

حرف های جدیدی که بعد از گذشت این همه سال، تازه داشت از صندوقچه های قفل شده ذهن

خارج می شد. باورش هم برام سخت بود، هم ناراحت کننده. چقدر زندگی های گذشته سختی

داشتن. چقدر غصه ها خوردن. هر کس به اندازه ی خودش یک تکه بدبختی برداشته که تا عمر

 حتی اگه تمام هم بشه و کش نیاد، خاطراتش فراموش نمی شه. انقدری که بعد از گذشت نیم

قرن زخم ش دوباره بیدار بشه و خون ازش فواره بزنه.

بعضی وقت ها با شنیدن این مصائب با خودم فکر می کنم ما چقدر ناشکر هستیم که قدر این

لحظه های پر از آسایش را نمی دونیم… سختی های ما در مقابل گذشتگانمونم واقعا ناچیزه

خیلی ناچیز…

“هوالمحبوب”

چقدر ناراحت کننده س دستگیری مرضیه هاشمی… وقتی خبرش را شنیدم بی نهایت ناراحت

شدم.

+ خدا خودش کمکشون کنه… :(

“هوالمحبوب”

خیلی زودتر از این ها باید این اتفاق میافتاد، خیلی زودتر از اینا باید خلع منبر و لباس می شد!

شاید خیلی هاتون در بطن اتفاقاتی که ایشون با حرفهاشون رقم می زد نبودید. شاید نبودید

ببینید که چه آدم هایی با همین حرفهای سانسور شده و یا پر رنگ شده مسیر فکرشون از اون

چیزی که بود جدا شد و رفت به سمتِ جاده ای که از پایه سست بوده. یا نبودید ببینید چه

آدم هایی با حرفهای این شخص مهر تایید به همه ی کارهاشون می زدند و آن یک ذره عذاب

وجدان درونشون هم از بین رفته بود.

ماها که اعتقادات آدم های اطرافمون مثل مداد رنگی رنگارنگه، این تحولات را خوب از نزدیک

لمس می کردیم اما دستمون جایی بند نبود. نهایتِ نهایتِ تلاشمون چندتا روشنگری بود. آخه

این جماعت تا یک صدم تفاوت فکری-اعتقادی ببینن توی شما نمی تونن یعنی نمی خوان که

حرفتون را بپذیرن.

خلاصه اینکه جمع بین حق و باطل کار هر کسی نیست. اگه ایشون از قصد همچین کاری می کرد

خدا بهش رحم کنه، اما اگه از روی لطف و محبت راهش را اشتباه انتخاب کرده بود، باز هم خدا

بهش رحم کنه. فکر نکنم کسی که تو این زمینه علم داره سرزدن این اشتباه بزرگ ازش قابل

قبول باشه.

فقط تنها چیزی که این وسط برای من سوال بزرگی بود اینِ که، خدایی که انقدر از نظر این آدم

عاشق و مهربان بود و بنده ها هم باید به همین اندازه عاشقش باشند آیا مسحق اطاعت کردن و

حرف شنوی داشتن ازش نبود؟! یعنی این خدا فقط به درد عشق و محبت می خورد؟!

“هوالمحبوب”

چی داری که وقتی میای، آدم از همه ی ملودی های دنیا دست می کشه

تا  قلب و روحش پر  بشه از چکه چکه کردن های تو …

+ ناخوشم اما تو حالم را، بهتر می کنی