“هوالحبیب”

و کاش..

و کاش دلیل های مانده ویران نمی شدند!

کاش وقتِ نیاز، دکانی، جایی بود که دلیل بخری.

دلیل ماندن

دلیل بودن

دلیل حضور داشتن

و دلیلِ دوست داشتن!

+ ما ویران کننده ای بیش نیستیم. ویران کننده قلب و تمام روشنایی های درونِ امید!

انگار فقط کلنگِ تخریب پل ها را روی دوش داریم نه کوله بار محبتِ دل ها…

“هوالمحبوب”

مرکز واکسن همان باشگاه هشت سالگی َم بود.

انگار که با دیدن ش دوباره هشت ساله شده بودم. انگار آن صندلی های دورتا دورِ سالن

جای بچه ها بود و نگاه هایشان. خودم را می دیدم که کمربند کاراته را بسته م و می آیم

روی تشک تا نرمش کنیم و بعد شروع کنیم به کاتا زدن و مبارزه.

انگار درست وسطِ واقعه ی آفتاب بالانس زدن دوست ایستاده بودم. همان وقتی که فرودش

مصادف بود با شکسته شدن دستش. همان روزی که سِنسی به ما گفته بود برویم فلان

باشگاه و ما از سرِ بازیگوشی نرفته بودیم و کل باشگاه را قروق کرده و زده بودیم به شیطنت

بازی.

انگار یادِ ظرف های دونه های انار برایم زنده شد. وقتی که برای مسابقه باخت داده بودیم 

گوله های اشک و فین فین هایمان با قاشق قاشق دانه های انار قارتی شده بودعین این 

مادرمرده ها اشک هایمان می ریخت پایین و بزور قاشق قاشق انار قورت می دادیم و  حین ش

هم زل زده بودیم به همه ی کسایی که روی تشک بودن.

موقع برگشت چشمم خورد به اتاقک نگهبانی. لحظه ی جمع شدن بچه ها و تماس با مادر من!

از بس ناقص العقل بودیم که جای تماس گرفتن با مادر دوست به مادر من زنگ زده بودند.

طفلک مادرم فکر کرده بود برای من اتفاقی افتاده سریع خودش را رسانده بود باشگاه..

نمی دانم شاید می ترسیدیم به مادر دوست خبر بدهیم دست ش شکسته. عالم بچه گی اینطور

بود که حتی اگر اتفاق تلخی هم می افتاد باز ترس دعوا شدن از سمت پدر و مادر همراهمان

بود :)

همه ی این ها مثل یک فیلم از مقابل چشمانم گذشت. همه…

و باعث تاسف است که بگویم؛ دلم برای تک تک لحظاتش تنگ شد. تک تک..

“هوالمحبوب”

بچه که بودم هروقت حس می کردم یکی از دندونام لق شده انقدر باهاش ور می رفتم تا

دیگه جونی برای چسبیدن به لثه هام نداشته باشه، بعد زمانش که می رسید وقتی فکر

می کردم دیگه وقتشه می رفتم جلوی آینه و با دست تِق می کندم ش و سریع می دویدم

سمت روشویی، تا چند دقیقه همونجا می موندم و به قطره های خونی که چکه چکه از

دهانم می امد نگاه می کردم. بعدتر هم یه گوله پنبه یا دستمال کاغذی می چپوندم روی

جای خالی دندون و می رفتم پی کارم. درد کشیدن دندان همان لحظه بود و صبوری واسه

لق کردن دندان هم به امید راحت شدن از اذیتش بود.

***

دلم می خواد مثل بچه گی بعضی روابطم را همینطور ناک اوت کنم. صبوری کنم و بعد

یکدفعه این دندون لق رو بکنم و بندازم دور. دردش را همان لحظه تحمل کنم و شجاعانه

پنبه و دستمال بذارم روی زخمم و خودم رو از این اذیت های تیکه تیکه رها کنم. رها…

+ شورشُ در آوردم با این مدارا کردن ها..

“هوالمحبوب”

خیلی دلم می خواست لمس ت کنم. توی دست بگیرم و نوازشت بدم. ولی این دلخواسته

مساویه با دو روز گشنگی دادن بهت. باید دو روز گشنه بذارمت و بعد غذات رو توی دستم

بریزم تا مجبور باشی بیای توی دستم. می فهمی مجبور! برای چند دونه که چینه دانت را پر

کنه و زنده بمونی مجبور باشی دستی که ازش می ترسیدی را قبول کنی. مگه من کی هستم

که رزق تو رو دو روز ببندم تا که فقط به لمس و توی دست گرفتن ت رسیده باشم.

راستش اجبار و زجر برای دوست شدنِ تو برای من چیزی جز غم برای خودم نداره. راضی َم

هر روز روی نوک پا راه برم ولی تو رو اینطور بندِ خودم نکنم.

راستش احساس تنها چیزیه که اجبار دَرِش معنا نداره. من از اینکه خودم را به اجبار تحمیل

کنم متنفرم و حتی اگه طرف مقابلم توی کوچولو باشی…

“هوالمحجوب”

هر از گاهی که خواننده ای میاد و محبت داره میره مطالب قدیمی اینجارو می خونه، من هم

بلافاصله بعدش میرم و مطالب را از نو می خونم. بعد انگشت به دهان می مانم که ای وای!

این چه نگاهیه که چندسال پیش داشتم یا چقدر سر یه مسائلی بیخودی خودم را اذیت کردم.

هرچند که با دیدن این ها متعجب می شم، اما همین که سیر تحولی خودم را شاهدم، هم برام

دلچسبه هم جالب..

+ از اینکه هرسال از زندگی به یه درکی می رسم بی نهایت خوشحالم :))

“هوالمحبوب”

در کنار تن سالم، اخلاقِ خوب را هم جزء نعمت های بزرگ بدونید…

+ از خدا خواستم. می دونم که بی جواب نمی مونه :)

“هوالحبیب”

یادمه دوم راهنمایی سیسِ"وای چشمام ضعیف شده"برداشته بودم، راستش الان که فکر می کنم

نمی فهمم چرا مادر انقدر بیخودی نسبت به این قضیه حساسیت نشون دادن و سریع بردنم دکتر

حقیقتا هنوز هم یادم میاد که بیشترین هدف از این نقش بازی کردن رسیدن به عینک بود. عقل

نداشتیم خب :))) فکر می کردیم خیلی چیز خفنیه عینک زدن.

خلاصه اینکه رفتیم و من هم طبق معمول دست گذاشتم رو گرون ترین فریم. حالا نه اینکه

مرض گرون خریدن داشته باشم نه والا! کلا سلیقه ی مبارکم همیشه گرایش داره به شاخ ترین ها!

القصه عینک گرفتیم و شب اول همه ی کتاب های درسی را چیدم کنارم که درس بخونم. حالا به

شیشه ی عینک هم عادت نداشتم هی برمی داشتم هی میذاشتم. انقدری که از رنگ خاص پشتِ

قاب عینک خوشم نیومد و مدام غر می زدم این چرا رنگ های بیرون رو طبیعی نشون نمیده!

خلاصه… همیشه باید بیخودی هزینه کرد تا دل بفهمه اونی که می خواسته در واقع اون چیزی که

فکر می کرده نیست و الکی وقت گذاشته.

این عینک طفلی سرنوشت درست و درمونی نداشت. سرجمع فکر کنم به  تعداد انگشت مورد

استفاده قرار گرفت و بعد به طرز عجیبی غیب شد. جوری که هرچقدر گشتم پیداش نکردم.

چندماهی گذشت و من پاک فراموش کرده بودم که عینک دارم. تا اینکه مادرجانمان یک روز

اومدن و عینک گذاشتن مقابلم و گفتن: آدم عینکش رو میذاره رو پشت بوم؟!

بلـــه گویا اینجانب وقتی داشتم روی پشت بوم برای خودم سیر می کردم عینک رها کردم و

بعدها هم چون جایی گذاشته بودم که از دید چشم خارج بود پیداش نکردم.

***

چند وقتی بود که عینک مطالعه م را گم کرده بودم و هرچقدر می گشتم پیدا نمی کردم. تا اینکه

بالاخره توی کشوی کنسولم پیداش کردم و یادِ اولین عینک زنده شد. عینکی که روی خوش از

صاحبش ندید و هیچوقت آنطور که باید استفاده نشد.