“هوالمحجوب”
خدایا اردیبهشت رو با حضور خودت توی قلبم بهشتی کن.
“هوالمحبوب”
غریبه ترین آشنای توام…
“هوالحبیب”
خدایا حَوِل حال را توی این ماه برای من رقم بزن.
من از این رکود روح بی اندازه خسته م.
+ هرجا که کم میارم بهش گوشزد می کنم که توی این موضوع بهش تکیه کردم و همه ی
امید و توکلم به خودشه. نمی دونم تا کی می تونم مقاومت کنم. نمی دونم کی پیروز میشه
فقط میدونم مرگ یکبار و شیون هم یکبار.
“هوالمحبوب”
اکثر تجربه گرهای برنامه زندگی پس از زندگی می گفتن که آغاز و شروع در اصل بعد از
مرگه و آن دنیا واقعی تر از این دنیاست!
راستش همین حرف باید برای نقض جمله ی “مگه من چقدر زنده م” کافی باشه. انقدری
که دیگه مجوز هر غلطی دلت خواست بکن، چون فقط یکبار زنده ای و یا باید به هرچی که
دلت می خواد برسی، چون فقط یکبار حق زندگی داری باطل میشه. این حرص و طمعی که با
این تفکر توی خون ما آدم ها تزریق میشه را هم خنثی می کنه. نمی دونم کی می خوایم-
بفهمیم که اینجا مقدمه س و هیچ مقدمه ای با مادیات ماندگاری نداره، از همه مهم تر فاقد
ارزش و اعتباره.
+ همه ش با خودم فکر می کنم اگه یه ذره به اون درک اصلی و محبت خدا می رسیدیم
قطعا به این دنیا و بهترین هاش پشتِ پا می زدیم.
“هوالمحجوب”
محسن قاضی مرادی رفت پیش خالق ش.
فیلمی از ختم مرحوم منتشر شده که صدای موزیک خداحافظ خواجه امیری فضا را گرفته و
مهوش وقاری همسر مرحوم، دست زیرچانه گذاشته، با وقار و آرام با لبخند اشک میریزه!
انگار که داره خاطرات خوش گذشته را مرور می کنه و هربار اشک و لبخندش باهم آمیخته میشه.
داشتم فکر می کردم چقدر خوبه که آدم آخرش لبخند بشه و بشینه روی لب های آدم های
مونده.
“هوالمحجوب”
کتاب جزیره ی سرگردانی را خوندم. این اولین نوشته ی کاملی بود که از سیمین دانشور
می خواندم. به غیرِ بریده ای از کتاب سووشون که توی کتاب های درسی بود هیچ شناختی
از قلم ایشون نداشتم.
ورود شخصیت های حقیقی مثل خود سیمین دانشور و جلال آل احمد توی داستان و روایتگری
خط فکری و نگاه شخصی خودشون بیشتر از اینکه منُ همراه “هستی” شخصیت اصلی داستان
بکنه به این فکر وادارم می کرد که دانشور نیت داشته با نوشتن این رمان فکر و اندیشه ی خودش
و جلال آل احمد را به تصویر بکشه و ابهام زدایی کنه. در هر حال این کار بهم اجازه ی ارتباط برقرار
کردن نمی داد.
اما عمیقا دلم می خواست یک “سلیم" -خواستگار “هستی"- داشتم. سلیمی که اندیشه و تفکرش
منُ به خودش جذب کنه و سحر بشم توی نگاهش.
+ یکبار ارزش خواندن داره، ولی اگه نخونیدش هم چیزی را از دست نمی دید.
“هوالمحبوب”
اینکه به مرور با برداشتن زخم های مختلف از یک رابطه، یک دوستی، یک معاشرت دل می کنیم
و میریم. شاید کار را برامون راحت تر کنه، ولی حقیقت اینه که دردِ هر زخم همراهمون میمونه
و با یادآوری اون دوستی، رابطه، معاشرت همه ی اونها قطاروار توی مغز آدم رژه میرن و تو،توی
هر عبور قطار یکبار دیگه طعم تلخ چشیدن ش را مرور خواهی کرد و با تعجب از خودت خواهی
پرسید که من چطور این رفتار، این عمل، این کار فرد مقابل را تحمل کردم؟! تازه اینجاست که
متوجه معجزه ی مهر و محبت میشی، اینجاست که می فهمی دوست داشتن چه قدرتی به آدم
میده. اونوقت دیگه از گذشتن های همیشگی خدا. از بخشش های نامحدودش تعجب
نمی کنی، اما قطعا از میزان علاقه ش به خودت متعجب خواهی شد.
+ قرار بود فقط بخش اول رابطه ی نادرست را شرح بدم. اما یکدفعه نتیجه ش ختم رابطه ی
خالق و مخلوق شد :)
