“هوالمحبوب”
یکجوری از تعطیلی فردا خوشحالی می کنید که انگار قرار بوده تو این هوا برید کلاس!!!
:/
پ.ن: اینا همونایی ان که میرن کلاس را بزور تشکیل میدن و ما بینوایان غیبت می خوریم!
خونِ اینا حلالِ
“هوالمحبوب”
بهش میگم: -مغزم یخ زد.
میگه: -از داشته هات حرف بزن!!!
من: :/
****
با خنده میگم: هواشناسی برای اونجا بارش برف و طوفان اعلام کرده بود به یمن قدم های من
هوا کااااملا بهاری بود.
با جدیت تمام میگه: الان مثلا تو فصل زمستان بارش نبوده قدم های شما مبارکه!!!؟؟؟
فقط به افق خیره شدم!
“هوالمحبوب”
با ذوق می گفتم این زمستان بهترین زمستان بود. برف تا اینجا- زانوها را نشان دادم- آمده بود.
گفت: - نه اصلا زمستان خوبی نبود.
من لبخندی پهن زدم و با چشم های گرد گفتم: - چــــــــــرا!؟ خیلی خوب بود که.
آرام جواب داد: آخر گاز نداشتیم، بخاری برقی هم کفاف نمی داد. خیلی سخت گذشت …
چند دقیقه ای ساکت شدیم.
از این مکالمه دقیقا نه سال است که می گذرد، در زمستان و سرما مخصوصا در بارش برف مثل
ساعت کوک شده در مغزم به صدا در می آید.
“هوالمحبوب”
کوچکتر که بودم همیشه پدر یا مادر بیدارم میکردن، اصلا این بیداری خاص و با محبت برای این
وقتها بود.
برای زمانی که زمین سفید سفید می شد! زمستان یعنی همان دقایقی که یک نفر با دست نازم
میداد و آروم زیرگوشم میگفت ماریا بیدار نمیشی!؟
وقتی چشمامو باز میکرد می دویدم طرف پنجره، همین که سفیدی برف را می دیدیم با دلو جان
ذوق زده میشدم. من ذوق مرگ می شدم و پدر مادر از حرکت های من می خندیدن …
بعدشم که می رفتم پشت بام! اصلا برای من فرقی نداشت برف باشه، طوفان باشه، باران باشه
تگرگ باشه! پشت بام مالِ من بود. تو هر شرایطی! تو هر موقعیتی…
اول از همه می دویدم سمتِ پشت بام و روی برف هایی که کسی روش قدم نزده پا می ذاشتم.
با لذت تمام لبخند می زدم. ذوق می کردم. روی برف ها دراز می کشیدم و صورتم به سمتِ آسمان
پر از برف می شد هر از چندگاهی هم دهانم را باز می ذاشتم تا دونه های برف یکی یکی بپرن
توش!
بعدترش غصه ام می گرفت که قراره اینهمه برف از این سه طبقه پرت بشن پایین. اوایل کلی غُر
می زدم که چرا پارو می کنید. بذارید بمونه! اما بعدش خودم شدم یه پارو زن! از اون پارو زنای
دست و پا چلفتی… با جوزپه می رفتیم روی پشت بام و باهم با بگو بخند پارو می کردیم. گاهی
هم با خانم برادر می پریدیم روی پرفها تا دلتان بخواد من گوله می خوردم! از چپ و راست بالا و
پایین نشانه گیری و سرعت عملم افتضاااح خانم برادر برعکس من! می آمدم فرار کنم که برف لطف
می کرد و لیزم میداد رو زمین! هم زمین می خوردم هم گوله!!!!
اصلا از اینا بگذریم خیابان پشتی که رفت و آمد کم تر بود زمین یخ می زد. وسط خیابان سُر
می خوردیم. ناگفته نماند در سُر خوردن خبره ایم :)
الان با خیالِ همین ها خوشم… با تصور همون روزها.
پ.ن: الهی شکر که برف امسالم دیدیم…
“هوالمحبوب”
نه پایی برای رفت دارم، نه دلی برای گذشتن، درست مثل خودت!
و این تنها وجه اشتراک ماست، اشتراکی که هر دوی ما را ویران کرده…
“هوالمحبوب”
سلام!
این اولین باره دارم تو پستِ وبلاگم سلام می کنم! برای خودم هم خیلی ملموس نیست اما
چون چند روز نبودم، بنظرم شروع مناسب را میشه فقط با سلام انجام داد :)
در این چند روز خدمت دوست- همان دوست 19 ساله- مهمان بودم، چند ساعتِ طولانی تا
مازندرانشون تو قطار بودم :) خیلی اذیت نشدم، بقول مادر چون دلی رفتی برای همین همه
چیز برات اسان آمد!
از همینجا از رفیق شفیقم برای این مهمان داری فوق العاده اش سپاسگزارم، حسابی زحمت
دادم بهشون…
جای دوستان دیده و نادیده خالی بود.
از شنبه استارت پست گذاری هام شروع میشه، جلیقه ضد گلوله تون را بپوشید که ان شاء الله
رگباری میخوام پست بذارم (نیش باز)
پ.ن: فردا عروسی درجه یک داریم :/ نرسیده باید کلی کار انجام بدم …
“هوالمحبوب”
شبو صدای چیک چیک قطاری که هر لحظه تو رو به خونه نزدیک
میکنه…
من و زمزمه ی: ديگه عاشق شدن ناز کشیدن فایده نداره نداره…
( به وقتِ 3 بامداد)
پ.ن: بوی عطر شیرینِ هم کوپه ای حالم را بد کرده…
پ.ن2: همه ی کارکنای قطار یهو میان در سرویس بهداشتی را باز میکنن؟!
یا فقط برا من اینطور شد :/
پ.ن3: تنها، تنها، تنها… من از اون ادمام که تو تنهایی نمی میرم!
پ.ن4: الهی شکر سفر خوبی بود. جای دوستان، عزيزانم خالی…
پ.ن5: مچکرم رفیق.
پ.ن6: روز پرستار را به عزیزترین کسم تبریک ميگم هرچند ميدونم اینجا را نميخونه :)
البته با تاخیر
