“هوالمحبوب”

 

کتاب خونه رو ریختم بیرون و با موضوع بندی چیدمشون، یه تعداد کتاب هم که دیگه ازشون

استفاده نمی شد و مطمئنن هم نخواهد شد، جمع کردم که جا برای کتاب های آواره ای که جا

نداشتن و روهم سوار بودن، باز بشه. همچین منظم و برهوت طور شده که احساس می کنم

چقد کم کتاب دارم :/

 

+ اصلا اصل کتابخونه به شلوغیشه. که چی بشه همه ردیف؟!

 

****

 

بعد از اون بمب افکنی که با ترکیب وایتکس و جرم گیر داشتم و ریه م ترکیده بود، حالا به چندتا

چیز آلرژی پیدا کردم و نفس هام سخت شده، از جمله بعضی عطر و ادکلنها، بوی خود وایتکس

عرض شود که حالا صدای خس خس نفس ها و سرفه های ریز مهمون تنم شدن. بس که با

اب وایتکس پیس پیس  قفسه های کتاب را تمیز کردم! :/

 

****

 

دارم رسما جغد میشم! :(

دیشب که وسطای خواب از درد بیدار شدم و تا مسکن بخورم، درد تسکین پیدا کنه وول خوردم

صبح هم ساعت هشت بیدار شدم :/ زیباست واقعا!

از طرفی هم شب قبلش خوابم نمی برد و تا سه و نیم بیدار بودم. حالا هم که با این وضعیت

خوابم نخواهد برد. وامصیبتا که من با این سبک زندگی سازگار نیستم و نخواهم شد.

 

****

فکرشُ کن!

از یکی از علاقه هات بزنی تا به یه علاقه ی دیگه برسی … مصبتُ شکر با این گرونی انداختنت!

من برای یه جفت کیف و کفش باید یک و نیم بذارم کنار. انصافا جا داره فحش بدم یا نه؟!

 

****

چهارشنبه سوری امسال خیلی خوشگذشت. کنار دوست و مادرش به غایت یه سال خندیدیم.

 

+ میگن شکر نعمت نعمتت افزون کند، خدایا من دیشب خیلی شکر کردم منتظرم ببینم چطور

افزون می کنی از اون شبا :)))

 

****

وقتی داشت حرف می زد صدای افتادن توپ و ضربه های توپ به گوش می رسید. چقدر دلم

بیلیارد خواست. فکر کنم نزدیک به یک سال شد که بازی نکردم.

 

****

 

می خوام امسال شَل بودن را بذارم کنار و تعطیلات عید حالا که مهمون بازی ای در کار نیست

یه لیست درست کنم و ایامم را باهاش پر کنم.

 

****

هنوز احساس غریبی باهام همراهه.

 

****

امروز فهمیدم ای داد بیداد چقدر اضافه وزن پیدا کردم و باید بجنبم. با وجودی که ورزش روزانه

را دارم. ولی می خوام کم خوری را هم اضافه کنم. پنج کیلو کم کنم حله. با ارزوی موفقیت و این

صحبتا!

 

+ حالا مثلا نمی شد دم عیدی از جهل وزن در نمیومدم؟! حتما باید همه چیز با زجر همراه باشه؟!

 

 

“هوالمحبوب”

 

دلم یه جوره ناجوریه!

 

 

+ فقط پناه می برم به صدقه..

++ چرا استرس دارم، چرا مضطربم :(

+++ چرا انقدر از بهار بیذارم.

 

 

“هوالمحبوب”

 

آخرین باری که همچین بی دلیل سر هر چیز کوچیک تسمه پاره می کردم و دلم می خواست

بزنم همه رو شَل و پَل کنم یادم نمیاد. یعنی در واقع واسه خیلی ساله پیشه این راه و پیشه

پاچه گیری، انقدری که اصلا یادم نمیاد کی همچین روحیه مزخرفی داشتم. خودمم دارم اذیت

می شم. اذیت نه از بابت پاچه گیری نه!بیشتر از بابت پاچه نگرفتن و تلاش برای ناراحت نکردن

دیگران :/

 

 

+ اصلا دنیا باب میل بی بند و باراست! بخدا.. حال ندارن هرجور دلشون می خواد رفتار

می کنن. نه مثل ما که برای برداشتن هر قدم کلی دودو تا و یوقت اینطور نشه ردیف می کنیم.

++ حالا نمی شد گاو وار زندگی می کردم؟!

 

 

 

“هوالمحبوب”

 

قبلا به این فکر می کردم که چه اخلاق بدی دارم، اینکه وقتی یک نفر از چشمام میفته دیگه

افتاده و هرچقدر زور بزنم یا اون شخص تلاش کنه دیگه نمی تونم نگاهی که مثل قبل داشتم

را داشته باشم.همیشه فکر  می کردم این اخلاقم جزء معایب به حساب میاد تا اینکه امروز به

این نتیجه رسیدم که اخلاق من بد نیست. نتیجه ی شواهد و ازمون و خطای خودمه. اینطور

نیست که یکدفعه و الکی کسی از چشمم بیفته! بلکه تا اونجایی که میشه گذشت و چشم پوشی

می کنم.

گاها حتی به تذکر هم کشیده میشه و بعد وقتی چوب خط اون شخص پر میشه، صبر و تحمل

من هم تموم میشه، واقعیت را بغل می کنم و می پذیرم که اون آدم پارامترهای مدنظر را نداره،

در نتیجه محبت و توجهم را ازش سلب می کنم.

 

 

+ هیچ چیزی به اندازه بی معرفتی، نمک نشناسی، حرمت شکنی، قدرنشناسی دلِ منُ به درد

نمیاره :) منظورم از پارامتر همینا بودبه اضافه ی تمام چهارچوب های اخلاقی و اجتماعی که

بین همه ی آدم ها یکسانه.

 

 

 

“هوالمحجوب”

 

یه پراید فکستنی داشت که با یه گاز دادن ش حس می کردی داره رو هوا حرکت می کند.

توی هر ترمز هم کنترل خودتُ حفظ نمی کردی با سر پرت می شدی جلو. موقع

حساب کردن دیدم پونصد کم برداشته، قبل از اینکه موتور جت شُ روشن کنه سریع

گفتم اشتباه حساب کردید، کرایه هفت و پونصد بود. گفت پونصدی نداشتم اشکالی

نداره برای شما.

یک لحظه ذهنم رفت سمت راننده هایی که هربار بخاطر نداشتن پول خرد بدون اینکه

حتی به ما بگن و یا حتی اگه گفتن هم با پررویی، جوری که انگار حقشونه پول اضافه از ما

گرفتن، افتادم! همیشه فکر می کردم چطوریه که حاضر می شن پول اضافه از دیگران بگیرن

- بدون اینکه مطمئن بشن طرف راضیه یا نه- ولی از حقشون نگذرن.

اون موقع ها وقتی سرحال بودم می گفتم اشکال نداره، خدایا من راضی َم،یوقت بخاطر این

مقدار ناچیز لقمه ی حروم وارد زندگیش نشه!

وقتی هم که ناخوش بودم و وقاحت را می دیدم دلم سنگ می شد و می گفتم حقشونه!

اصلا ادم نباید تذکر بده تا حالشون جا بیاد.

خلاصه که همین راننده ی پراید داغون فهمید که چطور باید زندگی کنه و نون در بیاره بقیه

نفهمیدن..

 

 + پول اون پونصد به نیت سلامتی خودش و خانوادش میندازم صدقه.

 

 

 

“هوالمحبوب”

 

دوست دارم برگردم به اون روزهایی که هیچی بهم نبود!

نه اینکه الان خیلی هستا… نه!

ولی قبلا به معنای مطلق، دنیا به چشمم هیچ بود.

 

 

 

 

“هوالحبیب”

 

قطره های اشک روی صفحات کتابِ شعر فرود می آمد و

صدای چکه ها، صدای درد بود که با هرفرود بلند می شد..