“هوالشافي”
خدايا چرا وقتي من حالم بده، همه ياد من ميافتن؟؟؟؟؟!!!!!
دلم مي خواد براي خودم باشم الان…
پ.ن: صداي اذان گريه ام ميندازه…خسته ام خيلي زياد
“هوالمحجوب”
اگه یکی بهتون گفت: من بهت اعتماد ندارم.
سریع نپريد بهش که چرا به من اعتماد نداری و دلخور بشید!
يادتون باشه اعتماد را خود آدم ها می سازن. تو این مواقع بجای دلخور شدن
از آن کس يه نگاه به خودتون بندازيد ببینید چرا نداره!!!
پ.ن: استثنا همیشه وجود دارد، من الان کاری با آدم های بدبین ندارم!
“هوالمحبوب”
گاهی به این روزها که نگاه می کنم، با خودم می گویم
کاش هيچوقت رگِ دیوانگیِ جفتمان نمی گرفت و آن
یک سال دوریِ بی سابقه اتفاق نمی افتاد!
آنوقت شاید حالا و شرایط اش فرق می کرد…
کسی چه می داند شاید تمام این اشتباهات بخاطر آن
دوری باشد…
“هوالمحبوب”
“تقدیر می تواند به خوبی رقم بخورد،
به شرط آنکه انتخاب هایمان درست باشند!!!”
“هوالمحجوب”
آن شبی که پیام داد : - ماریا برگشته ام به وطنم و دیگر نمی خواهم برگردم!-
تمامِ تنم را به رعشه انداخت! تصور نمی کردم در آن چند روز حرفهایی که
بین دوستان رد و بدل شده بود نتیجه ای مثل این داشته باشد.
شروع کردم به گفتنِ اینده! تمام جوانبِ خوب و بد را برایش ردیف کردم…
خواستم با منطق پیش برود. استدلال کند. بسنجد بعد راهش را انتخاب کند.
تا چند روز خبری نبود تا اینکه دیدم اش، برگشته بود.
نمیدانستم بخاطر حرف های من بود یا اینکه خودش تصمیم اش را عوض کرده
بود. فقط یادم هست در یک مراسمی که سخنران در مورد مشاورین خوب صحبت
می کرد با محبت و لبخند نگاهم کرد و گفت: درست مثل تو!
آنوقت فهمیدم تاثیرگذار من بودم… حالا او سر زندگی اش است. منتظرِ ورودِ
فرشته ی کوچکِ وجودش .
او را با تمام موقعیت مناسبش مجاب کردم بر سرِ زندگی اش بماند.
به تو چه بگویم؟!
چطور تو را آرام کنم وقتی تعصب و علاقه ام اجازه نمی دهد با منطق جلو بروم…
چطور بگویم سر زندگی بایستی که تضمین خوشبختی ات برای چند سال بعد خواهد
بود نه الان! چطور قانع ات کنم چندسال را با مشقت بسازی تا به آن امید و خوشبختی
که انتظارش داشتی برسی…
من هم به اندازه تو ناراحتم برایت. به اندازه تو فکر می کنم و دلخورم.
دستانِ عقل و منطقم را احساساتم بسته است نمی توانم خوب راهکار بدهم نمی توانم
تو را مثل ان یکی مقایسه کنم و رُک بگویم تو هم بمان!
وقتی می بینم ماندنت چند صباحی زجر را بیشتر می کند دلم رضای این ماندن را
نمی دهد و از طرفی معتقدم تنها صبر است که آن زندگی را بارور می کند…
خدا برایت کاری کند، انگار دستان من خالی از لطفِ او شده اند…
پ.ن: برای زوج های جوان دعا کنیم :(
“هوالمحجوب”
آورده اند روزی جمعی از فضلای مکرمه عالمِ منطقی را قُرُق نموده و خطاب بِدو فرمودند:
- داداش!
شنیده ایم که روحانیون محترم بر معرکه جنگ دیده نشده و یا انگشت شمار مشاهده
شده اند! جنابِ عالی به نیابت از جامعه ی ایشان بفرمایید این چه مسلکی ست که در
معرکه همه باشند و روحانیت خیر! لُب مطلب بگو ببینیم چند چندین شما!!!؟؟؟
استاد عالی قدر، برحسبِ عادت تعملی کرده و لب گشودند که :
- آبجی!
در احادیث آورده اند که علما به جنگ نروند! فلذا منظور از علما این علما نیستند! بلکه
علمایی همانند فلانی و فلانی … طلاب گمان برند چون طلبه شده اند حال یک عالم اند و
یا در آینده ای که خدا داند در آن چه خواهد گذشت، می شوند! ایشان سخت در اشتباه اند.
اینجانب از این اشتباه براعت می نمایم.
القصه یکی گفت و دوتا استاد شنید،و بالعکس…
همهمه ای بر پا شده بود، بس دیدنی!
استاد که از هدف شومِ فضلا بو برده باشند با زیرکی تمام قائله را اینطور ختم کردند:
* اینجانب فلان بن فلان در جمع شما فضلای محترمه اعلام می دارم که اگر جنگی در
کشورمان به وقوع پیوست بنده ی حقیر حتمی و قطعی در آن شرکت خواهم کرد. نگران نباشید!*
و نیش ها بود که با شنیدن این جملات باز شد و رضایت بود که در چهره ها نمایان شد.
-والسلام علیکم-
پ.ن: اصلا هدف از پرسیدن اون سوال رسیدن به همین دو جمله ی آخر بود :)))
پ.ن2: این داستان اذیت استاد! (نیش باز)
توضیح نوشت : این نوشته صرفا روزمرگی بودکه با شوخی استادِ عزیزمان گذشت.
منظور و مفهوم خاصی از نوشته برداشت نکنید!کج فهمی ممنوووووع
بدونِ هیچ قضاوتی راهتان را به ادامه ی خواندن نوشته های دیگر کج کنید !
با تشکر ماریا
“هوالقادر”
چیزی که عیان بود، چه حاجت به بیان بود!…
پ.ن: چهارسال انتر منتر چیزی بودیم که از اول مشخص بود چی می خواد
بشه!
