“هوالمحجوب”

وقتی دیدمش، دلم براش رفت. یک پا بلند و یک گوشِ دراز… یاد گوش دراز دوره

دبیرستانم افتادم. همونی که زیر میز کلاس فراموشش کردم و فردا جای خودش

جای خالیشو پیدا کردم. مدتها محزون بودم که چرا فراموشش کردم و جاش گذاشتم

تو کلاس. به خودم که خوشبینانه فکر می کردم که وقتی فردا صبح برسم کلاس درست

همونجا می بینیمش مدام سرزنش می فرستادم.

همین چندتا خاطره و یاد دراز گوش باعث شد بخرمش. آوردم خونه و ذوق ش را داشتم

هرچند دقیقه یکبار نگاهش می کردم. یه لباس گلگلی تنشه با یه شلوار دو بنده کردم رنگ

دور آستین لباسش هم چینِ دلبر داره! :)

همون موقع اسمش را گذاشتم رکسانا. انتخاب این اسم در صورتی بود که تا همین لحظه

هیچوقت از این اسم ها خوشم نمی آمد!

در هر حال رکسانای من حالا کلید دار منزل شده :)

دیشب که با هول داشتم آماده می شدم تا از خونه بزنم بیرون بلند گفتم وای رکسانا کجاست

صدای خواهرم به گوش رسید که؛

((گذاشتمش تو کیفت!))

بعدتر صدای ریز خانم برادرم بلند شد که رکسانا کیه؟!

فکر کنم دیگه خانواده داره با مزاج دیوانه طور من کنار میاد :)))

“هوالمحبوب”

دستم رفت زنگ بزنم حرم تا صدای حرم بشنوم.

اما ترس شنیدن سکوتِ حرمِ بدون همهمه جلوی عملی کردن تصمیمم را گرفت!

+ کاش زودتر تموم بشه این قصه از زندگیمون.

“هوالمحبوب”

با شروع بسم الله، چشم هایم بی امان خواستند خودشان را نشان بدهند. عقل نهیب

زد که؛ ((های! وسط نماز واجب و گریه برای دنیا و متعلاقتش؟! نمازت که ذره ای اعتبار

ندارد لااقل به قصد کشت رو به ابطالش نبر..))

همین نهیب باعث شد تا اخر نماز گلویم بسوزد. احساس کنم تکه استخوانی در گلویم

گیر کرده. چشم هایم یک لحظه خیس می شدند و لحظه ای خشک. تا سلام نماز از 

حنجره م بریده بریده خارج شد عقل اجازه را برای دل صادر کرد.

نمی دانم چرا… ولی وقتی سر سجاده چادر گل گلی روی سرت می کشی و های های زار

می زنی، انگار مظلوم تر به نظر می رسی. بعد خیال می کنی وسط این سیل اشک ها

می توانی دل ش را به رحم بیاوری. بعدتر که کمی می گذرد تازه می فهمی نه! حواست

کجاست؟! خودکرده را چه تدبیر؟! با همین دو پرسش. تازه شستت خبر دار می شود که

ننه من غریب بازی ها برای وقتی ست که طرف مقابلت خبر ندارد چه شده و چه کرده ای!

این قسمت که می رسی آوار بیشتر می شود. بعدتر که عقل ت آگاه تر می شود با خودت

می گویی: خب! من همین گندی َم که هستم! ولی مال هرچقدر هم بد باشد بیخ ریش

صاحب ش است مگر نه؟!

بعد طلب کارانه به او می گویی که من همینم همین! ولی همین “من” جز تو کسی را ندارد.

سراغ چه کسی بروم که جلوتر از تو دست نوازش سمتم دراز کند؟!

بعد با همین فکر که جز همین در، در دیگری برای کوبیدن نیست. بیشتر چشم هایت داغ

می شود. بیشتر می شکنی. بیشتر زار می زنی…

یک دنیا حرف داری و جز اشک چیزی از تو خارج نمی شود! سر آخر چهار رکعت بعدی را

هم بزور با چشم های پف کرده می خوانی و چهارخط روضه گوش میدهی و کاسه کوزه ت

را جمع می کنی. منتظر می نشینی تا ببینی کی، کجا دستی دراز می شود و بلندت می کند!

“هوالمحجوب”

بهش میگم: وقتِ سحر بدجور دلم میگیره

میگه: خب منم همینطورم..

خوشحال از اینکه خداروشکر مثل اینکه همه مثل منن گفتم: واقعا!؟ فکر کردم

فقط من همچین میشم.

اون: آره باباااا همه اینطور میشن.

من با تعجب: آخه چرا؟!

اون ریلکس: چون قراره روزه بگیریم!

من:  :/

“هوالعزیز”

بعد از طلوع آفتاب چشمام گرم شد. خواب دیدم تو حرم حضرت معصومه ایم

انگار ایام بیض بود. ما هم قرار بود تو حرم معتکف بشیم. تو صف نماز ایستاده

بودم که از خواب پریدم…

آخرین باری که قم بودم نمیدونم چرا اما پاهام نکشید تا برم جمکران! حالا که به

اون ساعات دقت می کنم می بینم خیلی عجیبه! خیلی عجیبه از من…

تا زیارت وداع را انجام دادم سُر خوردم سمت کافه ای و یک ساندویچ خوردم با

دست های کثیف(!) بعد هم با نگاه کردن به ساعت به این نتیجه رسیدم که نباید

برم جمکران، به همین راحتی!

+ یا دعوت نبودم یا حکمتی توش بوده. مخصوصا اینکه همون روز اعلام شد کرونا

تو قم تشریف فرما شده!

“هوالمحجوب”

شبِ قبل بعد از گذشتن دو ماه گلدسته های مسجد محل رنگ صدای موذن را گرفتن.

بعد از اینکه اذان تمام شد با جمله ی مردم توجه کنید اعلام کرد که از فردا شب نماز

جماعت برگزار میشه، با این تفاوت که همه باید بهداشت را رعایت کنن و مهر شخصی

همراه داشته باشن.

وقتی صدای اذان زنده به گوش می رسید یاد اونجایی افتادم که وصالی به چمران یا

چمران به وصالی برای دلداری گفت که ” تا  صدای اذان از گلدسته ها بلنده نا امیدی

گناه کبیره س”

“هوالمحبوب”

وقتهای سحر جوری دلم میگیره که واقعا از صمیم قلب دلم می خواد زار بزنم!

نمیدونم واقعا جریان چیه و چرا اینطور میشم. انگار که چیزی را گم کردم یا

یک چیز بزرگ و مهم را از دست دادم. مثل از دست دادن یک عزیز…