“هوالمحبوب”

1- آدم باید یک گوشه دنج داشته باشد وقتی از همه چیز بُرید و کم آورد

حداقل این گوشه دنج پناهگاه روحِ خسته اش باشد - دلم حرم می خواهد-

2- امروز شروع اولین کلاس بود ، خدارا شکر میکنم نبودم و نمره را همکلاسی

برایم فرستاد می توانست بدتر هم باشد ، ولی انگار بی تفاوت شده ام . . .

3- دلم نمی  خواهد فردا بروم کلاس دلم میخواهد فقط تنها خودم باشم .

4- چرا هیچوقت نمی توانم فراموش کنم چرا این زبانم برای گفتن فراموش

نشده ها خوب می چرخد !؟ لعنت به زبان . . .

5- ابد و یک روز را دیدم خیلی قشنگ بود ، نمیدانم چرا بعضی جاها که گریه

دار بود من خندیدم ! طوری که خانم برادر آخر فیلم گفت ، ماریا از یک فیلم

طنز هم بیشتر خندید . . . !

6- دلم میخواهد یک موزیک غمگین بگذارم و های های اشک بریزم . . .

اما نمیگذارم ، بیخود کرده! هرچه دل خواست که نمی شود .

“هوالقادر”

امشب رفتیم منزل شاعرجان،  موقع برگشت هوا بوران

شدید و برفی شد مسیر را ميرفتيم که یکهو ماشین از راهش جدا

شد و سر خورد. . .  اگر میم در آن لحظه خدا کمکش نمیکرد و

با فکر ترمز را رها نمیکرد و فرمان را نمیچرخاند قطعا به آن بتن

بزرگ میخوردیم و ماشین چپ میکرد سه دور در اتوبان

ماشین چرخید و از پشت خورد به گارد ریل و رفت پایین شیب

همین که ماشین ایستاد ماشین های سنگین با سرعت گذشتند

من همینطور شوک زده بودم و میم کاملا عادی و خونسرد 

یک ماشین ایستاد و خدا خیرشان بدهد در آن سرما  کمک کردند

تا ماشین را در بیاوریم بعد از در اوردن امداد تازه خود را رساند 

نمیدونستم در این مواقع چه عکس العملی نشان میدهم فقط

دستم را به دستی گرفته بودم :

پرسیدم میم چه اتفاقی دارد میافتد و بعد سه بار آرام گفتم 

یا زهرا. . .  :/ توقع جیغ داشتم از خودم!!!  

خلاصه اینکه یکی از آقایون پشت فرمان نشست و تا توانستم

مغزش را خوردم. . .  از جمله جملات در حین در اوردن ماشین 

و افتادن در جاده :

بهتر نیست بذاریم راهدار بیاد!!!؟؟؟ 

ای وای چپ نکنیم!!!  وای تو رو خدا نریم سر بخوریم دوباره 

ماشین بیاد بزنه بهمون!!!  برادر من ول کن زنگ بزنیم امداد!!! 

بو لاستیک در آمد بیخیال شيد!!!  عه اون امداد گره داره دست 

تکان میده با شماست ترمز کنید!!!! 

هرچقدر آن آقا ميگفت نه الان در میاد در میارم الان و. . . 

من مدام میگفتم بیخیال!  کله خراب بود بابا!!!!  ماشین با سرعت

ميرفت و این آقا کاملا افقی داشت وارد اتوبان ميشد. 

آخرش هم گفت ببخش آبجي ترسیدی!!!! 

آقا ميخواست خودش را نشان  بدهد سکته امان داد! 

هرچند خدا خیرشان بدهد،  الحمدلله نه چیزی به ما شد و نه 

ماشین اتفاقی افتاد گاردریلی که خوردیم شل بود مثل اینکه 

از پشت فقط جدا شد و کمی گل گیر رنگ پراند.. . اگر ماشین 

پراید بود الان رحمت الله علیه می شدیم :/ 

همه ی ماشین هايي که دیده بودند چرخيدن ماشینمان را 

ترسیده بودند میگفتند ما گفتیم دیگر کارتان تمام است 

بد چرخید من فقط آن قسمتی که به طرف بتن داشت ميرفت

و میم تند تند فرمان را به سمت دیگر میچرخاند یادم می آید 

با خوردن به گاردریل و پرت شدنم به جلو. . . 

خداروشکر قبل اش صدقه داده بودم و در همان ایستادن ماشین هم 

شکرانه صدقه گذاشتم. . . 

یعنی آن مهمانی و صدای سه تار و نوشیدنی داغ و شکلات 

کاملا از دماغم بیرون آمد :/

خدا همه ی مسافرین و راننده ها را که در جاده اند حفظ کند 

آمین. . . 

“هوالمحبوب”

وقتی در حال صحبت بودیم و بچه اش پرسید مامان کاروان سرا یعنی چی

یه خورده که چه عرض کنم شاید بیشتر از یه خورده مکث کرد و با خنده

گفت چه میدووونم ! برو از بابات بپرس. . .

بعد سرم را چرخاندم به طرف باباشون ببینم جواب ایشون چیه !

اونم کمی مکث کرد و با من من کاروان سرا را برای بچه تعریف کرد !!!

همون لحظه یک ترس عجیبی آمد توی وجودم . . . اینکه نکنه روزی مادر

بشم و بچه ام سوالی ازم بپرسد و درمانده بشم از جواب دادنش!

کاروان سرا که فوق العاده سوال جزءی بود ! این پدر و مادر هردو درس خوانده

بودن و دانشگاه رفته . . .

(نتیجه گیری جزءی : سواد فقط دانشگاه رفتن و خوندن و نوشتن نیست ! )

بطن موضوع این نمیدانم گفتن است !

من اِبایی از این ندارم که بگم نمیدانم ولی بچه تمام منم منم هاش به

پدر و مادرشِ اگه این باورش از همان کودکی خراب بشه یا با جوابهای

غلطی که از سر نشان دادن اینکه من میدانم بهش داده بشه  نهایتا

کاملا این تکیه گاه اطلاعاتی و باوری که داره خراب میشه و هیچوقت

روی پدر و مادر حساب باز نمیکنه!!!

خدایا اینم تو لیستهای خواهش های من افزروده کن دانایی پرسود بده!!!

مچکرم

“هوالمحبوب”

دو ساعت صبح بعد از اذان خوابیدم ! در خواب عاشق شدم بعد هم

عشق رفت و شکست عشقی خوردم ! بشکه بشکه هم اشک ریختم !

آخرش هم فارغ شدم و بیخیالش!!!!

من اگر از خوابهایم یک فیلمنامه بنویسم به گمانم موفق می شوم :/

“هوالمحبوب”

سر مزارش که ایستادم وقیحانه زُل زدم به چهره اش که روی سنگ نقش بسته بود

نیشم تا بناگوش باز و بی اختیار گفتم :

چطوری سید ؟؟؟

یک دور روی سنگ چرخیدم به رنگ آمیزی سنگ دقت کردم !انگار که چک کرده باشم

که مزارش بی رنگ نشده باشد و کم و کسری نداشته باشد .

با چه جان کندنی آن روز در آن سرمای آخرِ زمستان رنگ های سرخ و سفید و سبز را

روی سنگ ها گذاشته بودم و

با آن قلمویی که هربار از لرزش دستانم به دستِ سرما راهش را کج میکرد و کارم را

بیشتر!

رنگ ها داشتند تمام میشدند به آن یکی ردیف ها نمیرسید با عجله چند تکه رنگ

برداشتم رفتم سر مزارش پارتی بازی کرده بودم برایش. . .بلاخره یکجا رفاقت

باید نشان میدادم . . .

و تند تند شروع کردم به رنگ زدن  ، تاریخ را که نگاه کردم گفتم :

خودمانیم سید خوب در رفته ای و آن آخر آخر ها عاقبت بخیر شده ای  .  .  .

یک رنگ میزدم و یک لرزش و در هر لرزش،

تینر را میانه میکشیدم تا بین من و کج شدن قلمو وساطت کند !

یک قلم میکشیدم و یک دقیقه حرافی میکردم انگار که با آدم زنده بحث کرده

باشم گاه میخندیدم و گاه اشک پر میشد در چشمانم  . . .چقدر آن روز باتو

مشورت کردم !!!

اصلا آن روز و سرمای مزار را فراموش نکنم بهتر است …

“هوالمحبوب”

در کافه با سید نشسته بودیم و نوشیدنی میخوردیم و حرف میزدیم

سید هم چند تصویر آورده بود تا به من نشان بدهد در همین گیر و دار

یک خانمی با پالتوی مخمل ِ خز دار و یک آرایش کاملا افتضاح وارد شد

میز کناری ما نشست ، بعد از ثانیه ای آقایی قد بلند هم بهش ملحق شد

در حال حرف زدن بودیم که کمی ساکت شدیم که صدای آن اقا آمد :

- بعد از اینجا یکم گردش کنیم و بعد شام را بیرون بخوریم

خانم در جوابش گفت :

وای نه من این نوشیدنی را بخورم دیگه جای شام خوردن ندارم !!!

معلوم بود تازه عقد کرده اند ، حالا دخترخانم به اندازه دو تُن چربی داشت !

خب عزیزمن این جثه بزرگ را از نخوردن که پیدا نکرده ای خورده ای که این شدی

با ان نوشیدنی چطور سیر می شوی !!! خب مثلا اگر بگویی وای چه خوب ذوق کنی چه

می شود !؟ میمیری  !؟

حتما باید خودت را آن چیزی که نیستی نشان بدهی که وقتی رفتی زیر یک سقف اقای

همسر را سوپرایز کنی ؟!

“هوالمحبوب”

خبر رسید که جنوب میبرند و رایگان !!!

ما هم کیفور شدیم که چه عجب حرکتی زده اند !

الحمدلله لوس های کلاس فرمودند که چون با قطار نیست نمی اییم وگرنه بعد

از این امتحانات سفر لازم بود . . . :/ نامردا

اول از همه به دوست پیشنهاد دادم که دوست گفت پدرش اجازه نمی دهد !

در نتیجه کاملا در ذوقم خورد نشستم سرجایم !

دوست گفت خریت نکنم وبروم ولی واقعا جنوب بدون آن برایم لذتی ندارد :(

قطعا اگر می رفتم هر جا که می بودم یاد او می افتادم .

در حال دو دو تا بودم یکی از همکلاسی ها پیغام داد که ماریا بیخیال شو مثل

اینکه این سفر پر از مسئولیت است !

از قضا ما باید جز یکی از سرکاروان ها اعزام میشدیم ! در نتیجه آن ده درصد

دل خواستن هم به صورت قطع نابود شد :/

من از زیر ذره بین بودن خوشم نمی اید اگر با همان مسئولیت میرفتم به طور قطع باید

مدام در حال حرف زدن و مشاوره دادن به این و آن میشدم !

حقیقتا اصلا حوصله این یک مورد را ندارم . . . 

ترجیح میدادم به صورت گمنام می رفتم و برمیگشتم

حالا بجز دوکوهه اروند و طلاییه هم مقابل چشمانم رژه می روند ! :(

فقط خدا نکند دلت چیز خوب بخواهد ، مگر جور میشود !

حالا یک چیز خاک برسری و شیطانی بخواهد چنان فراهم میشود که . . .