“هوالمحجوب”

من چه در وهم و وجودم چه عدم دلتنگم

از عدم تا به وجود آمده ام ، دلتنگم

روح از افلاک و تن از خاک، در این ساغر پاک

از در آمیختن شادی و غم ، دلتنگم

خوشه ای از ملکوت تو مرا دور انداخت

من هنوز از سفر باغ ارم دلتنگم

ای نبخشوده گناه پدرم آدم را

به گناهان نبخشوده قسم دلتنگم

حال در خوف و رجاء رو به تو برمیگردم

دوقدم دلهره دارم ، دوقدم دلتنگم

نشد از یاد برم خاطره دوری را

باز هرچند رسیدیم بهم ! دلتنگم

شعر از : جناب فاضل جان نظری

“هوالمحبوب”

با خاله جان خاله جان و عمه جان عمه جان متقاعدم کردند که جوجه را

دستشان بدهم ، 

جوجه :

و بعد از اندی دقایق درخواست کردند که دلشان شیر با فلان می خواهد .

من هم که بی نهایت مهربان :) به دنبال نخود سیاه روانه شدم !

مستقیم رفتم آشپزخانه در حال ریختن

شیر در لیوان هایی با اشکال کودکانه بودم که متوجه شدم چقدر خانه ناگهان

از صدای جیغ و فریادهایشان خالی شد !

شروع کردم به گشتن در خانه ، با صحنه اینکه دو دختر کوچک با دستهای

کفی و شیرِ آب باز ایستاده اند در مقابل روشویی.شیء زرد رنگی هم در

کاسه روشویی غرق شده است !

بینوا جوجه ! زیر دستان این دو زامبی مدام چلانده شده بود تا به قول

خودشان کثیفی اش از بین برود !!!

جوجه پس از استحمام :

توضیح نوشت : قبل از این واقعه ناگوارِ جوجه ! از جوجه عکسی گرفتم تا

از عکس برای یاد آوری چیزی به یکی از دوستانم استفاده کنم .

از قضا جلوتر از یادآوری  قسمت اینجا شد !

پ.ن1:  - سُلی بیا این برنامه را ببین !

- من سُلی نیستم اسم من سُلاله است . . .

مکالمه جدی دو زامبی:)

پ.ن2: روی کاناپه از خستگی دراز کشیدم ، چیزی برای زیر سر پیدا نکردم

اردک پولیشی را زیر سرم گذاشتم چشمانم را بسته بودم که بلند گفت:

واااااای

ترسیدم و با شتاب بلند شدم ، با حالتی جدی و قَدی که به یک متر هنوز نرسیده

سمت چپم ایستاده و عصا قورت داده میگوید :

خاله ماریا آدم بچه را زیر سر میگذارد؟ !  خفه شد ! :)))

“هوالمحبوب” 

الان چند روزی هست که بعد تمام شدن کلاسام

تا به خونه میرسم سردرد میگیرم،  همش فکر کردم

که دلیلش چی ميتونه باشه!

بعد از واقعه پشت بام تازه متوجه شدم بخاطر

آلودگی هواست :/

اینطور باهوشی هستم!!!! 

“هوالمحبوب”

دیدم دلم هوای تازه می خواهد 

چادرقزی ام را کج و کوله سرم انداختم وباعجله رفتم 

پشت بام تا هم کمی نفس بکشم و هم غروب را

نگاه کنم . تا رسیدم وهوای آلوده را دیدم

کلا تصمیم گرفتم اصلا نفس نکشم :/

از همان راهی که آمده بودم برگشتم. 

پ.ن: دانش آموزها  را برای آلودگی هوا 

تعطیل کردن ازم می پرسه کلاسای شما تعطیل 

نشد ميگم نه مگه ما ریه داریم؟؟!! 

“هوالمحبوب" 

رئیس جمهور وقت تشريف آوردن شهر ما

هر چه بچه مدرسه ای در شهر و حواشی 

شهر و شهر های اطراف استان البرز بود بار زدند

بردند ملاقاتش!!!وسایل نقلیه ی رایگان برای آوردن

مردم از حواشی و اطراف در نظر گرفته بودند!!!  

 تا مبادا خدایی نکرده شأن 

ايشون زیر سوال بره با وجود جمعیت کم!  

بقول یکی از دوستان که در جواب تعجب من

از زیاد شدن هرج و مرج شهر :

رئیس جمهور بچه مدرسه ای ها دارد می آید!

“هوالمحبوب”

در وجودِ هر کس یک غم خاص هست ، غمی که  راز است !

و هیچ وقتِ هیچوقت این رازِ سربه مُهر نباید فاش شود . . .

گاهی وقتها که با دیدن یک چیزهایی ذهنم شروع میکند به تراوش

غم های راز آلودم  خیلی تلاش میکنم ظاهرم را مثل قبل نشان بدهم .

خیلی تلاش میکنم ان لحظه بخندم ، لبخند از لبانم نیافتد . . .

مخصوصا در مهمانی ها .

شاید اگر ان لحظه کسی به چشمانم نگاه کند خیلی واضح بفهمد

چون مدام چشمانم را از نگاه مستقیم می دزدم و شروع میکنم به انداختن بحثی

داغ وقتی همه را مشغول بحث کردم خودم نوشیدنی برمیدارم و میروم گوشه ترین

مکان آنجا و به افرادِ در حال بحث نگاه میکنم ظاهرا نگاه میکنم ولی باطنن تمام

غم های رازالودم را چون فیلم در مقابل چشمانم میگذرانم اینها هیچ کدام دستِ خودم

نیست هیچ کدام .

آن لحظات حتی دلم هم برای خودم دل میسوزاند .

انهایی که بشاشند و همیشه پر انرژی هستند در مقابل بقیه میدانند چه میگویم.

برای این افراد سخت است ناراحتی هایشان را پنهان کنند.

من تا ناراحت بشوم همه ی دنیا خبردار میشوند .

انوقت باید به تک تک آدم های اطرافم جواب پس بدهم که چم شده است .

جالب اینجاست حتی عزیزترین افراد زندگیَم هم در ان لحظات نمیتوانند

تحملم کنند گاهی فکر میکنم اطرافیانم مرا تنها برای همین بشاش بودن 

و پر انرژی بودنم می خواهند و معمولا در زمان این ناراحتی و غم خودم را قرنطینه میکنم.

تا کسی مدام نگوید چته، چت شده، اَه اینجور مواقع قابل تحمل نیستی و خیلی حرفای

دیگر .

حالا که از چند دوست معدودم دل بریده ام و پخش شدنشان در کشورها باعث شده خیلی

سخت در ارتباط باشم باهاشان احساس میکنم دوباره باید روی پای خودم بایستم

باید دقیقا فکر کنم که بی کسم .

و این حس بی کسی را در خودم بگنجانم تا دلم بهانه نیاورد .

هانی حق داشت برای خانواده مهاجرت کرده اش غم داشته باشد .

این من، در مواقعی که باید دلرحم باشد چنان منطقی می شود که حس میکنم

مرد شده است و یک زمان هایی چنان زنانگی هایش را نشان می دهد که

عاصی میشوم و میگویم بس کن .

من آنقدر احساساتم را سرکوب کرده ام که دیگرسرکش شده اند .

نمی توانم کنترلشان کنم . نمی توانم . . .

هم سخت شده ام ، هم خسته . . . چه کسی باور میکند جسم بیست و اندی ساله ام

روحی را در خود گنجانده است که مرز چهل سالگی اش  را رد کرده  . . .

کاش دیرتر میفهمیدم ، دیرتر درک میکردم و دیرتر بزرگ میشدم .

پ.ن1: بدبختی یعنی بنشینی و تصاویر و زندگی بازیگران ایرانی را دنبال کنی

حیف دقایقی که امروز صرف اینها شد . لعنت به تو . . .

پ.ن2: از اینکه اینجا مدفنِ ناله هایم باشد ، متنفرم.

“هوالمحبوب”

وقتی خیلی خسته ام ، این خیلی یعنی تا جایی که این خستگی

منی را که عادت به خوابِ روز ندارمُ مجبور به خواب کنه، دوست دارم تو یه جای خشک

خشک مثل فرشی قالی حتا پارکت و . . . بخوابم !

دو روز است که کِتفم به دلیل  بدخوابیدن درد میکند یاد یک دوره از زندگی ام افتادم .

قبل تر ها وقتی با خواهرم هم اتاق بودم بعضی شبها از قصد توی رختخوابم نمی خوابیدم

وقتی خواهرم برای خواب می آمد و می دید من زمین خشک خوابیده ام با تعجب می پرسید

چرا آنجا خوابیدی ؟!

من هم میگفتم دوست دارم بدونم روی زمین خشک و نبود رختخواب گرم و نرم خواب چه

طعمی دارد! ببینم اونا که زندگی عادی ندارن مثل من رویای خوب میبینن!

اونم یه خنده کوتاه میکرد و میگفت :

تو دیوونه ای!

بعدشم میرفت رو رختخواب خودش طبق عادت همیشگی بعد از خواندن کتاب مقدس

چراغ خواب را خاموش میکرد و می خوابید.

من هم با خاموشی اتاق چشم هایم گرم میشد  و میخوابیدم .

در عوض صبح با بدن درد بیدار میشدم !

اینکار در هفته چندبار تکرار میشد ، خیلی هم راضی بودم از کارم.

بعضی چیزها باید یادآوری بشن باید ، این باید مطلق است.