“هوالمحبوب”

نشسته بودیم روی سکوهای پارک؛ هوا تاریک شده بود و سرما شدید تر. دونه دونه

صدای تِق تِق تخمه شکستنمون بلند می شد و وسط هاش صدای فین هم قاطیش

شده بود. حرف می زدیم و به ناکجا خیره شده بودیم. قصه قصه ی بدبختی ها بود.

واگویه دردها و صدای خنده هایی که همیشه بعد از گفتن مصیبت هامون بلند می شد.

به اعتراض گفتم:

- پوست تخمه هارو زمین نریزیا بریز روی چادر من، بعدا تو مسیر می ریزم تو سطل.

جدی شد و جواب داد:

+ اینهمه سال از این چُ… بازی ها در آوردی به کجا رسیدی؟!

خندیدم.

_ می ریزم مورچه ها میان جمع می کنن.

+ مورچه پوست تخمه می خوره آخه؟!

_ آره بخدا خودم دیدم. دارم به مورچه ها خیر می رسونم.

+ برای پاکبان ها هم دردسر!

_ بالاخره باید نونی که می برن حلال باشه یا نه.

تِق تِق…

_ ما 20 ساله با هم دوستیم. داشتم فکر می کردم هیچیمون شبیه هم نیست.

+ هوم

_ من برونگرام ، تو درونگرا. من احساسی تو منطقی

+ من باشخصیت، تو بی شخصیت ( با شیطنت خندیدم)

_ من خاکی تو مغرورِ اعتماد به نفس بالا!

+ مغرور!!! کجا اعتماد به نفسم بالاست!؟!

_ همین که ب خودت میگی باشخصیت یعنی بالاست

+ آهان ولی به نظرم تو دیگه از خاکی گذشتی رفتی تو گِل عزیزم.

…

دیگه داشت بحث بالا می گرفت خنده هامون بلندتر شد. انگار نباید سرِ موضوع

تفاوت ها را باز می کرد. با خنده گفت پاشو بریم دیگه! الانه که بزنیم بیست سال

رفاقت ناکوت کنیم. بعدشم بگیم بیست سال همُ تحمل کردیم بسه دیگه! ما تو

هیچی تفاهم نداریم.

پوست تخمه ها را توی سطل خالی کردم و گفتم؛ اشتباه ما آدم ها همینه دیگه

فکر می کنیم تفاهم یعنی من رنگ زرد دوست دارم توام باید رنگ زرد دوست داشته

باشی… در صورتی که بحث سر تکمیل شدن در کنار همه نه تطابق دوست داشتنی ها.

+ گفت تو آدم قهوه ای می کنی. گفتم بخدا تو بیشتر. منتها من کولی نیستم مثل تو

که بگم. گفت زبونتُ بکن تو شکمت! الانه که جنگ بشه. سکوت کردم. موقع خداحافظی

دست دادیم و بعد از دست با حرص چندتا کوبید رو شونه م :)))

++رسیدم خونه پیام دادم خیلی می خوامت.

خوند جواب نداد. گفتم: گاو! با توام یه چیزی بگو.

گفت می خواستم ببینم چقدر می خوای منو! به ثانیه نکشید از می خوامت رسیدم به گاو!

خندیدم. گفتم ببین من پتانسیل حرف های احساسی را ندارم.

“هوالمحبوب”

این خیلی خوبه که آدم جایگاه خودش را بشناسه و بدونه در مورد چه مسائلی می تونه

اظهار نظر کنه و یا اصلا در مورد چه افرادی - علی الخصوص افرادی که مرتبط با شخص

مقابل هستن- چطور صحبت کنه.

برای مثال اگه من به برادرم حرفی زدم که توهین آمیز باشه و دوستم هم همون حرف را

بعدها بهش بزنه من قطعا واکنش نشون میدم. حتی اگه همون حرف را سابقا زده باشم

ولی مسئله اینه که تو در جایگاه دوست من هستی و من در جایگاه خواهر اون فرد.

طبیعیه که ارتباط من قوی تر و محکم تر از توعه. صد البته جایگاه من هم عمیق تره. شاید

حرف من برای اون توهین به نظر نیاد و یا حتی اگه بیاد ساعتی بعد فراموش کنه. ولی

حرف درشت دوست من را هرگز فراموش نمی کنه که هیچ شاید حتی واکنش هم نشون

بده.

این صرفا یه مثال بود. فقط خواستم بگم این شعور هر آدمی را می رسونه که بدون شناخت

و بدون ارتباط حق این را نداریم در مورد یک فرد بد صحبت کنیم.

این خط قرمز منه :)

برام هم اصلا مهم نیست که اون فرد اشنای من باشه یا نه.

متاسفانه یه چهارچوب های شخصیتی دارم که هرکس ازش رد میشه می رنجم و ترجیح

میدم فاصله بگیرم از اون آدم. اخلاقیات هیچ وقت تغییر نمی کنن و تحدی از هر کدوم از

اونا این برداشت به آدم میده که اون فرد تو چهارچوب های دیگه هم احتمال لغزش داره و

این برای من آزاردهنده ست.

“هوالمحبوب”

هرشب قبل از خواب دفترچه پلنر را باز می کنم و از اون روز می نویسم. بزرگترین کمکی

که بهم می کنه اینه که می دونم فردا باید چیکار کنم و از همه مهم تر ملزم میشم به انجام

همه ی کارهایی که توش نوشتم. دیگه وقتشه شمرده شمرده برم جلو..

“هوالمحبوب”

یک جایی از سریال در چشم باد، بیژن با پدرش در مورد ایران صحبت می کنه و بهش

میگه که می خواد باهاش ازدواج کنه، پدرش صراحتا ابراز می کنه که این کار اشتباهه

و اون دوتا اصلا مناسب هم نیستن، بعدها قطعا بیژن از اینکار پشیمون میشه.

ولی خب بیژن جای اینکه با شنیدن حرف های پدر خوب فکر کنه، بدون خداحافظی و

حالت اعتراض و نپذیرفتن حرف هاش، حجره پدرش را ترک می کنه و با ایران میره

مهمونی.

توی یکی از همین مهمونی ها که از قضا قرار بوده اون دوتا نامزدی خودشون را اعلام

کنن و رسمی به گوش عموم برسونن. یکی از همین آقازاده ها میاد سراغ ایران و با

وجودی که بیژن کنار ایران بوده ازش درخواست رقص می کنه و ایران هم با موافقت

پدرش درخواستش را قبول می کنه و با پسره میره :) کاملا شیک و مجلسی!

اونجا پدر ایران به بیژن میگه که این فقط یه رقصه و چیزی نیست، خلاصه بیخودی

حسادت نکنی و رگ غیرتت نزنه بیرون. ولی خب از اونجا که بیژن سیب زمینی نیست

از مهمونی میزنه بیرون. آشفتگی بیژن از هوای بارونی و قدم هاش کاملا مشخصه.

بیژن میره و میره تا میرسه حجره پدرش و بدون اینکه حرفی بزنه. هونطور که موش

آبکشیده شده پدرش را بغل می کنه و می زنه زیر گریه!

می دونید اون سکوت و گریه و آغوش، دقیقا حجم سنگین یه اکتشاف درونی را نشون

میده. اینکه بیژن تو اوج لحظه ای که شاد بوده از یک رابطه، یک دفعه متوجه میشه

که دوست داشتن و رابطه ش اونجایی که باید نیست و داشته اشتباه فکر می کرده!

تیر خلاص هم همون لحظه بوده که در کمال ناباوری باید باور می کرده…

راستش خیلی سخته فکر کنید وسط یک ماجرا هستید و یکدفعه با یک اتفاق یا یک

حرف متوجه بشید که اشتباه کردید. شما حتی توی اطراف ماجرا هم نیستید چه برسه

به وسط. همین جراحتی ایجاد می کنه که دل کندن را همراه با رنج می کنه.

+ و خب تلخی ماجرا برای وقتیه که ایران پشیمونه و برای خداحافظی میره پیش

بیژن. و در هر دوباری که همدیگه را دیدن موقع رفتن ایران، بیژن تلاش می کنه دوباره

صداش کنه یا بره دنبالش اما یه چیزی مانع میشه. اون مانع همون عقله که مقابل

احساس ایستاده. دردناک بودن دوست داشتن های غلط دقیقا همینجاست. دل پر

می کشه و عقل پا پس می کشه! :(

“هوالمحبوب”

انجام بعضی کارها همیشه توام با یک احساس همیشگیه. یکی از همین ها که هرچقدر

تکرار بشه حسش همونیه که از اول بوده، جمع کردن کتاب های درسی پاس شده س.

یه سرخوشی خاصی به آدم دست میده خلاص شدن از دستشون :)))

+ دیروز کتاب های این ترم جمع کردم و گذاشتم جایی که چشمم بهشون نخوره، باز هم

با مجموعه ای از کتاب ها روبرو شدم که برای چندمین بار از دیدنشون با تعجب از خودم

پرسیدم؛ چطور اینهمه رو خوندی؟!؟!؟

“هوالمحجوب”

امروز روز من بود… مرسی شکر…

+ نمره ی کامل/خواهر/شیر/اسنپ/ کردی/عبدالله/کدو/خنده خنده سرخوشی

++ خدایا دلِ منُ به اندازه همین امروز شاد نگهدار، با تشکر :)

“هوالمحبوب”

امرووووز امتحانات این ترم به لقاء الله پیوست و جان دوباره به بدن من برگشت :)

+ احساس یه پر سبک دارم..