“هوالمحبوب”
می دونی؟! خیلی سخته عطش داشته باشی، تشنگی از پا درت بیاره و آب،
درست مقابلت باشه اما نتونی بنوشیش!
+ خدا کنه کسی به این درد دچار نشه…
موضوع: "روزمرگی"
“هوالمحبوب”
بعضی دلتنگی ها خیلی تلخ و طاقت فرساست، فشار قلب را به خوبی حس می کنید.
نفس هایی که از گرفته بودن گلو حبس شده ن. چشم هایی که مدام در حال چرخیدن اند
تا راه فرار پیدا کنند و پاهایی که سست قدم بر می دارن.
حالا تصور کنید حتی اگر سیل هم از چشم هایتان روانه شود بازهم ذره ای از سنگینی
این احساس کم نمی شود.
+ خواستم احساسی که تو خواب باهاش دست و پنجه نرم می کردم شرح بدم!
++ از دست داده بودم. کیو؟! نمی دونم… هرکسی که بود حالات نشون میداد ارزشش
خیلی زیاد بوده.
+++ تا دلتون بخواد گریه کردم تو خواب :)
“هوالحبیب”
امیدی بود که کرونا ازمون گرفت…
+ بی تو آوار شدم!
“هوالمحبوب”
نرگس -دوستم- یه جمله ی معروفی داشت همیشه وسط خنده ها و شوخی ها حالت
نصیحت می گفت، با این مضمون بود که؛ آدم از درد خودش نمیمیره با درد بقیه میمیره!
یک چیزی تو مایه های منه…
خودم کم تو فشارم، دیگران هم دردهاشونُ میارن میذارن رو دوش من!
کی کمرم از این سنگینی بشکنه؟! خدا داند…
+ کاش بی تفاوت بودن واگیر داشت! مثلا من هیچی عین خیالم نمی شد…
“هوالمحجوب”
اوایل که همه غُر و دلتنگی بغل کردن و دست دادن داشتن با خودم می گفتم چقدر لوس!
چند صباحی دست و بغل نباشه، مرگ که نیست!
اما حالا خودم…
دلم برای بوسیدن پیشونی مام بزرگه تنگ شده
برای بغل کردن محکم مامان و گرفتن دستاش
برای پیشونی رو پیشونی گذاشتن بابا
برای ماچ بارون کردن بچه ها
چه موجودات عجیبی هستیم. حتی ذره بینی ترین تماس های عادی بدنی هم برای حیاتمون
لازمه…
“هوالمحبوب”
هر روز بیشتر از قبل داریم غُر می زنیم. زبانن از عید و رسومش تعریف می کنیم ولی
قلبا درصد خیلی زیادی از ما تمام جزئیات عید از خونه تکونی گرفته تا دیدوبازدید و
تبریکات عاصی هستیم و بعضا حتی دیده شده که متنفریم. این در شرایطی هست که
قبلا امکانات تا این اندازه زیاد نبود و وضعیتمون هم مثل الان به معنای واقعی بهتر
نبود. وقتی چند نفر ابراز خوشحالی کردن و گفتن بخاطر ویروس کرونا خدا کنه دید و
بازدیدا نباشه و عید نداشته باشیم، به این فکر افتادم که چرا همچین احساساتی نسبت
به عید داریم. مهم ترین چیزی که بهش رسیدم تغییر کردن سبک زندگی بود. و یکی
دیگه از دلایلش هم که بیشتر سمت خانم هاست دست تنها بودن و سختی خانه تکانی
باعث میشه براشون تلخ بگذره و اذیت بشن.
اما بزرگترین بخشش همون سبک و تجملیه که وارد زندگی هامون شده. یه جورایی
گم کردیم زندگی کردنو… و این گم کردن فاصله انداخته بین آدم ها… محبت ها کم شده
اعصاب ها ضعیف شده و هزارتا چیز دیگه.
