“هوالحبــیب”
مبــــــارکمــــــون باشـــــه…
+ با حفظ شئونات شرعی، ماچ خداوند بر تک تکون…
++ داریم از این عید شیرین تر؟! خوشمزه تر؟!
موضوع: "روزمرگی"
“هوالحبیب”
بعضی وقت ها دیدن ی رفتارهایی مجابم می کنن تا حرف های میم را بپذیرم و قبول کنم
که این میزان خوشبینی م پوچ و توخالی بوده! و اقرار کنم که توو آدم شناسی بی نهایت
ضعیف هستم…
+ چقدر دلم می خواست بهش بگم! اما راستش خالی تر از اینم که این اعصاب خردی
جدید را هم به این روزها اضافه کنم.
++ یارفیق من لارفیق له!
“هوالرحمن الرحیم”
سختیِ اقرار کردن به همه ی گناه ها بعد از نماز عرفه می دونید چیه؟!
اینه که همه ی گزارشاتی که داری میدی مقابل کسی هست که از تمام جزئیات خبر داره!
این یعنی تو نمی تونی زیرآبی بری.. نمی تونی مظلوم نمایی کنی.. نمی تونی بزنی زیرش
و کمُ زیادش کنی..
برای همینِ که خرد میشی. اشک میشی. له میشی. و کمر خمیده ت رو بهش نشون میدی
و میگی: ببین! این منم. خودمم خبر دارم چی هستم. به دادم برس تا از دست نرفتم!
+ بدون رودربایستی!
++ با تاخیر فراوان… ازبس که آلزایمر دارم. وقتی وارد مدیریت میشم یادم میره چی می خواستم
بنویسم و قرار بود چه اراجیفی رو اینجا پهن کنم!
“هوالمحبوب”
خبر داشتم که تو جلسه ی مهمیه ولی با این وجود تماس گرفتم! به بوق دوم نرسیده
رد تماس زد… گوشی همراه رو گذاشتم روی میز تا برم به کارهام برسم که صدای رسیدن
پیام بلند شد، از خودش بود؛ ببخشید خودم تماس میگیرم!
+ پس مهم بودن این شکلیه :)
++ اگه الان دوست اینجا بود می گفت انقدر ریز نشو! اما ببین رفیق این ریز شدن
خیلی چیزهارو برات روشن می کنه! مثلا می شد با خودش بگه ماری خبر داره تو
جلسه م و پس دلیلی نداره برای رد تماس توضیحی بدم و اتفاقا حق رد تماس زدن را
هم به خودش میده. اما …
“هوالمحبوب”
دنیای ما، دنیای نشانه هاست. هرکس باهوش باشه نشونه رو میگیره و باهوش تر باشه
مسیرشو میندازه تو خط نشونه ها و میره جلو!
ما باهوش هستیم اما باهوش تر نه… کم و معدود پیش میاد که باهوش تر بشیم. اگر هم
بشیم کوتاه مدت میشیم! یعنی فراموشی رخنه می کنه توو وجودمون و یا بهتره بگم وسط
این راه رفتن از سمتِ نشونه ها یه چی برامون دلبری می کنه و تا میریم سمت ش همه چی
پاک از ذهنمون میره!
خلاصه اینکه ما وسط این ختم های مداومی که عزرائیل عزیز رخنه بر اقوام ما کرده این چند
وقت تو بطن مرگ بودیم. منتها جا اینکه به رفتن فکر کنیم به خرماگردوهای مراسم خودمون
فکر کردیم!
اینجارو که اشنا ماشنا ان شاء الله نمی خونه. اما اگه یک درصد کسی خوند باید بگم سرجدتون
ابرو داری کنید گردو میذارید قشنگ گردو کامل بذارید. لعنتی من چندبار با قلمبه بودن خرما
فکر کردم توش گردو چاق خوابیده ولی تا خوردم دیدم هیهات اندازه نخود گذاشتن توش :/
خلاصه یه جور برید جلو لااقل هرکی اومد بگه خدابیامرزتش… عجب بخور بخوری بود ختم ش!
+ پاراگراف آخر را بذارید پا شوخی.
++ ولی انصافا این رفتن ها باید بفهمونه یک روزم نوبت توعه. بپا…
+++ ای بابا خدایا این دنیا که آسفالتیم اون دنیاتم که قریب به یقین اسفالت تریم
خو چه خاکی به سر کنیم آخه، تو خودت بوگو :(
“هوالمحجوب”
اینجوریه که وقتی راننده با دیدن وضع ناجور تیپ خانم ها نوچ نوچ می کنه و تو اون
پشت از نوچ نوچ کردن ش خنده ت میگیره، تازه می فهمی که اُف برتو که این چیزها
به چشم هات عادی شده و انقدر راحت باهاش کنار اومدی! :/
بعدِ خنده هام یه جوری برا خودم قیافه گرفتم که حواسشو جمع کنه و انقدر سکولار
نره جلو… :/
+ خو چه وضعشه عامو؟! من جا شما خجالت می کشم والا!
++ از کی سکولاریسم رفته تو خونمون؟؟؟
+++ برهنه آمدن این میزان جذابیتو نداره که تیپ اینا داره :/
“هوالمحجوب”
سید هروقت از دستِ کسی دلخور یا عصبی بود از تهِ دل، جوری که حس می کردی هر کلمه ای
که داره ادا میشه از اعماق وجودش بیرون میاد می گفت: خدا لَعـــــــنتشـــــ کنه!
هربار اینطور از عمق دل ش کسی رو مورد عنایت قرار می داد تمام تن و بدنم می لرزید. یادم نمیاد
بهش اعتراض کرده باشم وقتِ این لعنت خونی ها! اما انقدری برام تحمل ش سخت بوده که هنوز
هم که هنوزه یادش میفتم. من هیچوقت میزان سوزش سید را درک نمی کردم تا بدونم دقیقا از
کجا این کلمات بلند می شن!
اما این روزها وقتی فکرم به حدی معطوف میشه روش که کلافه می شمُ دنبال فرارمی گردم وراهی
پیدا نمی کنم، یاد لعنت خوندن های سید میفتم و جا اینکه بگم خدا لعنتت کنه میگم:((خدا ازت
نگذره!))بعدبه دقیقه نگذشته حرفموپس می گیرم و با یک تو روحت! که از کل وجودم بلند میشه
خودمو به در و دیوار می زنم و مشغول می کنم که یادم بره! البته مثلا…
+ خدایا دُزِ حافظه ما را اندکی کم کن… :(
