“هوالمحجوب”

راستش این تعطیلات دلم می خواست برم تبریز، برم دیار مامان و بابا…به یاد اون چندتا

سفرِ پر از خاطره، دلم می خواست دوباره برمی گشتم به اون چندتا عیدِ گذشته، همونا که

کوچک و بزرگِ کیفمون دیدن دختردایی و پسردایی، ورجه وورجه های جوانی بود. همونا

که سیستم خونه از دستِ بازی های کامپیوتری پسرها داغ می کرد. اصلا برگردم به همون

قسمتی که پسرها تا به مرحله ی آخر بازی رسیدن میم از ذوق پاش خورد به محافظ و

کامپیوتر خاموش شد! همونجا که میم تو پذیرایی می دوید و بقیه از حرص می خواستم

بگیرن و کتکش بزنن. دلم اون پسته خوردن های کیلویی پشت بام را می خواد. فیلم

دیدن هامون با جوزپه جانم. دلم خونه پدریِ دوست را می خواد. آن اتاق بدون پنجره ای

که همیشه توش پلاس بودیم. عید دیدنی های دوستانه.عیدی خریدن هامون برای هم…

من دلم برگشت می خواد، برگشت…

+ کاش این تعطیلات عید کلا می رفتیم مسافرت…

“هوالمحبوب”

دیروز استعفا داد، امروز تو مراسم استقبال حضور داشت!

+ ما ادری… واقـــــــعا ما ادری…

“هوالمحبوب”

اگر صدا رنگ بود

صدای تو رنگین کمان بود…

+ همین قدر عزیز :)

“هوالمحجوب”

طبیعتا حالا باید من برای رسیدن همچین عید عزیزی خوشحال باشم. اما خب بجاش

دلم روضه می خواد :/

کمی فکر کردم ببینم دقیقا دلیل این ناقص العقلی احساساتِ درونم چیه رسیدم به اینکه

هنوز در حسرت جبران زحمات مادر و پدرمم. حالا اگه روزی هم به نامشون باشه این

حسرت پررنگ تر و سنگین تر تو دل آدم می شینه.

+ خدا توفیق بده، همین :)

++ عیدمون حسابی مباااااارک باشه :))))

+++ روز همه ی مامان ها و خانم های دوست داشتنی مباااارک…

“هوالمحجوب”

من خیلی خوش شانسم که از تو زاده شدم، خیلی خوش شانس…

+ هنوز نتونستم بغلش کنم، ببوسمش.

++ راستش عروس جدید را که می بینم، دلم بدجور میسوزه برای نبودن مادرش.

دلم نخواست آهِ سینه ش را بلند کنم…

“هوالمحبوب”

گروهِ دبیرستان بانیِ دوباره سرگرفتن رابطه م با سید شد. پیشترها گفته بودم که قهر

نیستیم فقط قطع هستیم. بعد از یک تحول بزرگ هیچ چیز مثل سابق نمیشه. هرچند

تمام آن احساس و شناخت برگشته. اما انگار قرار نیست به این زودی ترمیم بشه.

سید با رفتارش و حرف هاش نشون میده که می خواد همه چیز مثل سابق بشه اما من

پوست انداختم و سخت شبیه قبل میشم. نمیدونم این اخلاق خوبه یا بد. ولی وقتی از

چیزی فاصله می گیرم موقع برگشت غریبه می شم. مخصوصا اگه با ناراحتی این فاصله

طی بشه. چندبار تلاش کرده قرار بذاره. با اِلی تصمیم گرفتن بعد از تعطیلات عید برن

مشهد و از من خواستن که همراهشون باشم. با اکراه گفتم اگه شرایطم جور باشه میام.

هربار هم میگه بریم تجریش؟ بریم امامزاده؟ منم به این فکر می کنم که با یک خانم

که الان مادر شده و بچه کوچک داره برم بیرون تن و بدنم می لرزه. از بس که تجربه

تلخ دارم تو این مدل بیرون رفتن ها. حالا تصور کنید خود اِلی هم بچه چندماهه داره!

با این دو تا برم مسافرت چند روزه؟!؟! اصلا عاقلانه نیست. اصلا.

22 بهمن گفتم دلم می خواد تهران باشم سید سریع گفت بیا بریم. چندبار این بیا بریم ها

تکرار شده با پیشنهادهای مختلف گفتم باشه می تونی خودت تنها برگردی؟! گفت با بچه

کجا برم. گفتم پس چرا میگی بیا. گفت می خواستم ببینم تو چی میگی :/

فکر کنم خیلی ناشی برخورد کردم و این استقبال نکردن از همراه شدن باهاشون زیادی

تو ذوق زده که مدام منتظره ببینه مزه زبون من چیه…

+ وقتی خواهرم با دوست خیلی قدیمیش قطع رابطه کرد. بهش گفتم برای چیزای مسخره

و کوچک این رابطه ی کهنه را خراب نکن. نمی دونم چقدر موثر بودم تو برقراری ارتباط

دوباره شون اما دقیقا چند ماه بعد خودم با سید بهم زدم. حالا که دوباره حرف می زنیم کمی

اروم تره روح و روانم. از بس که از دلخوری و ناراحتی از هم متنفرم.

“هوالمحجوب”

یک همکلاسی داریم، موقع درس جواب دادن به استاد سریع برمیگرده زُل میزنه بهت با

خنده ای که بیشتر شبیه تمسخره میگه باریــــک الله! بعدهم دهنش را با حالت تعجب

یه تکان خاصی میده! وقتی هم که جواب استاد را نمی دی سریع برمیگرده طرفت و با

یک حالت خاصی در تلاشِ ضایع کردنه خلاصه اگه از نظر درسی مورد توجه استاد قرار

بگیری یک چیزی درونش را قلقلک میده! البته باید یادآوری کنم که این دوستِ عزیز

خرخوان، ببخشید درس خوان(!) کلاس به شمار میره. خلاصه اینکه هربار در تلاشِ روی

بینوای ما نزد استادین گرام گُلگون بشه و عرق شرم بر جبینمون روان شه. القصه اونروز

استاد ازم یک سوال پرسید ، من که عادت ندارم برای چیزی که نمیدونم ادا بیام رُک

گفتم نمی دونم! این خانم طبق عادت همیشگی برگشت و با خنده بلند پرسید فلان درس

را ترم پیش چند شدی. درسی که مربوط به سوال استاد بود. منم در طی نیشِ بازش و نگاه

منتظرش-که خدا شاهده اول توجهی نکردم به سوالش تا برگرده و بیخیال بشه، امامتاسفانه

کش داد و مدام پرسید- جدی گفتم: تو چه کار داری؟!

تو اون چند ثانیه هی دل دل می کردم بهش بگم به توچه! اما تا دهن باز کردم جمله ی سوالی

تو چه کار داری آمد بیرون.

القصه آی چسبید. آی چسبید. اینکه این آدم قصد و یا غرضی در طی این رفتارش داره

نمی دونم واقعا من توی دلش نیستم. اما رفتارهای مشابه متاسفانه چیزی جز این

نشون نمیده. موقع برگشتن جلوی در با یک حالت مغموم و لوس بهم گفت: باهات قهرم!

من که می دونستم دلیلش چیه، در جواب گفتم: اشکال نداره راحت باش! توقع داشت

سریع بیافتم به ببخشید و ناراحت نباشُ این صحبتا. محبوب که داشت رد می شد

پرسید چی شده بهش گفت ماری منو کِنِف کرد. منم که فرصت را غنیمت دونستم گفتم

تا تو باشی بدونی چیو کجا و کی باید بگی…

البته از اونجای من همیشه با خنده و لبخند همراهم حرفهام خیلی جدی گرفته نمیشه

اما اون جواب وسط کلاس چهره م کاملا جدی بود و مشخص بود که شوخی ندارم.

+ خواستم از این موفقیت چشم گیر جواب دادنم اینجا یک صفحه سیاه کنم !

++ شاید الان بگید خب! اینکه چیزی نبود. برای من اما خیلی کار بزرگی بود. من متاسفانه

برای گرفتن حق دیگران و دفاع ازشون زبون دارم اما برای خودم اصلا…