“هوالمحجوب”

حالا که به روز زن نزدیک میشیم، دونه دونه تو گروه بچه های دبیرستان آنلاین می شنُ و مدام

می پرسن روز زن چی قراره هدیه بگیرن و یا گرفتن! مورد داشتیم تک پوش- از این النگو پهنا-

از همسرش هدیه گرفته و عکسش را فرستاده تو گروه. یه عده هم از روی محبت - الله اعلم- وای

وای گویان و به به کشان تبریکات فرستادن به طرف که؛ الهــــــی با دل خوش استفاده کنی!

بعد من وسط این صحبت های سخیفانه به این فکر می کردم خب! این رفتارا که چی!؟! الان

مثلا به ماها چه ربطی داره که همسر ایشون یا اوشون(!) براش کوفت گرفته و یا باقلوای عسلی.

از یک طرف دیگه یکی دیگه بیاد مدام بگه وضعیت خرابه و نمیشه توقعی از همسر داشت.

همه می دونیم که موقعیت زندگی ها این روزها خیلی تاپ نیست. هرکس به سهم خودش یک

تکه وزنِ از این زندگی برداشته و کشان کشان داره می بره. با این شُو - نمایش خودمون- بازیها

سنگینیش را بیشتر نکنیم. اگه خوشبختی، باش! نیاز به فریاد زدن نیست. اگه بهترین ها را داری

نیازی به نمایش نداری! اگه و هزار اگه ی دیگه…

+ خیلی پراکنده حرف زدم! می دونم…

++ اینهمه آه و حسرت را پشتِ زندگی هاتون نخرید. هیچکس داخل زندگیتون نیست تا نقطه-

های سیاهش را ببینه و بفهمه همه چیز به اندازه ی اون ظاهر زیباتون قشنگ نیست!

“هوالمحبوب”

یک بخشِ بزرگی از من مُرده!

و دیگه هیچوقت احیاء نمیشه، هیچوقت…

“هوالمحبوب”

خانم رو صندلی کنار راننده نشسته بود، یک خانم هم پشت بود. یک اقای مسن هم رسید.

راننده به جلویی گفت خانم برو عقب سه تا خانم بشین آقا جلو بشینه. انگار نه انگار. خانم

پشتی گفت! باز هم انگار نه انگار. من گفتم. آقای مسن گفت. در آخر خانم با یک عصبانیت

از ماشین پیاده شد و با صدای بلند و عصبی گفت: چه فرقی می کنه بشینید بریم دیگه!

حیف اینجا نمیشه اَکت طرف را گفت. خلاصه اینکه نشستیم تو ماشین و حرکت کرد.

خانم با گوشی همراهش صحبت می کرد، از حرفهایی که هرکاری کنی نمی شد نشنید کاشف

به عمل آمدیم خانم معلمه!!!

+ توقعم از فرهنگی جماعت خیلی زیاده. البته که متاسفانه هر فرهنگی دیدم دور از فرهنگ

بود.

++ چرا متوجه نیستید که نشستن کنار آقا تو ماشین فارغ از محرم و نامحرمی ازاردهنده س

چرا نمی فهمید خیلی فرق داره! چرا آخه چرا…

“هوالمحجوب”

داشتم تو اکسپلر اینستاگرام می گشتم که چندتا تصویر از میکاپ دو تا بازیگر خانم ایرانی

دیدم، اون لحظه تنها چیزی که به ذهنم رسید این بود که؛ اینا زیر اینهمه حجم نگاه پاک

و ناپاک له نمی شن!؟

                                                                                          ما ادری!

+ نمی فهمم! 

“هوالمحبوب”

جسمم آنجا بود، ولی روحم مدام در حالِ پرواز. همیشه اولین بودن ها همراه با نبودن

است. زمان می برد تا عادت کنی به بودنت، به آنجا، به آدم ها..

چندین سال است که همه شان را می بینم. چشم ها را می شناسم، اما؛ هربار به مدت

کوتاهی که غیب می شوم با ورودم همیشه برایم غریبه می شوند. نگاه هایی که همه

برایم ناآشنایند. این روزها حتی دیگر خودم را هم نمی شناسم!

“هوالمحجوبة”

وقتی خواهر بعد از بدنیا آوردن دومین پسرِ گوگولی ش، ازم خواست تا باهاش خرید برم و

کمی تو شهر قدم بزنه، تازه متوجه فاجعه ی بزرگ گرانی شدم. در طی خریدهای خواهرم

مدام از خودم می پرسیدم چرا! مثل اصحاب کهف شده بودم تو هر پرسش و قیمت پرسیدن

چشم هام چهارتا می شد و بعضی وقتها هم کنترل از دست می دادم و با تعجب می گفتم

آخــــه چــــرا!؟

البته که خواهر بنده هیچوقت توی قیمتها حساسیت به خرج نمی داد و اغلب موارد وارد

مغازه هایی می شدیم که اطمینان داشتم چند مغازه آنورتر همان جنس را با قیمت مناسبتری

میده. اما از آنجایی که قانع کردن این عزیزِ بزرگوار در مغازه و مقابل فروشنده نتیجه ای جز

آبرو ریزی نداشت - چون ایشون به شدت دیر میگیرن مطلبو!- صرف نظر می کردم و بعد

از خارج شدن بهش گوشزد می کردم که ورود تو به مغازه الزاما همراه با خرید نباید باشه. اما

خب…

تنها تلاشی که می شد این بود که ایشون را ببرم مغازه هایی که مطمئن بودم هم کیفیت

مناسب دارن و هم قیمت مناسب. القصه در دو ساعت ما هفت صد تومن خرید کردیم که

اگر به تعداد جنس ها نگاه کنید با تعجب میگید: همین؟!

یک ماه به شروع سال جدید نمانده و من غصه دارِ مردمی هستم که آن قدرت خرید کم

خودشون را هم حالا با این وضعیت از دست دادن…

+ حالا وارد محدوده ی خوراکی ها نمی شم. که خیار و گوجه ی هفت هزارتومانی ما را

شرمنده سالاد کرده :/

++ دیگه از کسی که خرید خیلی دوست نداره و تنها وقت نیاز سری به مرکز خریدها میزنه

توقع اطلاع از قیمتها را نداشته باشید. من بی نهایت شوکه شدم. بی نهایت…

+++ امسال می خواستم لباس را بدوزم. پارچه ش فقط در میاد 300!!! البته اگه پارچه

معمولی بخرم. تازه فارغ از دستمزد خیاط… 

++++ شیطونه میگه چرخ خیاطی را در بیار بیرون و دوباره خودت خیاطی کن، اما شیطون

اطلاع نداره که من چیزهایی که خودم میدوزم را دوست ندارم ؛ همچنان علاقه به اجناس

حاضری دارم..

“هوالمحبوب”

این چند وقت عمیقا ذهن و دلم تمنای یک کتاب را داشت. اما هرجا چنگ زدم هیچ

کتابی بدستم نرسید. نه اینکه نباشه بود، باب میل من نبود. متاسفانه آدم کتابخانه

برو نیستم :( قبل تر ها بودم ولی الان نه.

چند روز پیش که کتاب فروشی بودم دو تا کتاب سفارش دادم تا برام بیاره، کتاب

نخل و نارجِ وحید یامین پور ، پریدختِ حامد عسکری. خب نخل و نارنج رمان زندگی

شیخ انصاری هست و پریدخت هم نثر هست که نامه نگاری دو عدد عاشق دلباخته س.

نمی دانم قبلا گفتم یا نه، برای همین یادآوری می کنم که عمیقا شیفته نثر هستم :)))

با خوندنش تمام وجودم زنده میشه.

+ اممم همین :)